Με αφορμή την υποψηφιότητα και εντέλει εκλογή Κασσελάκη, είτε με αρθρογραφία στα ΜΜΕ είτε με ουκ ολίγες αναρτήσεις στα πάσης φύσεως κοινωνικά δίκτυα, αναπτύχθηκε μια άνευ προηγουμένου κονταρομαχία μεταξύ υποστηρικτών της υποψηφιότητάς του και αρνητών της.
Ο «διάλογος» ξεκίνησε με κατάθεση απόψεων περί του ποιος είναι, και ποιος δεν είναι, επαρκώς αριστερός και μάλιστα από τα γεννοφάσκια του, ποιος κουβαλάει στις πλάτες του εργατικούς αγώνες, ποιος είναι αυτός ο «χθεσινός», ποιος είναι αυτός ο κομήτης (ίσως όχι) και κομιστής (σίγουρα ναι ή έστω εν μέρει) της μεταπολιτικής.
Ορισμένοι δε, αναρωτήθηκαν, αν η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι απόρροια σκοτεινών σχεδίων υπερατλαντικού παράγοντα και άλλων δυνάμεων, με απώτερο στόχο να «αμερικανοποιηθεί» η Αριστερά ή τουλάχιστον μέρος αυτής. Άλλοι πάλι αναρωτήθηκαν τι θα απογίνουμε με ομοφυλόφιλο αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Όχι. Λιτανείες και ολονυκτίες προκειμένου να αποταχθεί ο παράξενος επισκέπτης, ο «αλεξιπτωτιστής», δεν υπήρξαν.
Στην αντίπερα όχθη, αντιπαρατάχθηκαν πρόσωπα με σημαντική συμβολή στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσωπα με ελκυστικό άλλοτε λόγο, πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν από την αρχή που εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ένα λόγο, ένα λεξιλόγιο «παραδοσιακά αριστερό».
Στην ενδοκομματική αναμέτρηση η πειστικότητα, η επάρκεια αυτού του παραδοσιακού πολιτικού λόγου, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, «εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής”. Σε όλα. Ή σχεδόν σε όλα.
Τι θα απογίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ουδείς Προφήτης μετά τον Τσίπρα…
Προς το παρόν πάντως επικρατεί εμφανής αμηχανία, άβολη αναμονή, κάθε αμηχανία και αναμονή είναι πάντα άβολη: Κάποιες «αποστρατεύσεις» φαίνεται να έχουν ξεκινήσει, κάποιοι «ελλιπείς» φαίνεται να προετοιμάζουν την αποχώρησή τους, οι περισσότεροι αναμένουν, ενώ η κ. Αχτσιόγλου αρνήθηκε ευγενικά μεν, αλλά σίγουρα όχι πειστικά, την μεγαλόθυμη πρόταση Κασσελάκη να αναλάβει όποιο πόστο θέλει ( ”Του είπα ότι στην παρούσα φάση της ζωής μου, δεν έχω τη δυνατότητα να αναλάβω οποιαδήποτε θέση, διότι μετά από την πρώτη γραμμή αντιπολίτευσης, για δύο χρόνια και διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, δεν έχω αυτή την ενέργεια”).
Δηλαδή αν είχε εκλεγεί πρόεδρος τι θα έκανε; Θα έβαζε αντ′ αυτής τον κ. Τζανακόπουλο;
Τελικά, κατά πως φαίνεται το παιχνίδι θα έχει διάρκεια και σίγουρα θα υπάρξουν πολλά στάδια μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της μετάλλαξης, της μετάβασης προς μία άλλου τύπου Αριστερά ή προς άλλου τύπου διάσπαρτες Αριστερές.
