«... Λέμε καμιά φορά, μα τα πράγματα να αλλάξουν. Μα τα πράγματα αλλάζουν έτσι κι αλλιώς. Είναι νομοτελειακό. Κάποιοι νοσταλγούν μία στασιμότητα του παρόντος και κάποιοι ευαγγελίζονται ένα μέλλον που είναι πολύ άγνωστο εάν θα έρθει...»
Η αλλαγή, το μπροστά «που δεν μπορεί να οριστεί εάν δεν ξέρουμε ποιο είναι το πίσω», ο Τσέχωφ, αλλά και τα «Μαθήματα Πολέμου» (η δραματοποιημένη απόδοση της Ιστορίας του Θουκυδίδη που παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής -και επαίνεσαν οι Financial Times- και στα οποία επανέρχεται με Δεύτερο Μέρος την άνοιξη), η διαπίστωση «θέλουμε η επανάσταση να ξεκινάει από τους άλλους όχι από μέσα μας», αλλά και η ευχή η χρονιά που έρχεται να είναι καλή για την Ελλάδα.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης -ένας εξαιρετικός και σίγουρα διαφορετικός από τις κλασικές αναγνώσεις, Λοπάχιν στην παράσταση του αριστουργηματικού Βυσσινόκηπου, που παίζεται σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο θέατρο Χορν- μιλά στη HuffPost Greece.
-Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Μαρκουλάκης ή, πώς είναι για έναν σκηνοθέτη να τον σκηνοθετούν;
Γιατί ειδικά ο Μαρκουλάκης; Με έχουν σκηνοθετήσει και άλλοι σκηνοθέτες -τα τελευταία χρόνια Χουβαρδάς, Λιβαθινός...
-Γνωστό, ρωτώ εξ αφορμής του Βυσσινόκηπου.
Ξεκινώ από το πώς είναι να με σκηνοθετεί ένας άλλος σκηνοθέτης… Δεν είναι απλό, αλλά δεν είναι και δύσκολο. Γιατί δεν είναι απλό. Επειδή όσο να ’ναι, κάθε ηθοποιός ο οποίος είναι και αυτός σκηνοθέτης δημιουργεί πολύ γρήγορα μία εποπτεία, μία άποψη για το έργο και αυτή η άποψη θα πρέπει με έναν τρόπο να εξαφανιστεί όταν πηγαίνει σε έναν άλλον σκηνοθέτη. Αλλά αυτό είναι και το ωραίο. Διότι εγώ έχω μία διπλή ιδιότητα, του ηθοποιού και του σκηνοθέτη. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν η μία εξαφανίζεται προς χάριν της άλλης. Θέλω να πω επίσης ότι ποτέ δεν εξαφανίζεται τελείως η ιδιότητα του σκηνοθέτη. Πάμε τώρα στο θέμα Κωνσταντίνος. Γιατί και ο Κωνσταντίνος είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, εξαιρετικός, ακριβώς γιατί παίρνει από όπου μπορεί, τη γνώμη, την εμπειρία, ακόμη και την άποψη. Αλλά κι εγώ είμαι ένας καλός ηθοποιός. Τι εννοώ: Ότι ακούω τον σκηνοθέτη μου. Οφείλω να ακούω τον σκηνοθέτη μου. Αυτό και γίνεται.
-Μία ισχυρή προσωπικότητα όμως, όπως εσύ και επιπλέον διανοούμενος, με την κλασική -ίσως τώρα πια, παλιά έννοια....
.... Μου ακούγεται λίγο σκουριασμένο το «διανοούμενος» και λίγο σα να παραπέμπει σε άνθρωπο του γραφείου, δεν είμαι άνθρωπος του γραφείου, είμαι άνθρωπος των δρόμων και της ζωής. Διανοούμενος εννοείς ότι δαπανώ πολύ χρόνο στο να σκέφτομαι και να εκφράζω τη σκέψη μου, αυτό είναι αλήθεια.
-Πάμε αλλιώς. Ένας άνθρωπος του θεάτρου με γερό υπόβαθρο και θεωρητική κατάρτιση.
