Ο αμέτοχος παιδείας – έλεγε ο Μένανδρος – δε βλέπει αν κι έχει μάτια. Τα σχολεία, τώρα περισσότερο από ποτέ, οφείλουν να είναι ανοιχτά και να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για την εξάπλωση της μάθησης, επιμένοντας στην προσπάθεια για την αποκατάσταση μιας πολιτισμικά γριπωμένης κοινωνίας.
Πριν λίγες ημέρες, ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας κ.Νίκος Σύψας τόνισε σε δηλώσεις του πως τα παιδιά παραμένουν η πιο ασφαλής ηλικιακά ομάδα στην πανδημία ενώ παράλληλα επισήμανε πως μεταδίδουν και προσβάλλονται λιγότερο. Οι ισχυρισμοί του καθηγητή έρχονται ως απάντηση στις σειρήνες πανικού οι οποίες λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα γύρω από το άνοιγμα των σχολείων. Το πιο σπουδαίο είναι ότι ο αυτοσκοπός της λειτουργίας των σχολείων είναι η δημιουργία κριτικά εγγράμματων μαθητών που θα είναι σε θέση να φέρουν αντίσταση απέναντι στην αμάθεια και στην ημιμάθεια, που θα έχουν ανοιχτά τα αφτιά τους στις σειρήνες αλλά δεν θα είναι έρμαιά τους.
“Όσο τα παιδιά μας δεν είναι στο φυσικό τους περιβάλλον, το σχολείο τους, μοιραία θα ισορροπούν κάπου ανάμεσα στην υποχονδρία και στην κατάθλιψη, θα αντιλαμβάνονται τη μάσκα ως μέτρο αποφυγής προστίμου και θα την βγάζουν κάθε φορά που δεν θα υπάρχει κάποιος εκπρόσωπος του νόμου να τους επιτηρεί.”
Ο ρόλος του δασκάλου είναι εκείνος που θα απομυθοποιήσει τις φωνές που καλύπτουν την λογική και την εμπειριστατωμένη γνώση και θολώνουν τον δρόμο προς την δική τους Ιθάκη – όποια κι αν είναι αυτή – καθώς δεν θα την ανακαλύψουν ποτέ αν κάθε λίγο και λιγάκι πνίγονται στα κύματα, στις φωνές, μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου. Ο εκπαιδευτικός δεν θα ορίσει το σωστό και το λάθος, θα μάθει στους μαθητές του να κολυμπούν, να ξεπερνούν, να φτάνουν και να μην φοβούνται, να μην δειλιάζουν, να μην σταματούν. Η Παιδεία λοιπόν είναι η απάντηση σε κάθε δίλημμα, σε κάθε πρόκληση και κάθε δοκιμασία, το πολύτιμο συστατικό μιας ζωής που προχωράει άλλοτε αργά, άλλοτε μετ′ εμποδίων κι άλλοτε γρήγορα σαν λυσασμένος άνεμος. Τα σχολεία πρέπει να είναι ανοιχτά για να είναι ανοιχτός κι ο νους των μαθητών, να τους μαθαίνουν μέσα από την λογοτεχνία, την ιστορία, την ποίηση, την μουσική, τις τέχνες πως η ανθρωπότητα έχει αντιμετωπίσει ξανά το άγνωστο κι έμαθε πολλά μέσα από αυτή την γνωριμία της μαζί του.
“Ως εκπαιδευτικοί καλούμαστε να επικεντρωθούμε στο δάσος και στα υγειονομικά μέτρα πρόληψης αναφορικά με τα οποία τα παιδιά οφείλουν να ενημερώνονται από μικρή ηλικία προστατεύοντας τον ευατό τους και τους γύρω τους ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη κάποιας πανδημίας.”
Η αμάθεια και η ημιμάθεια.. αυτές οι δύο κυρίες αμφισβητούν την μόρφωση, την εξιδείκευση, την επιστήμη και μάλιστα έχουν αποκτήσει πιστούς οπαδούς. Όσο τα παιδιά μας δεν είναι στο φυσικό τους περιβάλλον, το σχολείο τους, μοιραία θα ισορροπούν κάπου ανάμεσα στην υποχονδρία και στην κατάθλιψη, θα αντιλαμβάνονται τη μάσκα ως μέτρο αποφυγής προστίμου και θα την βγάζουν κάθε φορά που δεν θα υπάρχει κάποιος εκπρόσωπος του νόμου να τους επιτηρεί. Θα την φορούν λερωμένη, θα την δίνουν στον διπλανό τους που μπορεί να μην έχει και τελικά θα πειστούν από την ευκολότερη γνώμη – εκείνη της άρνησης των πάντων – χωρίς λογικά τεκμήρια, με μόνη καθάρια παραφιλολογία και στοιχεία μυθολογικής προέλευσης. Σε όλους εκείνους που αναρωτιούνται αν τα παιδιά κολλήσουν τον Κορωνοϊό τώρα που θα ανοίξουν τα σχολεία, τους απαντώ πως μόνο αν ανοίξουν, θα είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν στη ζωή τους κάθε δυσκολία, κάθε πανδημία, κάθε Κορωνοϊό. Ο πραγματικός στόχος της επαναλειτουργίας των σχολείων είναι η θοράκιση, η υπεράσπιση της Παιδείας σε καιρούς έντονης αμφισβήτησής της.
Ως εκπαιδευτικοί καλούμαστε να επικεντρωθούμε στο δάσος και στα υγειονομικά μέτρα πρόληψης αναφορικά με τα οποία τα παιδιά οφείλουν να ενημερώνονται από μικρή ηλικία προστατεύοντας τον ευατό τους και τους γύρω τους ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη κάποιας πανδημίας. Όσον αφορά το δέντρο, θα έλεγε κανείς πως είναι η στείρα εντολή της χρήσης μάσκας χωρίς εξήγηση, χωρίς πληροφόρηση. Εκπαίδευση χωρίς Παιδεία δεν υφίσταται.