Με δεδομένο ότι κανείς δεν μπορεί ν’ ανεχτεί ενέργειες που οδηγούν στην εξόντωση ενός λαού με θύματα αμάχους, το Ισραήλ έχει κατορθώσει να βρίσκεται στα όρια της πλήρους διπλωματικής απομόνωσης. Πρόκειται ίσως για μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που η στρατιωτική ισχύς ηττάται από την ισχύ των συναισθημάτων που προκαλούνται διεθνώς από τις εικόνες της ανθρωπιστικής κρίσης και, οφείλουμε να παραδεχτούμε και από την πολύ πετυχημένη προπαγάνδα. Ανεξάρτητα όμως από το ποιος κερδίζει τελικά τις εντυπώσεις, η άμεση και απρόσκοπτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οι Παλαιστίνιοι, ακόμη κι αν ήθελαν, όπως επιδιώκει το Ισραήλ, να εγκαταλείψουν τη Γάζα, δεν έχουν καμία χώρα που να τους δέχεται, Έτσι, παραμένουν όμηροι της Χαμάς και με ευθύνη της κυβέρνησης του Ισραήλ. Και των πλούσιων Αράβων χορηγών του ισλαμισμού φυσικά. Αυτό δε σημαίνει όμως ούτε ότι δικαιώνονται όσοι υποστηρίζουν πλέον ανοιχτά τη Χαμάς και τον ισλαμοφασισμό, κρυπτόμενοι πίσω από υποκριτικά και ανέξοδα φιλοπαλαιστινιακά συνθήματα, ούτε όσοι αναβιώνουν αντισημιτικές αντιλήψεις και μάλιστα με τη λογική της συλλογικής ευθύνης απέναντι σε κάθε Ισραηλίτη, με επιθέσεις σε τουρίστες, στη συναγωγή στα Ιωάννινα, σε ομιλητές σε εκδηλώσεις κτλ. Αυτό δεν έχει προηγούμενο απέναντι στους πολίτες και εκπροσώπους καμίας επιθετικής και επεκτατικής χώρας, ακόμη κι όταν ο αντιαμερικανισμός ήταν στην κορύφωσή του. (Καλά δε συζητάμε να στοχοποιούνται Τούρκοι επισκέπτες. Γι’ αυτό ούτε συζήτηση και καλώς διότι θα ήταν καθαρή θρασυδειλία, όπως κάθε τραμπουκισμός).
Και τέλος πάντων, κάθε άλλο παρά πειστική και άρα αποτελεσματική είναι η παρέμβαση υπέρ του αιτήματος για “πατρίδα στους Παλαιστίνιους”, με ασφαλή σύνορα προφανώς, από ανθρώπους με δηλωμένη την απέχθειά τους προς την ελληνική πατρίδα και τα σύμβολά της, τα σύνορα και την ασφάλεια που αυτά παρέχουν αφενός κι από ανθρώπους που τη “λευτεριά στην Παλαιστίνη” την εννοούν ως κατάργηση του κράτους του Ισραήλ αφετέρου. Τέλος, ο ανθρωπισμός για να είναι πειστικός δεν μπορεί να είναι ούτε τόσο απροκάλυπτα επιλεκτικός ούτε να αναπαράγει λογικές μίσους και εχθροπάθειας.