Ήρθα με μεγάλη χαρά να με σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος, γιατί είναι ένας σκηνοθέτης στον οποίον πιστεύω πολύ, είναι επίσης ένας διανοούμενος, είναι επίσης ένας πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, απόδειξη ότι θα με σκηνοθετήσει και το καλοκαίρι –ενώ τώρα με κάλεσε εκείνος στον Βυσσινόκηπο, το καλοκαίρι του πρότεινα εγώ να με σκηνοθετήσει στον Οιδίποδα Τύραννο για την Επίδαυρο. Δεν θα βγάλεις κάποια είδηση, με την καλή έννοια το λέω, από το πώς είναι να με σκηνοθετεί ένας άλλος σκηνοθέτης. Ξαναλέω, δεν είναι απλό, αλλά δεν είναι και δύσκολο. Επίσης, είναι ωραίο. Και τέλος, να πω ότι εγώ αισθάνομαι ηθοποιός. Είμαι ένας ηθοποιός που σκηνοθετεί. Γιατί ως τέτοιος σκηνοθετώ. Αυτός θέλω να είναι ο τίτλος.
“Ζούμε μία εποχή στην οποία έχουν υποχωρήσει πολύ οι ιδέες, γιατί σκέτη η ιδέα πάνω απ′ όλα ο άνθρωπος, δεν λέει κάτι -ο άνθρωπος μπορεί να είναι κανίβαλος, μπορεί να είναι δολοφόνος, παρτάκιας, ο,τιδήποτε. Δεν μου λέει κάτι το πάνω απ′ όλα ο άνθρωπος, στην τελική και ο Σοφοκλής με τον Οιδίποδα αυτό είπε και έγινε τραγωδία...”
-Ο Τσέχωφ παραμένει ελκυστικός τόσο για το κοινό όσο και τους ανθρώπους του θεάτρου επειδή είναι κλασικός, άρα διά παντός σύγχρονος;
Θα μπορούσα να πω πολλά. Ναι, είναι διαχρονικός -παρότι έχουμε κουράσει τη λέξη- γιατί εκπέμπει στους αιώνες. Είναι ραδιενεργός. Τα μεγάλα έργα έχουν ραδιενέργεια. Εκπέμπουν συνέχεια για πάρα πολλά χρόνια. Και επίσης, σου δίνουν πολλές λαβές να τα πιάσεις. Ανάλογα με την εποχή. Τα μεγάλα έργα δεν στέκονται στο στοιχείο της επικαιρικότητας. Ότι δηλαδή, ήταν το προοίμιο της Ρωσικής Επανάστασης, έχουν και άλλες αρετές.
-Ο Βυσσινόκηπος είναι ο φόβος να αποδεχτούμε ότι ο κόσμος αλλάζει ή είναι η φόβος μίας τάξης με προνόμια να αποδεχτεί ότι ο κόσμος αλλάζει;
Τα πάντα αλλάζουν. Τα πάντα ρει, όπως έχει πει ο Ηράκλειτος. Η αλλαγή είναι ένα γεγονός, μία εξέλιξη που μπορεί να κρύβει την πρόοδο –κάθε εξέλιξη δεν είναι απαραιτήτως και πρόοδος, ας πούμε ότι ασπρίζουν τα γένια μου είναι εξέλιξη δεν λέγεται πρόοδος, το ίδιο και το ότι κάνω ρυτίδες, δεν λέγεται πρόοδος, δεν προοδεύει ο οργανισμός μου, εξελίσσεται, μεταβάλλεται. Η κάθε λοιπόν, αλλαγή και μεταβολή δεν είναι απαραίτητα πρόοδος. Μπορεί να είναι πρόοδος, μπορεί να είναι όμως και επί τα χείρω, προς το χειρότερο.
