Ο πατέρας της Βίκυς Λέανδρος, που έφυγε πλήρης ημερών στα 102 χρόνια του, δεν ήταν απλά ένας επιτυχημένος δημιουργός στο χώρο της μουσικής. Συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός, τραγουδοποιός, και μουσικός παραγωγός. Για όσους το γνωρίζουν και πολύ περισσότερο τον έζησαν, ο καλλιτεχνικά γνωστός ως Λεό Λέανδρος που γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοκαρνανίας, ήταν ένας κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Παρά το διεθνές του όνομα και τις τεράστιες επιτυχίες του, ζούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με χαμηλό προφίλ, αγαπώντας την Ελλάδα, την μουσική επιλέγοντας από ένα σημείο και πέρα την ήδη επιτυχημένη καριέρα του, να την μετατρέψει σε στήριγμα για την διεθνή καριέρα της κόρης του. Της Βίκυς. Και υπ’ όψη ότι ο Λέανδρος συνέθεσε και έκανε την παραγωγή για πολλούς καλλιτέχνες όπως ο Χούλιο Ιγκλέσιας, Ντέμης Ρούσος, Νάνα Μούσχουρη, μεταξύ άλλων. Οι συνθέσεις του ήταν πολύ λυρικές. Είχε συνθέσει μερικές από τις ομορφότερες μελωδίες του δυτικού δημοφιλούς ρεπερτορίου, συνδυάζοντας τον ελληνικό ήχο με το ευρωπαϊκό ύφος.
Το 1983 αποσύρθηκε από την ενεργή δράση αλλά επέστρεψε στο στούντιο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για 3 δίσκους της κόρης του.Οι δίσκοι του έχουν πουλήσει πάνω από 120 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Και εδώ μπαίνει η στιγμή της πρώτης γνωριμίας μας. Ένα άγνωστο περιστατικό που συνέβη με πρωταγωνιστές πατέρα και κόρη. Και που δείχνει τον σεβασμό που εισέπραττε ο ίδιος, αλλά και το σεβασμό που έδειχνε ο ίδιος.
Δύο από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές εκπομπές, από καταβολής της ελληνικής TV ήταν το «Αυτή είναι η ζωή σου» με το Νίκο Μαστοράκη και το «Αλάτι και πιπέρι» με το Φρέντι Γερμανό. Δύο εκπομπές που κανείς, όσο και να προσπάθησε, ακόμα δεν μπόρεσεςλ να τις αντιγράψει.
Στην εκπομπή του Νίκου, μετά την μεγάλη επιτυχία του «Apres toi», ήταν καλεσμένη η Βίκυ Λέανδρος. Μαζί με τον αείμνηστο κολλητό μου φίλο και συνάδελφο Κώστα Κέκη, είμασταν οι συντονιστές στην παραγωγή αυτή. Οπότε κλήθηκα με το δικό μου αυτοκίνητο να πάω να πάρω από το σπίτι της την Βίκυ, να την μεταφέρω στο στούντιο και να την ξαναπάω πίσω μετά το τέλος του γυρίσματος.
Κατεύθασα μεσημέρι στο Κολωνάκι που ήταν το διαμέρισμα κόρης και πατέρα, με το μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι μου, ένα μπλε Mini , από τα πρώτα μοντέλα του Ισηγόνη. Λίγο ταλαιπωρημένο, αλλά καθαρό και αστραφτερό. Μόνο που όταν η Βίκυ κατέβηκε με τον Λεό και το είδε, γύρισε και είπε στον Λέανδρο: «Εγώ δεν μπαίνω σε αυτό»
Η αντίδραση του πατέρα ήταν άμεση και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Λ.: Σε παρακαλώ να μπεις αμέσως στο αυτοκίνητο του κυρίου. Ήλθε να μας πάρει.
Β.: Δεν μπαίνω. Θα πάω με την Rolls-Royce.
Λ.: Κατέβα στο υπόγειο γκαράζ και πάρε το αυτοκίνητο που θέλεις. Εγώ όμως θα πάω με τον κύριο που ήρθε να μας πάρει.
