Αναντίλεκτα, ο Πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το μεγαλύτερο πολεμικό “εργαστήριο” μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αναφορικά με τον βαθμό στρατιωτικής τεχνολογικής καινοτομίας σε μαζική κλίμακα, όπου το πολεμικό μέτωπο καθίσταται ευπρόσβλητο σ όλο το μήκος και το πλάτος του από διαχωρικά πυρά (cross domain fires).
Παράλληλα, στο επίπεδο επιχειρησιακής διεξαγωγής του Πολέμου (Operational level), το δόγμα Επιχειρήσεων των δύο αντιμαχομένων πλευρών, προσιδιάζει στις ιδέες του Θεωρητικού του Πολέμου Alexander Svechin περί του Πολέμου Εδαφικού Ερείσματος/Κέρδους ή Πολέμου (Πλεονεκτικής) Εδαφικής Θέσης, γνωστού ως Pozitsionnuyu Voynu, ενώ στην αγγλική βιβλιογραφία απαντάται ως Positional Warfare.
Ο Πόλεμος με άξονα την απόκτηση εδαφικού ερείσματος αποτελεί μια μορφή Πολέμου Εξουθένωσης αλλά διαφέρει παρασάγγας στον στρατηγικό σκοπό από τη κλασική μορφή ενός Πολέμου Φθοράς (War by Attrition). Συνίσταται στην αλλαγή του εδαφικού status quo μέσω της εφαρμογής πίεσης στον αντίπαλο σε πολλαπλά μέτωπα, διατηρώντας μια σταθερή γραμμή μετώπου αλλά με περιορισμένης κλίμακας επιθέσεις σε καίρια σημεία σε διαδοχικές φάσεις ώστε να κατατριβεί ο αντίπαλος και με μεθοδικό σταδιακό τρόπο (echelon-phase attack) να κερδηθεί πολύτιμο έδαφος ώστε μελλοντικά να επιτραπεί Πόλεμος Ελιγμών.
Τόσο ο Ρώσος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Βαλερί Γκεράσιμοφ όσο και ο ομόλογος του στο Ουκρανικό Γενικό Επιτελείο Ολεκσάνταρ Σίρσκι ενστερνίζονται και εφαρμόζουν τις αρχές του Positional Warfare και στην επιθετική και στην αμυντική εκδοχή του αντίστοιχα.
Ως εκ τούτου, οι Ρώσοι επιδίδονται σε μικρής κλίμακας επιθέσεις σε πολλαπλά σημεία του μετώπου στη γραμμή επαφής (line of contact) αποπειρώμενοι να απαγκιστρώσουν τις ουκρανικές δυνάμεις από ισχυρά οχυρωμένες θέσεις, προσβάλλοντας ταυτόχρονα εφεδρείες και διαύλους ανεφοδιασμού σ όλο το πλάτος της ουκρανικής διάταξης, ώστε να εξαναγκαστούν οι Ουκρανοί να οπισθοχωρήσουν και να απωλέσουν πολύτιμο έδαφος, το οποίο σε δεύτερη φάση δύναται να αξιοποιηθεί για ρωσική προέλαση. Τουτέστιν η ρωσική επιθετική εφαρμογή του Positional Warfare στοχεύει στην Ανατροπή της Τακτικής Αμυντικής Ισορροπίας (tactical military equilibrium) στην ουκρανική παράταξη.
Αντιστοίχως, οι ουκρανικές δυνάμεις επιχειρούν, εφαρμόζοντας τις αμυντικές προσαρμογές του Positional Warfare, να οδηγήσουν τις ρωσικές επιτιθέμενες δυνάμεις σε συνεχείς “παγίδες θανάτου” τα λεγόμενα “deadly tripwires’ traps”, όπου με διαχωρικά πυρά αναχαιτίζουν την ορμή της ρωσικής επίθεσης και εν συνεχεία αντεπιτίθενται, αρχικά καταλαμβάνοντας το χαμένο έδαφος και εν συνεχεία αποπειρώνται να επιτύχουν αποδιοργάνωση του αντιπάλου.
Στρατηγικός στόχος των Ουκρανών είναι η καταστροφή των ρωσικών τμημάτων εφόδου και η Εξουδετέρωση της Δυναμικής της Ρωσικής Επίθεσης το λεγόμενο Neutralization of the Attacking Dynamics.
