kostas-semites
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι και ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης δεν στάθηκε στο ύψος του. Δεν είπε, ως θα όφειλε, πως είναι ανοιχτός σε κάθε έλεγχο της Δικαιοσύνης για το οτιδήποτε.
Δύσκολο να το καταλάβεις, ακόμη πιο δύσκολο να το χωνέψεις. Ότι ο Τάσος Μαντέλης καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών, για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, και κυκλοφορεί ελεύθερος. Ο πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ, της Σημιτικής περιόδου συγκεκριμένα. Καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με ομόφωνη απόφαση. Για τη γνωστή υπόθεση της μίζας των 450.000 γερμανικών μάρκων. Αξίζει να σημειωθεί πως το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του ότι επρόκειτο περί εκλογικής χορηγίας. Που κι αυτό αν ίσχυε δηλαδή, θα είχαμε να κάνουμε με απολύτως επιλήψιμη ιστορία.
Η πολεμική σήμερα εναντίον του Κώστα Σημίτη είναι εξηγήσιμη. Έχει βάθος και φαίνεται πως θα έχει και συνέχεια. Ουσιαστικά δέχεται τα δηλητηριώδη βέλη όλων εκείνων που επιπλέουν πολιτικά και κάνουν καριέρες ως εκφραστές ενός εγκληματικού λαϊκισμού. Βάλλεται από τους εκπροσώπους της πολιτικής υποκουλτούρας, των εθνοκεντρικών και εθνικιστικών αντιλήψεων, του παρασιτικού συστήματος, με τους οποίους ποτέ δεν συμφιλιώθηκε, κρατώντας ανοιχτό πολιτικό και ιδεολογικό μέτωπο μαζί τους.
Το ΠΑΣΟΚ συνιστά αποκαλυπτικό παράδειγμα, για το πώς ένα καινούργιο κόμμα μπορεί να ηγεμονεύει επί χρόνια στην πολιτική σκηνή. Αλλά και πώς καταβαραθρώνεται σε σύντομο διάστημα. Στηριζόμενο σε άξιους και ικανούς ηγέτες διασφάλισε ισχυρή απήχηση και επιρροή. Έγινε πολυδύναμο και πολυσυλλεκτικό. Καθόρισε τις εξελίξεις. Έβαλε τη σφραγίδα του στη δημόσια ζωή του τόπου. Όταν χρειάστηκε, μετεξέλιξε τη στρατηγική και την πολιτική του. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη παρήγαγε έργο, μεταμορφώνοντας την όψη της χώρας. Όταν όμως, προς χάριν της εξουσίας, επένδυσε σε απαίδευτες λογικές -«λεφτά υπάρχουν»- βρέθηκε σε στρατηγικό κενό.
Η συμφωνία της Μάλτας επιδεινώνει το κλίμα στο κόμμα του και στην κοινωνία. Το ετεροβαρές περιεχόμενό της επιβεβαιώνει την αποτυχία του υποδείγματος πάνω στο οποίο θεμελίωσε τη στρατηγική του. Και πριν και μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία, υποσχόταν σκληρή διαπραγμάτευση για να βελτιώσει τους όρους της συμφωνίας με τους πιστωτές. Το στρατήγημα αυτό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Η επιχειρηματολογία του απεδείχθη ατελέσφορη.
Πρώτον, ο Κώστας Σημίτης αναγνώρισε ότι η Ευρωζώνη έχει ένα εγγενές, δηλαδή δομικό και διαρκές, δεσπόζον χαρακτηριστικό: την άνιση ανάπτυξη Βορρά- Νότου, βάσει της οποίας τα πλεονάσματα του Βορρά προκύπτουν εν πολλοίς από τα ελλείμματα του Νότου και εν τέλει- μπορούμε να συνάγουμε- η ενίσχυση του πρώτου, από την αδυναμία του δεύτερου. Η παραδοχή του χαρακτηριστικού αυτού- το οποίο βεβαίως χρήζει μεγάλης ανάλυσης και από οικονομικής, κοινωνικής και από πολιτειακής ακόμα σκοπιάς- απαντά με τον καλύτερο τρόπο σε εκείνες τις κυρίαρχες αφηγήσεις οι οποίες φορτώνουν τις ευθύνες για την ελληνική εκδοχή της κρίσης σε άλλες, δευτερεύουσες ή και ανύπαρκτες αιτίες.