Ο Βυσσινόκηπος μιλάει για μία αλλαγή. Λέμε καμιά φορά, μα τα πράγματα να αλλάξουν. Μα τα πράγματα αλλάζουν έτσι κι αλλιώς. Είναι νομοτελειακό. Κάποιοι νοσταλγούν μία στασιμότητα του παρόντος και κάποιοι ευαγγελίζονται ένα μέλλον που είναι πολύ άγνωστο εάν θα έρθει. Δεν νομίζω ότι ήρθε τελικά το μέλλον του Βυσσινόκηπου –το μέλλον που ευαγγελίζονται ο Τροφίμωφ και ο Λοπάχιν, αυτοί οι δύο «μελλοντικοί» τύποι, ας τους πούμε έτσι (ο Λοπάχιν είναι ο δικός μου ρόλος, ο Τροφίμωφ ο αιώνιος φοιτητής). Ο μεν ένας από πραγματιστική, θα το λέγαμε, ρεαλιστική, καπιταλιστική σκοπιά, ο δε Τροφίμωφ από πιο ιδεαλιστική, ας το πούμε μαρξιστική σκοπιά. Δεν ήρθε ο κόσμος που ευαγγελίζονταν ή, δεν ήρθε όπως τον ευαγγελίζονταν. Η αλλαγή όμως έγινε.
-Τι σημαίνει να χάνεται ένας κόσμος -που είναι ένα ολόκληρο σύμπαν- ανεπιστρεπτί; Η απάντηση εξαρτάται από την πλευρά του δρόμου που στέκεσαι;
Κάποιος που κινείται, ένας που περπατάει, για ορισμένους είναι ο επερχόμενος, για κάποιους ο απελθών. Το μπροστά δεν μπορεί να οριστεί και το λέω γιατί καμιά φορά ξεχνιόμαστε ή συνθηματολογούμε με την έννοια του μπροστά. Το μπροστά δεν μπορεί να οριστεί εάν δεν ξέρουμε ποιο είναι το πίσω. Μπορεί να περπατάμε, να κάνουμε βήματα και να πηγαίνουμε προς τα πίσω. Μπορεί να νομίζουμε ότι προοδεύουμε και να μην προοδεύουμε, να κάνουμε βήματα προς τα πίσω.
Υπάρχει μία πιο αισιόδοξη εικόνα του κόσμου, τουλάχιστον για μας τους δυτικούς, καθώς για παράδειγμα, σύμφωνα με τις προβλέψεις τα επόμενα 15 χρόνια θα μειωθεί στον πλανήτη η πείνα. Οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στη γνώση, στην επικοινωνία, στην πληροφορία. Θα μπορούσε να αντιπροτείνει κάποιος ότι, παρ’ όλα αυτά έχει επίσης αυξηθεί πάρα πολύ η εγκληματικότητα –εκεί που κάποιος σκότωνε για δέκα χιλιάδες τώρα σκοτώνει για δέκα ευρώ- θα ’λεγε κανείς ότι αυξήθηκαν ή τουλάχιστον, δεν μειώθηκαν τα μίση. Δηλαδή, μπορεί να βολεύτηκε λίγο ο οισοφάγος και μία αποθήκη του εγκεφάλου όσον αφορά την πληροφορία, αλλά η ηθική, έτσι τουλάχιστον όπως το εννοούμε εμείς, δεν ξέρω εάν προχώρησε.
Ίσως κάποιος πει ότι δεν χρειάζεται ηθική, αρκεί να έχει να τρώει όλος ο κόσμος. Αυτό που λέει πάνω κάτω και ο Λοπάχιν. Αλλά εγώ δεν νομίζω ότι είναι έτσι. Η αλλαγή για την οποία λέει ο Βυσσινόκηπος -αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Τσέχωφ, κάτι αλλάζει- κάποιους τους τρομάζει και κάποιους τους συναρπάζει. Το μέλλον δείχνει εάν δικαιώθηκαν ή όχι.
-Συμφωνούμε ότι η ταχύτητα με την οποία αλλάζει σήμερα ο κόσμος δεν έχει ανάλογο στην ιστορία, ότι είναι τέτοιος ο καταιγισμός που δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε, να μεταβολίσουμε την πληροφορία;
… Δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι μία εντύπωση που έχουμε εμείς επειδή κρίνουμε το κάθε γεγονός με τον δικό μας κυβισμό. Φαντάζομαι ότι όταν έφεραν στον αγρότη του περασμένου αιώνα και είδε μπροστά του το τρακτέρ, ενώ είχε γαϊδούρι –κι αν είχε- θα το θεώρησε ραγδαία αλλαγή. Πολύ μεγάλη. Αυτός που ανακάλυψε τον τροχό –αν δεν τρελάθηκε ο άνθρωπος, που τρελάθηκε σίγουρα- είδε μία ραγδαία αλλαγή. Όντως τα πράγματα γίνονται πολύ γρήγορα -για τα δικά μας κυβικά. Για ένα παιδί που γεννήθηκε πρόσφατα και είναι πέντε χρονών, μπορεί να του φαινόμαστε και αργοί.
