Το να πρέπει κανείς να ξεκινήσει να ψάχνει για δουλειά μέσω Zoom κατά την διάρκεια μιας χρονιάς που αποτέλεσε πρόκληση με τόσους πολλούς τρόπους είναι πραγματικά σκληρό, και είναι πολύ δύσκολο να μας χρυσώσει κάποιος το χάπι (ως προς αυτό). Οι συνεντεύξεις περιλαμβάνουν πολλές αποφάσεις που βασίζονται σε στοιχεία που υπερβαίνουν την εμπειρία και το βιογραφικό, και αυτά είναι πιο δύσκολο να τα διαχειριστεί κανείς μέσω οθόνης υπολογιστή.
Εξάλλου, κάθε γραφείο έχει τον δικό του ανεπίσημο ενδυματολογικό κώδικα. Οπως έγραψε ο Πίτερ Τίελ στο βιβλίο του «Zero to One», «όλοι από τους σλάκερς έως τους yuppies» προσεκτικά επιμελούνται την εξωτερική τους εμφάνιση». Αυτό σημαίνει ότι απομένουν λίγοι βασικοί κανόνες που μπορεί να μας βοηθήσουν να επιμεληθούμε την δική μας εμφάνιση γι’ αυτού του είδους την συνέντευξη.
Παρ’ ότι είναι δελεαστικό να παίξουμε με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας μέσα από την οθόνη με πολύχρωμα ρούχα και σύνολα που ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία μας, δεν θέλουμε τα ρούχα να αποσπάσουν την προσοχή απ’ αυτό που λέμε. Είναι καλό να είμαστε αξιομνημόνευτοι αλλά όχι γι’ αυτά που φοράμε.
Αυτό σημαίνει (καλό θα ήταν να μην διαλέξουμε) τίποτα που θα είναι τρελό (λουριά), θορυβώδες (κοσμήματα αναλόγου ύφους) ή μ’ άλλα λόγια απρόσμενο (πούλιες).
Ταυτόχρονα το ντύσιμο σαν να πρόκειται να μπούμε στην έκδοση του Wall Street του Ολιβερ Στόουν μπορεί επίσης να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι το προηγούμενο έτος δεν υπήρχε, και το να αρνείται τον αντίκτυπό του, ή το γεγονός ότι όλοι θα επιστρέψουμε σε έναν αλλαγμένο κόσμο, είναι πιθανώς λάθος.
Ωστόσο, επειδή δεν έχουμε το πλεονέκτημα να βλέπουμε ένα πραγματικό γραφείο και πώς είναι διακοσμημένο και πώς ντύνονται οι άνθρωποι - όλες οι προτάσεις προτεραιοτήτων σε ένα συγκεκριμένο χώρο εργασίας - δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε ως ενδείξεις για το πώς να παρουσιάσουμε τον εαυτό σας.
Ετσι, λοιπόν, τι κάνουμε;
Μια γυναίκα με εξαιρετικό στυλ, η Φλοριάν ντε Σεν Πιέρ αναφέρει στους New York Times: «Θα συμβούλευα να πάμε με ασφάλεια», σημειώνοντας ότι τα ουδέτερα ρούχα κι οι «καθαρές» γραμμές είναι πιθανώς οι καλύτερες επιλογές. Αυτό δεν υποκύπτει στον συντηρητισμό. Απαλλάσσει τα ρούχα από την κριτική. Αυτό δεν τους ενδυναμώνει. Μας ενδυναμώνει.
Η απλούστερη απάντηση είναι ένα μαύρο σακάκι ίσως με ένα τι-σερτ ή ένα αμάνικο τοπ με ένα κόσμημα να στολίζει τον λαιμό αντί για μια διακοσμημένη μπλούζα ή ένα μαύρο ζιβάγκο ή ένα πουλόβερ με τρίγωνο μπροστά στο λαιμό.
Ας το κρατήσουμε απλό και διαχρονικό. (Το ίδιο για το φόντο Zoom. Ας σκεφτούμε τι είναι πίσω από το κεφάλι μας.) Το μήνυμα πρέπει να είναι ικανότητα, αυτοπεποίθηση και έλεγχος. Όπως και νεωτερικότητα.
Η Καμάλα Χάρις είναι ένα καλό μοντέλο για αυτό (που εξετάζουμε). Είναι σχεδόν ειδική στο ντύσιμο για να εκφράζει εξουσία χωρίς απόσπαση προσοχής.
Και παρόλο που μπορεί να είναι δελεαστικό να σκεφτεί κανείς ότι το πλεονέκτημα των συνεντεύξεων του Zoom είναι ότι τουλάχιστον δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το τι να φορέσουμε κάτω από τη μέση, ή αν θα φορέσουμε τακούνια ή όχι, θα συνιστούσαμε όχι πυτζάμες και παντόφλες. Εξάλλου, η ψυχολογία που μας ενδιαφέρει είναι επίσης και η δική μας.
ΠΗΓΗ: nytimes.com