Aπό τα ανωτέρω, συνάγεται το εξής: Και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές επιδιώκουν μια Επιχειρησιακή Στρατηγική Φθοράς επί τη βάσει της Εκμετάλλευσης Τρωτοτήτων του Αντιπάλου (Achilles Heel Exploitation Strategy) για να οδηγήσουν τη Σύγκρουση στο Σημείο του Ελέγχου της Κορύφωσης (Culmination Control), στοιχείο που θα αποβεί καταλυτικό σε επερχόμενη διαπραγμάτευση.
Όμως ελλοχεύει και ο εξής Κίνδυνος: Να υποπέσουν και οι δύο πλευρές στη λεγόμενη “Παγίδα του Αχιλλέα” κατά την ορολογία του Stephen Coll.
Aναζητώντας τη τρωτότητα του αντιπάλου την Αχίλλειο Πτέρνα, η κλιμάκωση δύναται να καταστεί ανεξέλεγκτη υποπίπτοντας τοιουτοτρόπως στη Παγίδα του Αχιλλέα όπου και δύο πλευρές επιταχύνουν και κλιμακώνουν κάθετα με στόχο τη συντριβή του αντιπάλου.
Στη περίπτωση του Ρωσο-Ουκρανικού Πολέμου το Positional Warfare ήδη προξενεί μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν…όμως η Παγίδα του Αχιλλέα δύναται να μετατρέψει τον Πόλεμο Εδαφικού Ερείσματος σε έναν κλασικό Πόλεμο Φθοράς τύπου Βερντέν όπου τα σχετικά κέρδη και των δύο πλευρών θα ωχριούν έναντι των τεράστιων απωλειών καθώς θα έχει εφαρμοστεί μια νέα στρατηγική Θανάσιμης Αιμορραγίας (bleed white strategy) παρόμοια με τη διαβόητη και ανεπιτυχή στρατηγική του Έριχ Φον Φάλκενχαυν το 1916.
Αδιαμφισβήτητα, μετά τη συνάντηση Τραμπ- Πούτιν στην Αλάσκα, οι εχθροπραξίες μαίνονται ανελλιπώς στην Ουκρανία παρά τα του αντιθέτου φημολογούμενα.
Η επιδίωξη των Ρώσων είναι να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την επίτευξη της Παράκαμψης των ισχυρότατων γραμμών άμυνας των Ουκρανών στο Ντονιετσκ και τη Ζαπορίζια ώστε στη συνέχεια να τεθούν οι ουκρανικές δυνάμεις στο στρατηγικό δίλημμα της αναδίπλωσης ή της εξόντωσης..
Η επιδίωξη των Ουκρανών είναι μέσω της κατασκευής ενός πολυδιάστατου αμυντικού τείχους στη λογική ενός Ατσαλένιου Ακανθόχοιρου (Steel Porcupine) να “ματώσουν” τις ρωσικές δυνάμεις εφόδου δημιουργώντας συνθήκες Άρνησης Αποτελέσματος επί του Εδάφους (Denial of Outcomes on the Ground) στερώντας από τους Ρώσους τον έλεγχο των καίριων στρατηγικών εδαφικών σημείων στον άξονα Κονσταντινιίβκα Ποκρόφσκ Σλαβιάνσκ Κραματόρσκ…
Και οι δύο πλευρές επιδιώκουν τη συνέχιση του Πολέμου. Ενός Πολέμου ο οποίος είναι Υψηλής Έντασης με χρήση οπλικών συστημάτων για κάθε είδους αποστολές. Ο Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος αποτελεί μια μετάβαση στον Πόλεμο Νέας Γενιάς τον 21ο αιώνα ο οποίος καθορίζεται από τη διαχρονική φύση του Πολέμου αναφερόμενος στον σύγχρονο υβριδικό χαρακτήρα του, ο οποίος προκρίνει Αποστολές για όλα τα επίπεδα τεχνολογίας.
Σ αυτό το πλαίσιο η πραγματικότητα προκρίνει την αρχή της Ποσότητας η οποία εμπεριέχει Ποιότητα αφ εαυτής. Όποιος αγνοήσει αυτή την Αρχή στη Διεξαγωγή των Επιχειρήσεων θα υποστεί ολέθριες συνέπειες.
*
Το παρόν άρθρο εμπεριέχεται στο επικείμενο βιβλίο του Κων/νου Λαμπρόπουλου Belli Scientia το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Σιδέρη.