Δεν θέλω να χαρακτηρίζω πάντα την εποχή με τον δικό μου κυβισμό, γιατί αυτό με γερνάει. Τα πράγματα πάντα προχωράνε. Εμάς μας φαίνονται γρήγορα, για κάποιον άλλον ακόμα πιο γρήγορα -για τη μάνα μου, ας πούμε. Για το εγγόνι μου -που δεν έχω, την ανιψιά μου όμως που έχω- μπορεί να φαίνονται κανονικά.
-Δεν έχεις νιώσει ποτέ ότι πρέπει να τρέξεις για να προλάβεις;
Συνέχεια. Μα συνέχεια το νιώθω, δεν θέλω να σπεύσω να το χαρακτηρίσω. Είναι και στο χέρι μου να μην τρέξω πάντως. Δηλαδή αυτό, είναι και ένα καπέλο που σου φοράει η σύγχρονη τεχνολογία, αλλά θυμάμαι να γκρινιάζουμε για την τεχνολογία... από πάντα. Να λέμε η τεχνολογία που αποξενώνει τον άνθρωπο και τα λοιπά. Αυτό που αποξενώνει τον άνθρωπο είναι η έλλειψη συναισθημάτων. Δηλαδή, το να μετατρέψουμε τον άνθρωπο από πρόσωπο σε άτομο. Μοιάζουν ίδια, αλλά δεν είναι.
-Το πρόσωπο έχει ταυτότητα.
... Έχει ταυτότητα, έχει κώδικα ηθικών αξιών, έχει μία ιδιαιτερότητα στον τρόπο που σκέφτεται, έχει πρότυπα –αρνητικά ή θετικά, δεν το εξετάζω. Το άτομο δεν έχει τίποτα. Δεν έχει όνομα, αποτελεί απλώς μία ψηφίδα ενός συνόλου ιδιωτών. Τα άτομα δεν φτιάχνουν πόλη και πολιτεία. Τα πρόσωπα φτιάχνουν πόλη και πολιτεία. Νομίζω ότι λείπουν πια οι πολίτες. Λέμε συνθήματα όπως ενεργοί πολίτες, ευαίσθητοι πολίτες, αλλά είναι μόνο συνθήματα.
Νομίζω ότι ο δυτικός τρόπος ζωής -όπου βάζω και τις φιλελεύθερες και τις, ας το πούμε, κομμουνιστικές αξίες, μιας και οι δύο χρεοκόπησαν σε έναν μεγάλο βαθμό (ή δείχνουν να χρεοκοπούν), νομίζω ότι δεν στάθηκαν καθόλου στο θέμα του ανθρώπου, των ηθικών αξιών. Ζούμε μία εποχή στην οποία έχουν υποχωρήσει πολύ οι ιδέες, γιατί σκέτη η ιδέα πάνω απ′ όλα ο άνθρωπος, δεν λέει κάτι -ο άνθρωπος μπορεί να είναι κανίβαλος, μπορεί να είναι δολοφόνος, παρτάκιας, ο,τιδήποτε. Δεν μου λέει κάτι το πάνω απ′ όλα ο άνθρωπος, στην τελική και ο Σοφοκλής με τον Οιδίποδα αυτό είπε και έγινε τραγωδία...
Έχουν υποχωρήσει πάρα πολύ οι ιδέες, είτε λέγεται πολιτική ιδεολογία, είτε θρησκευτική ιδεολογία -μιλάω για τον δυτικό κόσμο και το λέω γιατί εντωμεταξύ στην Ανατολή ανθίζει μία ιδεολογία η οποία μπορεί να στεγάσει και να αγκαλιάσει τη βία, τη σφαγή, ένα ιδεολογικό μεσαίωνα με μπούρκες κλπ -μιλάω για το Ισλάμ.
