Η συμμετοχή της Κλαυδίας Παπαδοπούλου με το τραγούδι «Αστερομάτα» στον διαγωνισμό της «Eurovision» 2025 ήλθε να ταράξει τα λιμνασμένα νερά της πνευματικής παρακμής μας.
Η συμμετοχή της δεν συνοδευόταν από μία γενική αισιοδοξία, ότι θα πετύχαινε μία τιμητική θέση, λόγω του παρουσιαστικού της με την παλαιομοδίτικη, μέχρι και θεούσικη, ενδυμασία της, την αρχέγονη ποντιακή φυσιογνωμία της, χωρίς αισθητικές επεμβάσεις προσώπου που αντιστοιχούν στα σύγχρονα αγγλοσαξονικά πρότυπα, με γυαλιά και μάλιστα «πατομπούκαλα», όπως τα χαρακτήρισε γνωστός τηλεοπτικός παραγωγός, καταλήγοντας, ότι «θα πάμε πάτο, του πάτου, ώ πάτε! Θα δούμε τον πάτο του βαρελιού, τον πάτο του πηγαδιού!» Μιλάμε για τέτοιο «βάθος» αναλύσεως και ύψος ενημερώσεως!
Δύο καλλιτεχνικοί μάνατζερ καταδύθηκαν σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος. Ο ένας απεφάνθη με χυδαίο τρόπο: «Θα φάμε μεγάλη (μπιπ) !» Ο άλλος αφού συμφώνησε, συμπλήρωσε: «Μέσα στην ΕΡΤ δεν έχουν μυαλό πάντως, δεν έχουν καθόλου μυαλό!»
Μία πρόσθετη δυσκολία ήταν η γλώσσα που δεν ήταν η αγγλική. Με την πρώτη κυκλοφορία των διαφημιστικών γυρισμάτων οι εταιρείες στοιχημάτων κατέτασσαν την Ελλάδα στην 22η θέση με 25 συμμετοχές κρατών, με δεδομένο, ότι η Ευρωπαϊκή νεολαία έχει άλλα κριτήρια. Πάντως η Κλαυδία με το ποντιακό πείσμα της, τόνιζε τα θετικά αποτελέσματα που θα προκύψουν από την συμμετοχή της ανεξαρτήτως σειράς: «Με συγκινεί που πολλοί ξένοι προσπαθούν να μάθουν την ελληνική γλώσσα, για να πουν το τραγούδι και νομίζω ότι αυτή είναι πολύ ξεχωριστή νίκη για εμάς τους Έλληνες, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη γλώσσα». Βεβαίως όλοι συμφωνούσαν, ότι η Κλαυδία διαθέτει ένα πολύ ισχυρό όπλο: την φωνή της.
Τελικά ήλθε η μεγάλη έκπληξη: η Κλαυδία κέρδισε την 6η θέση προσφέροντας μας όχι απλώς ανακούφιση, αλλά εθνική υπερηφάνεια, ανεβάζοντας το πεσμένο μας ηθικό.
Οι στίχοι του τραγουδιού αποτελούν ένα εξαιρετικό ποίημα, το οποίο έχει ως εικόνα τον χωρισμό της κόρης από την μάνα, αλλά κατά βάθος αναφέρεται στην Γενοκτονία των Ποντίων από τους Κεμαλικούς Τούρκους το 1919. Τους στίχους έγραψε το ελληνικό μουσικό συγκρότημα ARCADE, το οποίο συνέθεσε και την μουσική μαζί όμως με την Κλαυδία. Βεβαίως πρέπει να προσθέσουμε στην επιτυχία και την εξαιρετική οπτικοποίηση (σκηνοθεσία-χορογραφία) της σκηνικής παρουσίας από τον Φωκά Ευαγγελινό.
