Πόσες φορές σου έχει τύχει να πεις «Δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι τώρα». «Δεν είναι σωστό να του θυμώσω». «Έχει κάνει τόσα για μένα». «Δεν πρέπει να νιώθω απογοήτευση. Αφού έχω τα πάντα στη ζωή μου. Μα, είμαι τόσο αχάριστος;» Κι όμως το συναίσθημα είναι εκεί. Δίνει το παρών αγνοώντας την εκλογίκευση που επιχειρείς. Τι συμβαίνει σε αυτές τις καταστάσεις; Πώς πρέπει να τις χειριζόμαστε αν θέλουμε να εξελιχθούμε;

Σκεπτόμενος κανείς τις παραμέτρους, που καθορίζουν την διαφορετικότητα μεταξύ λογικής και φαντασίας ως προς τον τρόπο λειτουργίας τους, σίγουρα θα βρει αρκετές. Ωστόσο θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η πιο χαρακτηριστική βασίζεται στο εξής. Πως όταν σε μια επιδίωξη χρησιμοποιείται σαν εργαλείο η λογική, αυτή πρέπει να επιστρατεύεται ανά κάθε επόμενο βήμα, ενώ όσον αφορά τις επιδιώξεις της φαντασίας, η κάθε μία καλύπτει ένα εύρος των ενεργειών που σηματοδοτούνται από μια έμπνευση/αφορμή.

Και βέβαια δεν υπάρχει έλλειψη καλών οικονομολόγων. Αυτό θα ήταν το επιθυμητό, γιατί εύκολα θα τους αλλάζαμε. Η έλλειψη αφορά τη λέξη «βούληση». Ένας όρος με άπειρες προεκτάσεις είτε σε χώρους τους οποίους φανατικά επιμένουμε να μην αγγίζουμε, είτε στην εικόνα του αδύνατου που «καταφέραμε» να χαρίσουμε στα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων. Μοιάζουμε απλοί θεατές στο θέατρο του παραλόγου, στη χαμένη έννοια των λέξεων, στις ψεύτικες υποσχέσεις, και δυστυχώς χωρίς αίσθηση ενός καλύτερου αύριο.

Πολλοί λένε ότι είμαστε προϊόν των πέντε ανθρώπων με τους οποίους περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας. Αν επιτρέψεις έστω και σε έναν από αυτούς να είναι τοξικός, σύντομα θα ανακαλύψεις πόσο εύκολα αυτός ή αυτή μπορεί να σε κρατήσει πίσω. Οι τοξικοί άνθρωποι σε οδηγούν στην τρέλα γιατί η συμπεριφορά τους είναι τόσο ενοχλητική. Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι η συμπεριφορά τους μπορεί να βασίζεται στη λογική.

Το επόμενο σημαντικό σημείο της συζήτησης θα πρέπει να επικεντρωθεί στην, κατά κοινή ομολογία, πολιτική στειρότητα των καιρών μας. Στειρότητα η οποία ίσως θα πρέπει να υποθέσουμε πως μπορεί να οφείλεται στην πολιτική ένδεια και αδυναμία παραγωγής νέων ιδεών μιας μεγάλης μερίδας των πολιτικών (προσώπων). Τούτο μάλλον δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η μακρόχρονη τριβή με τα κοινά μοιραία τούς έχει οδηγήσει σε πολιτική κόπωση και τους έχει καταστήσει ίσως απλούς γραφειοκρατικούς διεκπεραιωτές πια.

Η ανοχή μου στις μετα-αλήθειες στην πολιτική είναι μεγάλη - τις αντιμετωπίζω με σκωπτικό χαμόγελο, δεν εκνευρίζομαι. Αλλα έχοντας περάσει σχεδόν ολόκληρο το κομμάτι της ανήλικης ζωή μου βλέποντας τους γονείς μου να παλεύουν με τον καρκίνο, και σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή μου δουλεύοντας στη βασική έρευνα για τον καρκίνο, είναι δύσκολο να φανταστείτε πόσο έξαλλο με κάνει η μετα-αλήθεια για τον καρκίνο. Η απόλυτα μικρονοϊκή συνωμοσιολογία για τον καρκίνο με εκνευρίζει αφάνταστα. Και όταν χάνω την ψυχραιμία μου, ξεχνάω να εξηγήσω πολλά.