Πριν από λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε επίσημο αίτημα στον ΠτΔ για δημοσιοποίηση των πρακτικών από την συνάντηση των Πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015. Ο νυν ΠτΔ βεβαίως απέρριψε το αίτημά του, καθώς όπως έσπευσαν να διευκρινίσουν πολλοί επίσημα πρακτικά της σύσκεψης δεν υφίστανται έπειτα από κοινή απόφαση των τότε παρευρισκόμενων.
Αυτό βεβαίως ο Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά. Ωστόσο ο σκοπός της επιστολής του δεν ήταν να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά που επισήμως δεν υπάρχουν αλλά κάτι που αναφέρει παρεμπιπτόντως για την συμφωνία που ακολούθησε του προσχηματικού δημοψηφίσματος η οποία στην πραγματικότητα ήταν η επαχθέστερη (αν συνυπολογίσουμε και το κόστος της ηρωικής διαπραγμάτευσης με το πάγωμα της γενικής οικονομικής δραστηριότητας: “Μια συμφωνία που εν τέλει άνοιξε την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση με αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και εγγυημένη χρηματοδότηση για την αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων, την ανάκτηση της διεθνούς της αξιοπιστίας, την επιστροφή στις αγορές και την επαναφορά της πατρίδας μας στην οικονομική, δημοκρατική και εθνική κανονικότητα, απαλλάσσοντάς την από την ασφυκτική επιτροπεία τρίτων”.
Για να μην τα πολυλογούμε ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε επιστολή για ένα θέμα ανύπαρκτο στον ΠτΔ μόνο και μόνο ώστε να κατοχυρώσει το δικό του αφήγημα για τα όσα συνέβησαν τότε, 10 χρόνια μετά. Και επειδή κανείς δεν θα του απαντήσει στο συγκεκριμένο επίσημα, παρά μόνο θα εισπράξει την αναμενόμενη άρνηση στο προσχηματικό του αίτημα, φανταστείτε πως θα φανεί αυτό στον ιστορικό του μέλλοντος: ο πρωθυπουργός που πέτυχε την έξοδο της χώρας από τα… μνημόνια ζητεί μια ελάχιστη δικαίωση έστω και δέκα χρόνια μετά, και εισπράττει μόνον θεσμική κακία και απαξίωση.
Αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για το rebranding Τσίπρα. Ότι δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι μόνον ή αποκλειστικά ένα φτιάξιμο του δικού του προφίλ. Αλλά θα είναι αναγκαστικά ένα χονδροειδές ξαναγράψιμο της ιστορίας, μέσα από τέτοια φθηνά τρικ αυτοθυματοποίησης, έτσι ώστε η νέα εκδοχή της να τον δικαιώνει.
Αυτό το θέατρο και αυτή η υποκρισία ακολουθεί πιστά το πνεύμα του 2015. Ενός δημοψηφίσματος απάτης που χαντάκωνε την λαϊκή βούληση την ίδια στιγμή που προσποιούνταν ότι την εξυψώνει, με σκοπό να προκαλέσει την πόλωση εκείνη η οποία θα επιτρέψει στους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να παραμείνουν στην εξουσία την επαύριον της κωλοτούμπας.
Αυτά είναι και όσα πρέπει να ξέρουμε και για το περίφημο δημοψήφισμα.
Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολήσει, όμως, δέκα χρόνια μετά, και καθώς υποτίθεται ότι έχουμε χωνέψει την “χαμένη δεκαετία” με τους καμποτίνους της, είναι γιατί επιμένουν τόσο πολύ -βλέπε ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλες εκφάνσεις του παρασιτικού αναχρονιστικού κράτους και μοντέλου οικονομίας- οι πρακτικές που μας χρεοκόπησαν.
Τότε ίσως καταλάβουμε ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η αντιπαράθεση του ΟΧΙ με το ΝΑΙ δεν ήταν παραγωγική, και ότι το στοίχημα ήταν να υπερβούμε αυτόν ακριβώς τον παρασιτισμό που μας χαντάκωσε εγκαταλείποντας οριστικά το πολιτικό σύμπαν της μεταπολίτευσης, επανιδρύοντας τρόπον τινά την χώρα μέσα από μια νέα Μεγάλη Ιδέα για τον ελληνισμό.
Κι αν τότε το περιεχόμενο αυτής της Ιδέας δεν ήταν ξεκάθαρο σήμερα είναι: να επαναθεμελιώσουμε την ελληνική υψηλή γνώση, παραγωγή, και πολιτισμό, να καταστούμε ο Ακρίτας της Ευρώπης, εγγυητής της αυτοδυναμίας της, τόσο ως φύλακας των συνόρων της, αλλά και ως δύναμη που της εξασφαλίζει ένα άνοιγμα στην νέα πολυπολικότητα μέσα από τον διάδρομο Ισραήλ και Αράβων (που προϋποθέτει την μεταξύ τους συνεννόηση για την Παλαιστίνη) και φτάνει μέχρι την Ινδία, την Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Ή την χριστιανική Αφρική.
Αν κάνεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πρόκλησης, το γεγονός ότι μόνον απαντώντας καταφατικά σε αυτήν μπορεί ο Ελληνισμός να διασφαλίσει την θέση του στον 21ο αιώνα, τότε καταλαβαίνει ότι δεν έχει χρόνο να αφιερώσει στα φαντάσματα της χαμένης δεκαετίας.