“Το πράγμα δεν προχωράει γιατί πάντοτε θέλουμε η επανάσταση να ξεκινάει από τους άλλους και όχι από μέσα μας. Αυτή είναι όλη η ιστορία.”
-Για το παρακλάδι που αφορά τους τζιχαντιστές
Δεν έχει σημασία αυτό. Φαντάσου να υπήρχε σήμερα ένα παρακλάδι της χριστιανοσύνης που να έσφαζε στο όνομα του Ιησού. Θα είχε εξαφανιστεί την επόμενη μέρα. Σκέψου να έλεγε κανείς, χριστιανικό κράτος. Θα το είχαν τελειώσει. Πολιτικά και στρατιωτικά. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει και στεγάζει και ανθρώπους οι οποίοι προσφεύγουν σε αυτό. Νομίζω ότι αυτός είναι ο κίνδυνος του μέλλοντος.
-Δεν είναι, για παράδειγμα, η τεχνητή νοημοσύνη;
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα γεγονός. Ανάλογα πως θα το χειριστείς. Και η διάσπαση του ατόμου είναι μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη, η κβαντική φυσική επίσης. Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιήθηκε από τα πρόσωπα. Πιστεύω πάρα πολύ στην τεχνητή νοημοσύνη. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δαιμονοποιούμε πράγματα. Δεν με απασχολεί τόσο αυτό, η ιστορία αυτή καθαυτή, όσο ποιος θα τη χειριστεί.
-Περίμενες τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στα «Μαθήματα Πολέμου»;
Όχι.
-Το οποίο κοινό πήγε πρωτίστως να ακούσει και δευτερευόντως να δει την Ιστορία του Θουκυδίδη.
Μα κι εγώ πρωτευόντως το έκανα σαν ακρόαμα και δευτερευόντως σαν θέαμα. Δεν έπεσα στην παγίδα να θεατροποιήσω τον Θουκυδίδη. Ούτε όμως και στην άλλη παγίδα να κάνω αναλόγια και να λέω, δήθεν διανοουμενίστικα. Νομίζω ότι αυτό που συνέβη με τον Θουκυδίδη δείχνει σε μία μικρή, εξωτερική στοιβάδα δείχνει την ανάγκη του κόσμου να διδαχθεί την ιστορία. Η ιστορία δεν έχει θετικό μόνο πρόσημο –η ιστορία ενός τόπου, της Ελλάδας, των Ελλήνων. Η ιστορία έχει και αρνητικό πρόσημο και επειδή βλέπει ότι ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί, δεν διδάσκεται τίποτα, δεν υπάρχει αριστεία, δεν… έχει μία ανάγκη να προστρέξει στη μάθηση. Αυτό είναι όμως η εξωτερική στοιβάδα.
Νομίζω ότι ο άνθρωπος θέλει -το βλέπω και στο θέατρο αυτό- να αρχίσει να πιάνεται από κάποιες χειρολαβές που του φαίνονται αρκετά ουσιαστικές. Μιλάω για τον Έλληνα. Κατάλαβε ότι έσκασε μια φούσκα, στην οποία ζούσαμε επί σαράντα χρόνια, ιδεολογική και οικονομική, ότι καταρρέουν διάφορα δίπολα, τύπου αριστερός - δεξιός και θέλει να πιαστεί από κάτι ουσιαστικό. Είτε αυτό λέγεται καλό θέατρο, είτε λέγεται η Ιστορία.
“Με ενδιαφέρει η χρονιά που έρχεται να είναι μια καλή χρονιά για την πατρίδα μου. Σου φαίνεται λίγο ρετρό; Δεν πειράζει.”
