Φέτος η ατμόσφαιρα στη Γαλλία από τις Προεδρικές Εκλογές είναι πρωτοφανής. Η εντύπωση που έχεις είναι ότι η Αριστερά, παντοδύναμη άλλοτε ακόμα και όταν δεν εκλέγονταν ο υποψήφιός της, έχει εξαφανιστεί. Τι έχει συμβεί; Είναι γαλλικό φαινόμενο ή μήπως έχει πέσει το μορφωτικό επίπεδο των ασκούμενων με την πολιτική;
Αν κρίνει κανείς από το επίπεδο των ομιλητών – αριστεράς και δεξιάς νομίζω – θά λεγε κανείς ότι ο μέσος Γάλλος πολιτικός δεν έχει βγάλει το γυμνάσιο. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί δεν είναι πάνω από 70. Έχω μερικά παραδείγματα. Κατ’αρχάς η διάσπαση είναι γενική και πλήρης σε όλες τις παρατάξεις και κάποιες οικογένειες. Το Κέντρο είναι ανύπαρκτο εκτός αν θεωρήσουμε ότι εκπροσωπείται από τους ψηφοφόρους τούς Προέδρου Μακρόν, που μάς δίνουν οι σφυγμομετρήσεις μέχρι σήμερα. Οι οποίες μας δίνουν και τον Μακρόν ως επόμενο Πρόεδρο.
Η Αριστερά έχει τουλάχιστον τέσσερις υποψήφιους με προβολή γύρω και κάτω από το 10% των ερωτώντων. Γιατί είναι διασπασμένη; Το μέγα ερώτημα. Την Αριστερά ξεχάστε την. Και είναι κρίμα γιατί εκεί είναι οι πιο πολιτικοποιημένοι. Αλλά η πιο διχασμένη είναι η Δεξιά. Κατ΄αρχάς σε Δεξιά και Άκρα Δεξιά. Και σε ακραία, δηλαδή φασιστική. Είναι δυνατόν; Ναι είναι. Σε βαθμό που επικρατούν επίδοξοι πολιτικοί που τολμούν να εξυμνήσουν Γάλλους προδότες συνεργάτες των Γερμανών της Χιτλερικής Κατοχής. Όπως τον Πετέν. Που όταν ήρθε η απελευθέρωση καταδικάστηκες σε θάνατο.
Η Δεξιά πάντα είχε εκλογική δύναμη στη Γαλλία αλλά με εκπροσώπους αξιόλογους πολιτικούς και επιστήμονες. Που ίσως τους έλεγαν Δεξιούς γιατί δεν ανήκαν στην Αριστερά. Άτομα σαν τον Στρατηγό Ντε Γκώλ, για παράδειγμα. Ο οποίος ξεχνάμε ότι στο Κόμμα του, τον Συναγερμό του Γαλλικού Λαού, είχε μια ομάδα που ονομάζονταν «Γκωλιστές της Αριστεράς»! Και ο Παπάγος ονόμασε το Κόμμα του Συναγερμό του Ελληνικού Λαού, αλλά δεν είχε Παπαγικούς Αριστερούς! Ο πιο Αριστερός ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου!
Είμαι σε θέση να θυμάμαι ένα χαριτωμένο επεισόδιο στο Υπουργικό Συβούλιο. Ο Ριζοσπάστης έβγαζε κάθε τόσο ένα σκάνδαλο με αξιωματικό. Ο Παπανδρέου ζήτησε μια μέρα σε μια συνεδρίαση να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί. Του είπαν ότι ήταν κρατικό μυστικό. «Καλά δεν πειράζει - είπε – θα το μάθω αύριο από τον Ριζοσπάστη»!
Η διαφορά ανάμεσά στον Παπάγο και στον Ντε Γκώλ ήταν ότι ο Γάλλος Στρατηγός είχε κηρύξει τη συνέχιση του πολέμου κατά των Γερμανών. Αρχίζοντας από τις Γαλλικές κτήσεις και από την εσωτερική Αντίσταση. Ο Παπάγος συνελήφθη από τους Γερμανούς γιατί άρχισε κάποιες ύποπτες επαφές με συναδέλφους του αξιωματικούς. Ο Ντε Γκώλ ήταν εθνικός ηγέτης, ενώ ο Παπάγος ήταν μεταξικός και βασιλόφρων μέχρι όταν διαφώνησε με το αγγλόφιλο Παλάτι και συνδέθηκε με την Αμερικανική εξουσία στην Ελλάδα. (Η οποία θα τον προδώσει στο Κυπριακό στα τέλη της ζωής του).
Μια άλλη Δεξιά γνώρισα στη Γαλλία πριν από μερικές δεκαετίες. Περισσότερο εθνική από εθνικιστική και δημοκρατικότερη από την σημερινή. Η σημερινή μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξουσία και τις θέσεις παρά για την διακυβέρνηση της χώρας. Τα Κόμματά της είναι όσα και της Αριστεράς. Και διάφορα πολυσυζητημένα πρόσωπα περνάνε συνέχεια από το ένα κόμμα στο άλλο. Αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων. Αναρωτιέσαι αν έχουν χρηματικούς λόγους.
Τώρα τελευταία τρέχουν να ενταχθούν στο φασιστικότερο και γελοιοδέστερο κόμμα του Ζεμούρ. Που υπόσχεται ότι όταν βγει Πρόεδρος θα απελάσει μερικά εκατομμύρια ξένους από τη Γαλλία. Για να σωθεί ο Χριστιανισμός. Ό ίδιος βέβαια είναι Εβραίος! Είναι σίγουρο ότι μετά τις εκλογές θα ξεχαστεί. Σήμερα είναι γύρω στο 12%.
Η εκλογή μιας από τις δύο Δεξιές υποψήφιες είναι πιθανή, αν οι γυναίκες ψηφοφόροι κινητοποιηθούν έγκαιρα. ΄Έχουν γύρω στο 19% η κάθε μία. Οι πιθανότητες μοιάζουν να δίνουν ένα τελικό 52% στον Μακρόν. Τον σημερινό Πρόεδρο.
Το χαμηλό επίπεδο σήμερα των δεξιών πολιτικών στον κόσμο οφείλεται σε ένα γενικότερο πρόβλημα παιδείας, στην οικογένεια και στο σχολείο; Νομίζω. Αλλά οφείλεται και στα μίντια. Που έπαψαν να είναι η μετασχολική παιδεία. Αυτή είναι η δική μου γνώμη και συγνώμη.