Και έτσι έγινε. Ο Λεό μπήκε στο ταπεινό Mini και η Βίκυ κατέβηκε στο υπόγειο, μπήκε στην Rolls και μας ακολούθησε μέχρι εκεί, στις αρχές Περιστερίου, που ήταν το στούντιο ΑΤΑ. Στη διαδρομή δεν είπαμε κουβέντα με τον πατέρα της. Ήταν αμίλητα 20 λεπτά. Την ώρα όμως που άνοιγε την πόρτα και κατέβαινε, μου ζήτησε μια μεγάλη συγνώμη. Και όταν τελείωσαν τα γυρίσματα και πριν φύγουν και οι δύο με την Rolls, με κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο και μου είπε ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Την Βίκυ την συνάντησα μία φορά στην παραλία του Αστέρα. Ξαναμιλήσαμε δημοσιογραφικά όταν κατέβηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006 και εξελέγη δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Πειραιά με την παράταξη του Παναγιώτη Φασούλα και ορίστηκε αντιδήμαρχος Πολιτισμού. Την επόμενη χρονιά έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ στην εκλογική περιφέρεια Α΄ Πειραιώς, όπου δεν εξελέγη.
Δεν το κρύβω ότι εκείνη συμπεριφορά με πλήγωσε. Ήταν ένα μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που το αγόρασα με πολλές στερήσεις και με πολύ δουλειά στις εφημερίδες που εργαζόμουνα. Το «Φως των σπορ» του αείμνηστου Θοδώρου Νικολαΐδη και το «Έθνος» με διευθυντές μου τον Γιάννη Καψή και τον Σεραφείμ Φυντανίδη. Και το κουβαλάω μέσα μου ως μία ανάμνηση κάθε άλλο παρά όμορφη. Όμως αν ξαναδώ τη Βίκυ Λέανδρος σήμερα, θα την πάρω μια αγκαλιά και θα της πω εγώ ένα τεράστιο ευχαριστώ γι’ αυτό που έχει κάνει για τη μουσική και για την Ελλάδα. Γιατί όπως ο πατέρας της, πάντοτε εκείνη την υπερασπίστηκε μέσα από την καλλιτεχνική της διαδρομή και όχι μόνο
«Après Toi»: η στιγμή-σταθμός της Βίκυς Λέανδρος
Και μια που ο λόγος για τη Βίκυ Λέανδρος, ας σταθούμε και στην τεράστια επιτυχία που έδωσε το πρώτο βραβείο Eurovision για πρώτη φορά σε ελληνίδα (ακολουθήσει η Έλενα Παπαρίζου), αλλά τότε, το 1972, το βραβείο κέρδισε για λογαριασμό του το Λουξεμβούργο. Είναι το τραγούδι που χάρισε στο Λουξεμβούργο τη νίκη στη Eurovision του 1972 και έγινε διεθνής επιτυχία ως «Come What May». Με τη φωνή της Βίκυς Λέανδρος και τη μουσική του πατέρα της Λέο Λέανδρος (ψευδώνυμο Mario Panas) μαζί με τον Klaus Munro, το «Après Toi» θριάμβευσε στη σκηνή της Eurovision στο Εδιμβούργο, συγκεντρώνοντας 128 βαθμούς και γράφοντας ιστορία στα ευρωπαϊκά charts.
Το τραγούδι ξεκίνησε στα γερμανικά ως «Dann kamst du», δεν προκρίθηκε στην εθνική επιλογή της Γερμανίας και επανεμφανίστηκε στα γαλλικά με στίχους του Yves Dessca, όταν επιλέχθηκε εσωτερικά από το Λουξεμβούργο. Η σύνθεση πιστώνεται στον Mario Panas (Λέο Λέανδρος) και τον Klaus Munro.
Στα αγγλικά ως «Come What May» έφτασε στο Νο2 του βρετανικού Official Singles Chart, ενώ το «Après Toi» ανέβηκε στο Νο1 σε Γαλλία, Ολλανδία και Ελβετία. Η Βίκυ το ηχογράφησε σε πολλές γλώσσες: γαλλικά («Après Toi»), αγγλικά («Come What May»), γερμανικά («Dann kamst du»), ελληνικά («Μόνο εσύ»), ιταλικά («Dopo te») κ.ά.