Επίσης, η Ιστορία του Θουκυδίδη είναι ανατριχιαστικά σύγχρονη. Γιατί μιλάει για έναν παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων. Μιλάει για κομματικές διαφορές, για το πώς στρέβλωναν τη σημασία των λέξεων για να μπορέσουν να κάνουν τα εγκλήματα τους -δηλαδή, ονόμαζαν επανάσταση τη δολοφονία ή πολιτικά καλό την κλοπή για να μπορέσουν να την κάνουν. Δίνεις ένα νέο σχήμα και αποκτάς ηθικό πλεονέκτημα. Ο,τιδήποτε κάνω εγώ, αν λέγομαι Κώστας είναι καλό, εάν κάποιος άλλος, που λέγεται Μπάμπης κάνει το ίδιο, επειδή λέγεται Μπάμπης –και ο νοών νοείτω- είναι κακό. Παρ’ όλο αυτά έχουν κάνει τον ίδιο φόνο, την ίδια κλοπή, το ίδιο έγκλημα.
-Τον Μάιο του 2019 επανέρχεσαι στα Μαθήματα Πολέμου, στο Δεύτερο Μέρος.
Ναι, θα παρουσιαστεί πλέον σε μεγαλύτερο χώρο, στην Αίθουσα Μητρόπουλου, όχι στο Υποσκήνιο και θα είναι η Σικελική Εκστρατεία (415-413 π.Χ.), η οποία χρωματίστηκε έντονα από τη μορφή του Αλκιβιάδη. Στα πρώτα βιβλία είναι ο Περικλής και μετά αρχίζει αυτή η διφορούμενη μορφή του Αλκιβιάδη, που όλοι ερωτεύτηκαν και μίσησαν ταυτόχρονα. Βέβαια, ο Πελοποννησιακός και εμφύλιος πόλεμος τελείωσε με την εγκαθίδρυση της τυραννίας, οδήγησε στην τυραννία –αν μας λέει κάτι αυτό. Αυτό που είναι πιο φοβιστικό είναι ότι οι τυραννίες και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι άκρες αριστερές και οι άκρες δεξιές που βλέπουμε να αναφύονται, δεν επιβάλλονται, ψηφίζονται. Εκλέγονται. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε; Ο Ορμπάν και όλοι οι άλλοι που βλέπουμε στην Ευρώπη δεν ήρθαν με τανκς, ψηφίστηκαν.
-Το 2018 ήταν μια χρονιά με θετικό πρόσημο;
Πολύ. Και προσωπικά είμαι αρκετά πιο ήρεμος και κατασταλαγμένος και στη δουλειά μου έχει τύχει να κάνω τα τρία τελευταία χρόνια όλους τους ρόλους που είχα απωθημένο και συνεχίζω το καλοκαίρι με Οιδίποδα Τύραννο και μετά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τον «Μακμπέθ» που θα σκηνοθετήσω και θα παίξω. Γιατί μιλάω για τη δουλειά μου; Γιατί η δουλειά μου, καλώς ή κακώς, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Ζω από τη δουλειά μου, βιοπορίζομαι, αλλά ταυτόχρονα είναι και το χόμπι μου. Εμένα όμως, με ενδιαφέρει η χρονιά που έρχεται να είναι μια καλή χρονιά για την πατρίδα μου. Σου φαίνεται λίγο ρετρό; Δεν πειράζει.
-Καθόλου!
Ναι, θέλω να είναι μια καλή χρονιά για την πατρίδα μου, σε όλα τα επίπεδα. Να είναι μία καλύτερη χρονιά και δεν θα γίνει μία καλύτερη χρονιά εάν δεν δούμε στον καθρέφτη τα λάθη μας. Ενός εκάστου εξ ημών. Το πράγμα δεν προχωράει γιατί πάντοτε θέλουμε η επανάσταση να ξεκινάει από τους άλλους και όχι από μέσα μας. Αυτή είναι όλη η ιστορία. Και να δούμε μερικές αλήθειες...
Info
«Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Πρωταγωνιστούν: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος, Γεωργιάννα Νταλάρα.
Θέατρο Χορν, Αμερικής 10, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-3612500
Εισιτήρια: Από 16 ευρώ , www.ticket365.gr και στο: 211 1000.365.
Ημέρες - ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη : 20:00
Πέμπτη, Παρασκευή 21:00
Σάββατο : 18:00, 21:00
Κυριακή 20:00
Διάρκεια : 2 ώρες