Υπάρχει ένας βαθιά ιδιωτικός χώρος, στον οποίο επιτρέπουμε στις προσδοκίες μας να απαιτούν και στα όνειρα μας να φωνάζουν. Μερικοί συναντώνται με την προσδοκία για μία καλύτερη ζωή, τη στιγμή που απομονώνουν όσα τους απογοητεύουν από το δημόσιο βίο και αφήνονται στον καναπέ τους για να ταυτιστούν με τις ζωές των αγαπημένων τους ηρώων στο Netflix. Άλλοι πράττουν το ίδιο με ένα βιβλίο, με τα social media, με μία πεζοπορία στο βουνό. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι συμβαίνει όταν οι προσδοκίες βρίσκονται σε ισχυρή αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνουμε, όταν οι προσδοκίες αρχίζουν και φωνάζουν, όταν οι προσδοκίες από ιδιωτικές, ενώνονται και γίνονται συλλογικές. Η απάντηση είναι ότι σε αυτή την περίπτωση έχουμε πολιτική αλλαγή. Η ιστορία εξάλλου έχει δείξει ότι οι μεγάλες και βιώσιμες πολιτικές αλλαγές, δεν προκύπτουν από το θυμό και την απελπισία αλλά από τις ματαιωμένες προσδοκίες.
Απλός και εμπειρικός είναι ο κανόνας του Marketing, που θέλει όλα τα προϊόντα, να διαγράφουν ένα κύκλο ανάπτυξης, ωριμότητας και φυσικής παρακμής. Ο κανόνας αυτός δεν αφορά μόνο τα καταναλωτικά προϊόντα. Αφορά, με τις αντίστοιχες αναλογίες, ιδέες, πρόσωπα και αυτοκρατορίες. Κάτι σαν να λέμε δηλαδή, από το «έξυπνο λάστιχο» του telemarketing, μέχρι το κράτος του Καρλομάγνου.
Στη δική μας περίπτωση, το «προϊόν Μητσοτάκης», γνώρισε την ανάπτυξή του, όταν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες , τρόμαξαν με τα αποτελέσματα του θυμού τους και άρχισαν μέρα με τη μέρα να γκρεμίζουν τα κομματικά στεγανά για να δημιουργήσουν ένα μέτωπο για την κοινή λογική και το αυτονόητο. «Το προϊόν Μητσοτάκης» δεν είχε στα συστατικά του την υπόσχεση ότι θα αλλάξουμε την Ευρώπη, αλλά σίγουρα είχε στο DNA του, την υπόσχεση ότι θα μείνουμε στην Ευρώπη. Ενσαρκώνοντας ο ίδιος στο πρόσωπο του τις αξίες της γνώσης, της μεθόδου και της ηπιότητας, δεν διείσδυσε απλώς με επιτυχία την πολιτική αγορά, την άλλαξε ολοκληρωτικά, εκφράζοντας μία κοινωνική πλειοψηφία που είχε κουραστεί από τις φωνές και τις ανεδαφικές υποσχέσεις. Ήταν δε τόση η ορμή για το «αυτονόητο», που τα επιτόκια δανεισμού της χώρας, άρχισαν να πέφτουν πριν από τον Ιούλιο του 2019, μόνο και μόνο με την προσμονή της ανάληψης της εξουσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτονόητο είναι λοιπόν, ότι στην εποχή μας, ο ηγέτης πρέπει να γνωρίζει τον κόσμο που μας περιβάλλει, γιατί η σχέση μας με τον κόσμο διαμορφώνει τη ζωή μας. Αυτονόητο επίσης στον 21ο αιώνα είναι ότι ηγέτης πρέπει να έχει πιο γρήγορα αντανακλαστικά από την ίδια την αλλαγή. Αντανακλαστικά, που τα είδαμε επιτέλους στο κράτος μας, όταν από την ασφάλεια του σπιτιού μας βλέπαμε να εξελίσσεται μία ανείπωτη τραγωδία στο Μπέργκαμο. Αντανακλαστικά, που τα ξαναείδαμε στον φράκτη του Έβρου όταν βρεθήκαμε έτοιμοι απέναντι στον υβριδικό πόλεμο που μας κήρυξαν. Αυτονόητο είναι ακόμα, ότι για να μοιράσεις πλούτο, πρέπει να παράξεις πλούτο, να στηρίξεις την επιχειρηματικότητα, να μειώσεις την φορολογία. Αυτονόητο είναι τέλος, ότι σε μία ιστορική περίοδο ισχυρών γεωπολιτικών αναταράξεων, η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρές συμμαχίες και δυνατό δέσιμο στο λιμάνι της Δύσης.
Με την επανάσταση του αυτονόητου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγραψε ιστορία. Άλλαξε τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας και τη στρατηγική της τοποθέτηση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Άλλαξε το πολιτικό σύστημα της χώρας, αντικαθιστώντας τον κατακερματισμό και τον διπολισμό, με τον ηγεμονισμό. Άλλαξε ακόμα και τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αντί να παράξουν το δικό τους προϊόν, άρχισαν να παράγουν think tanks και κέντρα αριστείας.
Σήμερα, το «προϊόν της κοινής λογικής και του αυτονόητου» βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ ωριμότητας και παρακμής. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι η αιτία, είναι το αποτέλεσμα. Η κοινωνία μας όπως ήταν φυσικό έχει περάσει από την φάση του αυτονόητου, στο στάδιο των προσδοκιών. Πλέον, δεν μας αρκεί να βλέπουμε το υποδειγματικό κράτος των εμβολιαστικών κέντρων, μόνο σε καταστάσεις κρίσης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μοιρολατρικά πότε οι απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς θα ρίξουν τον πληθωρισμό, ιδίως όταν σαν χώρα έχουμε ματώσει για να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή ζώνη του χαμηλού πληθωρισμού. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε νέα ζωή όταν δεν απολαμβάνουμε κανένα αξιόπιστο δημόσιο αγαθό. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, όταν το αναφαίρετο δικαίωμα στην στέγαση, απειλείται από όσους επιχειρούν με την στέγαση. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, όταν η άναρχη και μαζική τουριστική ανάπτυξη εξαντλεί τους φυσικούς πόρους του τόπου μας. Δεν μπορούμε τέλος, να έχουμε κανένα μέλλον ως κοινωνία όταν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μας είναι ακόμα εγκλωβισμένα στις πρακτικές του 19ου αιώνα, ενώ ο κόσμος βιώνει την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση.
Στις επόμενες εθνικές εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι πάλι χωρίς κομματικό αντίπαλο. Η «αγορά» δεν προσφέρει ακόμα κανένα νέο προϊόν, καμία νέα αξιόπιστη αφήγηση, κανένα ελκυστικό μοντέλο ηγεσίας για το πως θα ικανοποιήσουμε την βασική προσδοκία που τρώει τα σωθικά των Ελληνίδων και των Ελλήνων εδώ και καιρό: «Να ζήσουμε σε αυτή τη ζωή και σε αυτό τον τόπο, αυτό που αντιστοιχεί στους αγώνες και τις θυσίες μας.». Μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα έχει μαζί του ή απέναντι του τις προσδοκίες μας για μία καλύτερη ζωή. Με την υποσημείωση, ότι στην εποχή μας, όλα τα προϊόντα αντικαθίστανται πολύ γρήγορα.