Από το 1919 έως το 2004, το νησί Κοΐμπα φιλοξενούσε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους και βιαστές του Παναμά, καθώς και χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους που ονομάζονταν «los desaparecidos» («οι εξαφανισμένοι») που «χάθηκαν» υπό τις δικτατορίες του Ομάρ Τορρίχος και του Μανουέλ Νοριέγκα.
Το νησί Κοΐμπα αποσυνδέθηκε από την ηπειρωτική χώρα πριν από περισσότερα από 12.000 χρόνια, λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, και οι τελευταίοι γνωστοί αυτόχθονες κάτοικοί του που έφυγαν στα μέσα του 1500- το έκαναν ιδανικό μέρος για την ίδρυση μιας αποικία ποινικών στις αρχές του 20ου αιώνα. Στο νησί μετέφεραν τους κρατούμενους για να ζήσουν και τους υποχρέωσαν σε καταναγκαστική εργασία. Ήταν δύσκολο να φτάσεις, και ακόμα πιο δύσκολο να ξεφύγεις, αναφέρει Smithsonianmag.
Εκεί ζούσαν έως και 1.300 κρατούμενους, ο κύριος όγκος των οποίων ζούσε σε περίπου 30 γεωργικά στρατόπεδα απλωμένα σε όλο το νησί.
Οι αποικία ποινικών ήταν κάποτε διαδεδομένες σε όλη την Αμερική και όσο πιο απομονωμένες ήταν τόσο το καλύτερο.
Υπήρχε μια στο αρχιπέλαγος Φερνάντο ντε Νορόνια, 271 ναυτικά μίλια μακριά από τη βορειοανατολική ακτή της Βραζιλίας, και ένα άλλο στο νησί Ισαμπέλα του Ισημερινού στο αρχιπέλαγος Γκαλαπάγκος.
Ίσως η πιο διαβόητη αποικία ποινικών ήταν το «Νησί του Διαβόλου» στη Γαλλική Γουιάνα, όπου δεκάδες χιλιάδες από τους περίπου 80.000 κρατούμενους της πέθαναν από ασθένειες και κακουχίες.
Ο Εζέρ Βιάμπρε που μελέτησε εκτενώς την Κοΐμπα στο βιβλίο του με τίτλο «The Singer’s Needle: An Undisciplined History of Panama», και λέει ότι το σχέδιο της κυβέρνησης του Παναμά ήταν να αποικίσει κάποια μέρα το νησί.
Οι κρατούμενοι θα μεταφερονταν σε συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου θα καλλιεργούσαν μπανάνες - με την ελπίδα να μετατραπεί τελικά το νησί σε ένα μέρος όπου όσοι δεν είναι κρατούμενοι θα ήθελαν να μετεγκατασταθούν.
Είναι ένα σχέδιο που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. «Η αποστολή όλων των προϊόντων από το νησί στον Παναμά ήταν αρκετά δαπανηρή και περίπλοκη», λέει ο Βιάμπρε.
Μόλις τρία χρόνια μετά τη λήξη της εισβολής των ΗΠΑ στον Παναμά, η κυβέρνηση της χώρας κήρυξε το νησί και τα περίχωρά του - συμπεριλαμβανομένων συνολικά 38 μικρότερων νησιών και των θαλάσσιων περιοχών στον κόλπο του Τσιρίκι, ο οποίος εκτείνεται κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού του Παναμά από τα σύνορα με την Κόστα Ρίκα έως η χερσόνησος Αζουέρο - ένα εθνικό πάρκο.
Η φυλακή έκλεισε επίσημα το 2004.
Το 2005, η Unesco ανακήρυξε το Εθνικό Πάρκο της Κοΐμπα και την Ειδική Ζώνη Θαλάσσιας Προστασίας της ως Μνημείο Φυσικής Παγκόσμιας Κληρονομιάς και αυτές τις μέρες η περιοχή προσελκύει τουρίστες που έρχονται να κάνουν κολύμβηση με αναπνευστήρα και να βουτήξουν στα κρυστάλλινα νερά του νησιού, μαζί με ρινοδέλφινα και γιγάντιους ιππόκαμπους.
Η Κοΐμπα αποκαλείται συχνά «τα Γκαλαπάγκος του Παναμά», χάρη στον μεγάλο αριθμό ενδημικών ειδών που έζησαν και ευδοκίμησαν εδώ όλα αυτά τα χρόνια με σχετικά μικρή ανθρώπινη παρέμβαση. Τον περασμένο Νοέμβριο, ερευνητές απέδειξαν στην πραγματικότητα ότι η Κοΐμπα συνδέεται με τα Γκαλαπάγκος μέσω ενός φυσικού «αγωγού» μήκους 900 μιλίων στον μανδύα της Γης.
Το νησί λειτουργεί ως καταφύγιο για τα πουλιά που δεν εμφανίζονται πλέον στην ηπειρωτική χώρα, όπως οι λοφιοφόροι αετοί, καθώς και ο τελευταίος σημαντικός πληθυσμός κόκκινων μακό του Παναμά. Τα νερά της φιλοξενούν 800 μοναδικά είδη ψαριών, 33 είδη καρχαριών και σχεδόν 20 είδη κητωδών, όπως οι φάλαινες και οι όρκες.
Ερπετά όπως γιγάντιοι φρύνοι και πράσινα ιγκουάνα κατοικούν στο νησί, ενώ οι θαλάσσιες χελώνες αναζητούν τροφή στα νερά του και φωλιάζουν στις παραλίες του. Η Κοΐμπα είναι επίσης ένα καταφύγιο για εκατοντάδες κροκόδειλους, που κατοικούν στα ποτάμια της και περιπλανώνται στην άμμο της. Όταν το νησί ήταν αποικία ποινικών, αυτά τα διαβόητα σαρκοφάγα ήταν μόνο ένας από τους πολλούς αποτρεπτικούς παράγοντες που εμπόδιζαν τους κρατούμενους να δραπετεύσουν.