Ποιους και γιατί ενοχλεί η ορθή ανάπτυξη του λαϊκού και εθνικού συμβολισμού, χωρίς παρωπίδες, πολιτικούς αποκλεισμούς και της εν γένει ιστορίας της εθνικής μας συνείδησης;
Υπηρέτησα 40, σχεδόν, χρόνια, συνεχώς, ως μέλος της διπλωματικής υπηρεσίας του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Ο πατέρας μου, μου κληρονόμησε την αγάπη για την Εθνική ιδέα. Προσπαθούσε να με πείσει να βρω μια εναλλακτική λύση αν δεν με κάνουν δεκτό γιατί όπως μου έλεγε «πρέσβεις γινότανε με αποφάσεις του εξωτερικού και εμείς δεν έχουμε εκεί πρόσβαση»!
Υπερβολή και βεβαίως δεν αφορούσε πολλούς άριστους, μετά, συνάδελφους μου. Σκληρό στήριγμα του κράτους ο ίδιος διαψεύστηκε, σκληρά, από τους σύγχρονους πολιτικούς.
Στις εισαγωγικές μου εξετάσεις το μόνο που είχα συντροφιά ήταν οι γνώσεις μου και τα θέματα που θα με καλούσαν να αναπτύξω. Περίεργα που αποκαλούσα το εγχείρημα μου «καθήκον μου για την Ελλάδα».
Κανείς δεν ήξερε από που κρατούσε η σκούφια μου. Υπηρέτησα την ζωή και την ιστορία της Πατρίδος μου όχι μόνο ολόκληρη και αδιάσπαστη, αλλά και ανυπομονώντας να δω πόσα θα κάνω, πως θα μου φερθούν και ποια θα είναι η συνέχεια...
Δεν θα επιμείνω, προς το παρόν, περισσότερο σε αυτό παρά το γεγονός ότι, όλο το σκηνικό, κρύβει μια από τις πιο αντί δημιουργικές πτυχές της Ελλάδας που έφτιαξαν όσοι βρήκαν με μαεστρία τον κομματικό τρόπο να στεγάσουν τις φιλοδοξίες γενιών και γενιών, με τις ελλιπείς τους εθνικές και πολιτικές καταβολές.
Η Ελλάδα, ενώ στηρίχθηκε από τις ιερές οικογένειες του Ελληνισμού και τους εθνικούς ευεργέτες της Ηπείρου, της Ρωσίας, της Μακεδονίας, της Αιγύπτου και της Θεσσαλίας παραδόθηκε με τους ίδιους ανάλγητους τρόπους που δημιουργήθηκε σε «άγιες» οικογένειες μιας εκσυγχρονισμένες ψεύτο ελίτ της Ευρώπης που ήρθαν σε αγαστή και εύκολη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή ηγετική τάξη.
Εύκολο, στη συνέχεια, να βγάλουν τις ευθύνες της διαφθοράς από πάνω τους και να εμπλέξουν σε αυτές τον λαό και όσα στελέχη του συστήματος δεν δεχόντουσαν τις εντολές τους. Το ζήσαμε στο πετσί μας.
Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε από τον Λαό, αλλά από την τάξη που ανάξια ζήτησε να «επωμισθεί» τις ευθύνες της εξουσίας.
Θυμάμαι όταν συνάντησα κάποιον που ήξερε πολλά για αυτόν τον τρόπο της εσωτερικής διεργασίας και συνδιαλλαγής και ο οποίος μου εκμυστηρεύθηκε πολλά, αλλά όχι για να ειπωθούν τώρα. Μου είπε απερίφραστα και με σεβασμό σε όσα έβλεπε να κάνω το εξής: «Υπάρχουν φυλακές στις οποίες οι έγκλειστοι δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα. Τις ονομάζουμε ζωολογικούς κήπους και οι άνθρωποι πληρώνουν για να τις δουν». Η έννοια αυτού που ήθελε να πει ήταν ότι στην Ελλάδα το κακέκτυπο ωραιοποιείται και πείθει πολύ πιο εύκολα από ότι αλλού.
Η γκρίζα ζώνη που δημιούργησε η ερήμωση της εθνικής μας ζωής δεν ήταν μια απλή καρικατούρα της σύγχρονης Ελλάδος. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα έμεινε εκεί που το όρισαν οι ξένοι. Ένα κακέκτυπο ενθυμίου της Δύσης που παρά τους φιλέλληνες διανοούμενους έβγαλε, στο προσκήνιο, ομάδες διεφθαρμένων πολιτών που ήταν έτοιμοι να ηγηθούν.
Ένα ενθύμιο μιας Δύσης που συμφώνησε εύκολα μαζί τους ώστε να εφαρμόσουν την πλήρη εγκατάλειψη της εθνικής συνείδησης του Ελληνισμού, στο σύνολο του, προσαρμόζοντας το εθνικό στο δήθεν αληθές. Σε ένα ψέμα που θα λειτουργούσε ως αυτόματος μηχανισμός ανόδου και εξορίας ταυτόχρονα. Ενός μηχανισμού που θα εξασφάλιζε στους ασπόνδυλους πολλαπλά οφέλη σε τοπικό, κομματικό,ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
***
Η απουσία εθνικής εκπαίδευσης αντιστρατεύεται στα συμφέροντα των ξένων και της εσωτερικής απεχθούς νομενκλατούρας που έχει πάρει τα κλειδιά της εξουσίας από τη στιγμή της ίδρυσης του μικρού ελληνικού κράτους.
Η παιδεία ήταν μια ακόμα πολιτική υπεκφυγή του πνευματικά αρτηριοσκληρωτικού κράτους, του διεφθαρμένου κρατικού μορφώματος. Ήταν μια ακόμα παγίδα που την έδωσαν στον λαό να πιπιλίζει για να έχουν αυτοί τον χρόνο να στήσουν με ανάλγητο τρόπο μια ακόμα παγίδα εναντίον της εθνικής μας υπόστασης εναντίον του ελληνικού μέλλοντος.
Πρώτα θύματα αυτής της παγίδας (χρειαζόμαστε παιδεία) ήταν οι ίδιοι οι δάσκαλοι και οι ιερείς όλοι δηλαδή όσοι θα έπρεπε πρωτίστως να εξουδετερωθούν. Οι ιδέες για την Παιδεία των Ελλήνων υπάρχουν για να γίνονται αμέσως κτήμα του Λαού μας. Όχι για να γίνονται αιτία διχασμού και επιχείρημα να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
Ο λόγος είναι γιατί αυτή η παιδεία για τον Ελληνισμό είναι η πιο καλή του θωράκιση που πηγάζει από τα πιστεύω του και όχι από τα συμφέροντα του.
Άρα στηρίζει τον Ελληνισμό όπως η ραχοκοκκαλιά μας στηρίζει το σώμα.
«… Αποτελεί Θεία τιμή το να αναθρέψει κάποιος Ελληνόπαιδες, με τις γνώσεις της Ιεράς μας Θρησκείας, να τους εκπαιδεύσει στην πάτριον γλώσσα και να τους προπαρασκευάσει για ανώτερες Πανεπιστημιακές σπουδές» έγραφε ο πρώτος δολοφονηθείς ηγέτης του Ελληνισμού Ιωάννης Καποδίστριας.
Σε αυτή την προοπτική η μάχη έπαιρνε τον πρώτο της άνισο χαρακτήρα.
Δεν περίμενε κανένας ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος να κατευθυνθεί ουσιαστικά με τόσο γρήγορο ρυθμό εναντίον των ισχυρών και της πλουτοκρατίας.
Ο λαός έπρεπε να μορφωθεί διότι αλλιώς θα υπερίσχυε το «δίκαιο του ισχυρότερου στηριζόμενο εις την αμαθίαν και αποκτήνωσιν του πλήθους».
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με τον συνδυασμό της πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας και την προώθηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Έβαλε σκοπό και στόχο την ίδρυση ενός τουλάχιστον σχολείου σε κάθε χωριό και κωμόπολη «Εντεύθεν και καταγίνομαι μετ’ επιμονής μάλιστα εις τα τρία ταύτα, να συστήσω εις πάσαν κοινότητα έν ή περισσότερα αλληλοδιδακτικά σχολεία, να βάλω θεμέλια τυπικών σχολείων και σχολείων τεχνών και εργοχείρων, …» με σύστημα διδασκαλίας την αλληλοδιδακτική μέθοδο, είπε στον πανηγυρικό που εξεφώνησε στην Αίγινα για την δολοφονία του Καποδίστρια ο φίλος μου Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ακριβώς αυτό που απεχθάνεται το «αχυρένιο» ελληνικό Κράτος. Μια και μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό οι σύγχρονοι εφιάλτες βρήκαν εύκολες λεωφόρους και όχι δύσβατες ατραπούς και τις βαδίζουν ανεμπόδιστα.