Σήμερα στην Ουάσινγκτον η συνέχεια της Αλάσκας. Είναι σαφές ότι Τραμπ και Πούτιν τα έχουν βρει μέσες άκρες. Και το θέμα στο τραπέζι των συζητήσεων δεν είναι η εγγύηση της ασφάλειας της Ουκρανίας που ζητούν οι άμπαλοι ευρωπαίοι. Το θέμα είναι οι εδαφικές διεκδικήσεις από πλευράς Ρωσίας. Διαπραγμάτευση για ανταλλαγή εδαφών ή παραχώρηση. Μπορεί αυτό να αναφέρεται στην διπλωματική γλώσσα των δύο πλευρών, αλλά στην ουσία μιλάμε για υφαρπαγή καταπατημένων εδαφών μετά από εισβολή και πολεμικές επιχειρήσεις.
Και τώρα; Σήμερα νέα επίσκεψη Ζελένσκι στην Ουάσινγκτον. Πολυκοσμία στο Λευκό Οίκο. Προσκάλεσε την Ούρσουλα να είναι μαζί του. «Η μαμά να κρατάει από το χέρι το παιδί», όπως μου σχολίασε έμπειρος διπλωμάτης. (Αφού την εμπιστεύεται, καλά να πάθει, σχολιάζω από την πλευρά μου). Παρέα και το ΝΑΤΟ και οι ευρωπαίοι «πρόθυμοι». Κι όλα αυτά όταν ο Ζελένσκι έχει λάβει ήδη το μήνυμα του Τραμπ ότι «θα έρθεις για μία “πακέτο συμφωνία”». Με ό,τι αυτό σημαίνει, που σημαίνει αποχαιρετάμε το Ντονέτσκ. Για την Κριμαία δεν το συζητάμε πια. Και πλέον είμαστε σε αναμονή. Ο ίδιος ο έμπειρος διπλωμάτης μου είπε ότι «ο Ζελένσκι οδηγείται στο Λευκό Οίκο αυτή τη φορά, όχι για τον πλακώσουν στα λόγια και τις προσβολές ο Τραμπ με τον Βανς, όπως έγινε την πρώτη φορά, αλλά ως πασχαλινό αρνί».
Με λίγα λόγια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει τελικό αποτέλεσμα που θα σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, την προστασία των συνόρων, την μή καταπάτηση εδαφών και το τέλος των εχθροπραξιών. Στο μυαλό του Πούτιν αυτά δεν χωρούν. Είναι μέχρι στιγμής ο νικητής. Το μυαλό του Τραμπ μπορεί να μην ενδιαφέρεται για αυτές τις «λεπτομέρειες». Ο αμερικανός πρόεδρος θέλει να κλείσει το κεφάλαιο «Ουκρανία» επί των ημερών του. Να δείξει το πόσο ισχυρός είναι με «εμπορικό» σύμμαχο τον Πούτιν, στέλνοντας ταυτόχρονα μήνυμα (αν όχι και οι δύο μαζί), στην Κίνα, που σαφώς τους απασχολεί, ότι είναι οι δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη. Όχι μόνο στρατιωτικές, αλλά και οικονομικές. Ποντάροντας και στις κοινωνίες των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα πάψουν να αναρωτιούνται μέχρι πότε θα πληρώνουμε τις επιπτώσεις ενός πολέμου με τις παρενέργειες στην ενέργεια, την οικονομία, την ναυτιλία, Για να μην ξεχάσω βεβαίως και το ύψιστο που είναι τα καραβάνια των προσφύγων.
Και επιτρέψτε μου ως επίλογο να επανέλθω στο βασικό κορμό ενός πολύ πρόσφατου άρθρο μου για την HuffPost. Να επανέλθω στην υπενθύμιση ότι χώρα υπό κατοχή, από εισβολέα, καταπατητή, υπεύθυνο για χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες, είναι η Κύπρος. Να παρακολουθούμε αδιάφορα τα όσα και με ποιό τρόπο θέλουν να επιβάλλουν οι δύο ισχυροί του πλανήτη τη λύση στο θέμα το Ουκρανικό; Και μετά να το έχουμε δεδικασμένο για το θέμα της Κύπρου, όταν θα βγει να διεκδικεί τα ίδια και με τη βούλα πλέον, ο Τούρκος;
Αύριο δεν ξέρω αν μαζί με τον αδελφικό φίλο και συνάδελφο Πάνο Κολιοπάνο θα κάνουμε HUFF TROLLS ή αν θα επικεντρωθούμε σε βίντεο συζήτηση, με όποιες επιμέρους διαφωνίες στο αποτέλεσμα, αν υπάρξει, της κρίσιμης συνάντησης στο Λευκό Οίκο. Νομίζω ότι αυτό το θέμα, έτσι κι αλλιώς, σηκώνει πολύ συζήτηση και ανάλυση. Και η HuffPost, η πραγματικά ανεξάρτητη και αδέσμευτη ψηφιακή εφημερίδα διεθνούς βεληνεκούς, είναι σαφώς το ενδεδειγμένο βήμα για μια ελεύθερη, σοβαρή και με υπευθυνότητα παρουσίαση των απόψεών μας.