Παρ’ όλα αυτά, τούτα τα πρωτόγνωρα για την ελληνική πολιτική σκηνή, με τον έντονο διάλογο περί Αριστεράς και Δεξιάς, και το τι προφίλ «πρέπει» να έχει ένας αριστερός πολιτικός αρχηγός, μου θύμισε την προφητική από το 2001 παρλάτα του Τζόρτζιο Γκάμπερ «Δεξιά-Αριστερά»:
«Όλοι μας τα βάζουμε με την Ιστορία,
εγώ όμως λέω πως εμείς φταίμε,
είναι φανερό πως ο κόσμος είναι ελάχιστα σοβαρός
όταν μιλά για την Αριστερά ή τη Δεξιά.
Μα τι είναι η Δεξιά, τι είναι η Αριστερά;
Το να κάνεις μπάνιο μες στην μπανιέρα είναι της Δεξιάς,
όμως το ντους είναι της Αριστεράς,
ένα πακέτο Μάρλμπορο είναι της Δεξιάς,
το λαθρεμπόριο τσιγάρων είναι της Αριστεράς.
Μια καλή μινεστρίνα είναι της Δεξιάς,
το μινεστρόνε είναι πάντα της Αριστεράς.
Όλα τα φιλμ που γυρίζονται σήμερα είναι της Δεξιάς,
εάν προκαλούν πλήξη είναι της Αριστεράς.
Τα αθλητικά παπούτσια
έχουν ακόμη ένα γούστο λίγο της Δεξιάς,
αλλά το να τα φοράς βρόμικα και με λυμένα κορδόνια
είναι μάλλον για ηλιθίους παρά της Αριστεράς.
Το μπλουτζίν, που είναι σήμα κατατεθέν της Αριστεράς,
φορεμένο με σακάκι πάει προς τα δεξιά,
το κοντσέρτο μες στο στάδιο είναι της Αριστεράς,
οι τιμές όμως είναι λίγο της Δεξιάς.
Η φιλελεύθερη σκέψη είναι της Δεξιάς,
τώρα βολεύει και την Αριστερά.
Δεν ξέρουμε εάν η τύχη είναι της Δεξιάς,
αλλά η γκαντεμιά είναι πάντα της Αριστεράς.
Μα τι είναι η Δεξιά, τι είναι η Αριστερά;
Οι ρωμαλέες υψωμένες γροθιές
είναι μια παλιά συνήθεια της Αριστεράς,
ο φασιστικός χαιρετισμός στιλ δεκαετίας του ’20
χαρακτηρίζει τους μαλάκες και επιπλέον τη Δεξιά.(…)
Όλη η παλιά ηθικολογία είναι της Αριστεράς,
η έλλειψη ηθικής είναι της Δεξιάς,
ακόμη και ο Πάπας τελευταία
είναι λίγο της Αριστεράς,
τώρα είναι ο δαίμονας που έχει πάει στα δεξιά.
Η απάντηση των μαζών
είναι της Αριστεράς
με μια ελαφρά υποχώρηση στα δεξιά.
Είμαι βέβαιος ότι ο μπάσταρδος είναι της Αριστεράς,
αλλά ο γιος της πουτάνας είναι της Δεξιάς.
Μία χειραφετημένη γυναίκα
είναι της Αριστεράς,
όταν είναι επιφυλακτική είναι κιόλας
λίγο της Δεξιάς,
αλλά μια γκομενάρα παραμένει πάντα μια έλξη
που ταιριάζει τόσο στην Αριστερά
όσο και στη Δεξιά.
Μα τι είναι η Δεξιά, τι είναι η Αριστερά;»
Ο ίδιος ο Γκάμπερ, πέρα από την παραπάνω παρλάτα, πρόσθετε:
«Η ιδεολογία, η ιδεολογία, παρ′ όλα αυτά πιστεύω ακόμα ότι υπάρχει.
Είναι το πάθος, η έμμονη ιδέα της διαφορετικότητάς σου, που για την ώρα δεν ξέρουμε πού έχει πάει, δεν ξέρουμε πού, δεν ξέρουμε πού».
Κάπως έτσι κι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Που για την ώρα δεν ξέρουμε πού έχει πάει, δεν ξέρουμε πού, δεν ξέρουμε πού…
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός