Η εμμονή του Ευρωπαίου Επιτρόπου για κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Χάφταρ, χωρίς την παρουσία των υπουργών του, τίναξε στον αέρα την πρόχειρα σχεδιασμένη επίσκεψη της ευρωπαϊκής αντιπροσωπίας στη Λιβύη προ ημερών. Παρά την διαβεβαίωση του υιού Χάφταρ ότι η κήρυξη της Ευρωπαϊκής αποστολής personae non gratae δεν αφορά στον Έλληνα υπουργό Μετανάστευσης , οι επιπτώσεις των εξελίξεων αφορούν κυρίως την χώρα μας.
Αυτό γιατί είναι προφανές πως ο εκβιασμός Χάφταρ προς την Ε.Ε για την χρηματοδότηση και την διεθνή αναγνώριση, μέσω των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, επηρεάζει ήδη μονομερώς και δυσανάλογα την Κρήτη και την ηπειρωτική Ελλάδα. Είναι άλλωστε κοινή πρακτική αυταρχικών ηγετών όπως του Ερντογάν στον Έβρο ή του Λουκασένκο στα πολωνικά σύνορα, να χρησιμοποιούν το μεταναστευτικό ως μέσο εκβιασμού της Ε.Ε, ενισχύοντας παράλληλα τα έσοδα των κυκλωμάτων των διακινητών που διαθέτουν κρατική προστασία.
Η τρίμηνη αναστολή υποβολής αιτήσεων ασύλου και η κράτηση των εισερχομένων σε κλειστά κέντρα, κατ’ αντιστοιχία με το μοντέλο που εφαρμόστηκε το 2020 για τον Έβρο, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Οι αθρόες εισροές νεανικού πληθυσμού με μουσουλμανική πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα αποτελεί υβριδική απειλή με αρνητικές συνέπειες στην κοινωνική συνοχή και στην ασφάλεια του γηγενούς πληθυσμού.
Ως εκ τούτου η επίκληση του άρθρου 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) περί δημοσίου κινδύνου για την παρέκκλιση από την τήρηση των εθνικών υποχρεώσεων της Σύμβασης, αποτελεί αναγκαίο ελιγμό για την αντιμετώπιση των νομικών προσφυγών που θα πυροδοτήσει η αναστολή αιτήσεων ασύλου. Η παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου κατά της τροπολογίας της Κυβέρνησης έδωσε άλλοθι στις ακραίες πολιτικές αντιδράσεις της Αριστεράς περί συνταγματικής εκτροπής, στη χθεσινή συζήτηση της Βουλής για την τροπολογία!
Μετά το επεισόδιο με τον Αυστριακό Επίτροπο, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει ν’ αντιληφθεί επιτέλους τον ακριτικό ρόλο της χώρας στην Ευρώπη και να ξεπεράσει την διπλωματική αδράνεια της περιόδου μετά την Διακήρυξη των Αθηνών. Αντί για γενικόλογες επικλήσεις του διεθνούς δικαίου και της ειρήνης στην Μεσόγειο, ο υπουργός των Εξωτερικών θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι διαπραγματεύσεις με τις χώρες που γειτνιάζουμε γίνονται με φύλαρχους, πολέμαρχους, αρχηγούς τρομοκρατικών οργανώσεων ή μυστικών υπηρεσιών, που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική ορθότητα. Άρα η υπογραφή συμφωνιών μαζί τους προϋποθέτει μεθόδους καρότου και μαστίγιου. Η διαμεσολάβηση της χώρας για την διεθνή νομιμοποίηση του καθεστώτος Χάφταρ θα έπρεπε να προϋποθέτει για παράδειγμα την κατάργηση του παράνομου τουρκο-λιβυκού Μνημονίου. Η διατήρηση και η αύξηση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης να προϋποθέτει το σταμάτημα των μεταναστευτικών ροών. Η συνέχεια των μεταναστευτικών ροών θα έπρεπε να επισημαίνεται ότι θα οδηγήσει σε κυρώσεις ή σε εμπάργκο στις πετρελαϊκές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην Λιβύη κοκ.
Θα πρέπει τέλος να ληφθεί υπόψη ο τουρκικός παράγοντας που, εκμεταλλευόμενος το κενό της ελληνικής διπλωματίας, προσέγγισε τον Χάφταρ εγγυώμενος χρηματοδοτήσεις για την ανοικοδόμηση της χώρας ή πωλήσεις στρατιωτικού υλικού. Ακόμα ο υπονομευτικός ρόλος της Ρωσίας που μετά την Συρία επιδιώκει την επαν-ενεργοποίηση της στην Λιβύη, διασφαλίζοντας την μεσογειακή της παρουσία. Στην περίπτωση της Αφρικής ο μετααποικιακός κόσμος, μετά την απομάκρυνση των δυτικών χωρών, φαίνεται πως δεν εγγυάται την απελευθέρωση των γηγενών πληθυσμών ούτε την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή….