Το τραγούδι αποτελεί βασικά μία θρηνητική μπαλάντα, αλλά επιτυγχάνει να μην εκφράζεται ως μοιρολόι. Εξελίσσεται σε μνήμη αγάπης για τους αγαπημένους που χάθηκαν, χωρίς όμως να τους τοποθετεί στο παρελθόν, διότι η αγάπη δεν πεθαίνει. Η αγάπη κάνει αυτά τα πρόσωπα να ζουν, να είναι παρόντα στην ζωή μας. Αυτή την διαρκή παρουσία συμβολίζει η μορφή της μάνας που εμφανίζεται ως μία σιωπηλή συνομιλία.
Η μουσική συνδυάζει την λυρικότητα με την δωρικότητα της μουσικής μας παράδοσης και δένει απόλυτα με το εκτόπισμα της φωνής της Κλαυδίας. Εντυπωσιάζει η δύναμη που εκπέμπει αυτό το τραγούδι, μια δύναμη που δεν θέλει ούτε να προκαλέσει ούτε να κάνει επίδειξη, αλλά εκπέμπει την αυτάρκεια, την σοβαρότητα και την αυτοπεποίθηση που καλύπτουν το βαθύ νόημα του περιεχομένου του. Η «Αστερομάτα» καθήλωσε με την μουσική, την φωνή και την εικόνα. Το τραγούδι αυτό δεν πήγε να «βρει» τους τηλεθεατές, αλλά αντιθέτως να ασκήσει απάνω τους την ελκυστική του δύναμη και να τους τραβήξει στον δικό του κόσμο. Έτσι το «περίεργο» παρουσιαστικό της Κλαυδίας λειτούργησε ψυχολογικά κατά θετικό τρόπο, αποσπώντας την προσοχή των τηλεθεατών από την γενική χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα της διοργανώσεως και καλώντας τους να νιώσουν, ότι αυτό το τραγούδι κρύβει μέσα του μία βαθύτερη βιωματική ιδιαιτερότητα.
Η «Αστερομάτα» σχηματίζει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου μία κλίμακα βιωμάτων που ανεβάζουν τον άνθρωπο πάνω από την καθημερινότητά του.
Ο θρήνος γίνεται συνομιλία, η συνομιλία γίνεται αγάπη, η αγάπη γίνεται κραυγή, η κραυγή δεν επιστρέφει στον πόνο, γίνεται φως αναστάσεως, που αγκαλιάζει όχι μόνο τα αγαπημένα πρόσωπα αλλά και την αγαπημένη Πατρίδα που περιμένει!…
Το φως της «Αστερομάτας» καταύγασε τελικά τον Ελληνισμό σε όλον τον κόσμο. Μας θύμισε, ότι άλλο εξέλιξη και άλλο πρόοδος, ότι η πρόοδος δεν καταργεί τα διαχρονικά πρότυπα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα εφήμερον ζώον που ζει μόνο στο παρόν, έχει ανάγκη να ζει ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα του χρόνου: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο άνθρωπος είναι ένα διαχρονικόν ζώον, πατάει γερά στα πόδια του, όταν αισθάνεται, ότι τα πρότυπά του και οι ανάγκες του έχουν βαθειές ρίζες στο παρελθόν. Χωρίς υπερβολή υποστηρίζουμε, ότι το τραγούδι, ως ποίημα και μουσική, αναβιώνει την επική παράδοση του ακριτικού κύκλου. Θα πρέπει να θεωρούμε τους Ποντίους και ιδίως τους Ποντίους του σημερινού Πόντου, ως τους ακρίτες του Διαχρονικού Ελληνισμού.
Μετά την επιτυχία της η Κλαυδία Παπαδοπούλου δήλωσε, ότι είναι υπερήφανη για τις ποντιακές ρίζες της και ότι μέσα στο αξιακό της σύστημα υπάρχουν οι αξίες και τα ιδανικά του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Κλαυδία απέδειξε, ότι ένας άνθρωπος του πολιτισμού μπορεί να καθιερωθεί στο Ευρωπαϊκό στερέωμα, ακόμη και πέρα από αυτό, πατώντας γερά στις αρχέγονες πατρογονικές του ρίζες.
