Ισορροπώντας ανάμεσα σε δουλειά, σπίτι, παιδιά και προσωπική ζωή, είναι πολύ εύκολο για μία μαμά να φτάσει στα όρια της και απλά να μην μπορεί να αντέξει ή να διαχειριστεί τίποτα περισσότερο. Ειδικότερα, οι θερινοί μήνες που τα παιδιά σταματούν το σχολείο και κυρίως, η περίοδος των διακοπών, είναι ακόμη πιο απαιτητική.
Πώς να απολαύσεις μία ήσυχη μέρα στην θάλασσα, όταν βρίσκεσαι στο κατόπι του 3χρονου παιδιού σου, -γιατί μόνο έτσι εξασφαλίζεις ότι δεν θα πάθει τίποτα-, προκειμένου να το προφυλάξεις από τυχόν τραυματισμούς και να του βάλεις αντηλιακό;
Η εξάντηληση όμως, δεν είναι κάτι που θα αργήσει να έρθει. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι μαμάδες αναλαμβάνουν το 71% όλων των καθηκόντων του νοικοκυριού (σε σύγκριση με τους μπαμπάδες, που αναλαμβάνουν το 45%), από τον προγραμματισμό των γευμάτων και την οργάνωση δραστηριοτήτων μέχρι τη διαχείριση των οικονομικών.
Η επίδραση αυτής της άνισης κατανομής καθηκόντων, η οποία συχνά περνά απαρατήρητη, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. «Μπορεί να οδηγήσει σε άγχος, εξάντληση και ακόμη και να επηρεάσει την καριέρα των γυναικών. Σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να δημιουργηθεί δυσαρέσκεια, προκαλώντας ένταση μεταξύ των ζευγαριών», εξηγεί η πολιτικός επιστήμονας δρ Άνα Καταλάνο Γουίκς.
Οι μητέρες εξομολογούνται – Τι γίνεται με τα μωρά και τα νήπια
Μία μητέρα γράφει στην εφαρμογή Reddit: «Έχω δύο παιδιά, διαφορετικής ηλικίας, οπότε πηγαίνουν σε δύο διαφορετικά σχολεία και έχουν διαφορετικά ωράρια. Το ψυχολογικό φορτίο είναι σημαντικά μεγαλύτερο από ό,τι όταν ήταν πολύ μικρότερα».
Ομοίως, το να εμποδίζεις ένα παιδί από τραυματισμό σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα είναι τουλάχιστον κουραστικό.
Επίσης, υπάρχουν οι ασθένειες που μπορεί να κολλήσουν τα μικρά παιδιά και η προσπάθεια να συνδυαστούν όλα με τη δουλειά: ποιος πρέπει να πάρει άδεια για να φροντίσει ποιον, ή ποιος πρέπει να καλέσει μέλη της οικογένειας για να βοηθήσουν στη φροντίδα των παιδιών, συν η καθαριότητα. Το διά ταύτα είναι ότι πρέπει να παίρνεις όλο το σπίτι μαζί σου όταν βγαίνεις για οποιοδήπτε σημαντικό χρονικό διάστημα (που σημαίνει, περισσότερο από 20 λεπτά).
Μια μητέρα τεσσάρων παιδιών ηλικίας 15, 18, 20 και 24 ετών είπε ότι τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας ήταν «τα χειρότερα» από την άποψη της ψυχικής επιβάρυνσης.
Ένας άλλος γονέας σημείωσε ότι «έφτασε στο απόγειο δύο φορές, οι οποίες είχαν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα». Βεβαίως, αναφέρεται στην βρεφική και νηπιακή ηλικία, «η οποία είχε να κάνει κυρίως με το να τα κρατάς ζωντανά και χωρίς τραυματισμούς».
Ούτε τα χρόνια της εφηβείας είναι εύκολα
«Υπήρξε μια άλλη περίοδος μέγιστης ψυχικής επιβάρυνσης στα προ-εφηβικά χρόνια», συνεχίζει η ίδια μητέρα. «Αυτή είχε να κάνει περισσότερο με το να κρατάμε τα πάντα σε τάξη. Ήταν ένας συνδυασμός προβλημάτων της εφηβείας, όπως η αντίδραση στην υγιεινή και οι συναισθηματικές κρίσεις, αλλά και οργανωτικών θεμάτων, όπως η παρακολούθηση των σχολικών προγραμμάτων, των δραστηριοτήτων, των εκδρομών και των κοινωνικών δεσμεύσεων», συνεχίζει.
Μερικοί γονείς διαπίστωσαν ότι ακόμη και με τα μεγαλύτερα παιδιά – γίνεται λόγος για παιδιά ηλικίας κολεγίου και νεαρούς ενήλικες – η αντοχή τους έφτασε στα όρια της.
«Τα δικά μου είναι 17 και 22 ετών», λέει μια μητέρα. «Όλοι μαζί βρισκόμαστε στο χειρότερο δυνατό στάδιο ψυχολογικού φόρτου που έχουμε βρεθεί ποτέ. Το ένα εισέρχεται σιγά σιγά στον κόσμο της ενηλικίωσης μετά το πανεπιστήμιο και δίνει αγώνα να βρει μια δουλειά και να ξεκινήσει την δική του καριέρα. Το άλλο, διανύει τον τελευταίο χρόνο του σχολείου και έχει έντονες ανησυχίες για το πώς θα είναι το μέλλον του. Εγώ από την άλλη, περνάω εμμηνόπαυση. Είναι μακράν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου», καταλήγει.
Πώς να ανιμετωπίσουμε την κατάσταση όσο το δυνατόν καλύτερα
–Συζητάμε με τον σύντροφο μας ώστε να βρούμε έναν τρόπο να μοιράσουμε ισότιμα τις δουλειές του σπιτιού και γενικά, κάθε είδους υποχρεώσεις. Όλα μπορούν να λειτουργήσουν από την στιγμή που υπάρχει πρόγραμμα.
-Μπορούμε να φτιάξουμε μια καθημερινή ή εβδομαδιαία λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε ώστε να τα βγάλουμε από το μυαλό μας ως εκκρεμότητες.
-Ήρθε η ώρα να θέσουμε όρια λέγοντας «όχι» σε όσα δεν μας ταιριάζουν. Μπορούμε να ενθαρρύνουμε τα μεγαλύτερα παιδιά να είναι ανεξάρτητα, μαθαίνοντας τα να βγάζουν μόνα τους εις πέρας τις δικές του υποχρεώσεις, όπως είναι το συμμάζεμα του δωματίου τους ή η ετοιμασία της τσάντας για το σχολείο.
-Δίνοντας προτεραιότητα στον χρόνο μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να λάβει την ξεκούραση που χρειάζεται ώστε να ανταποκριθεί στα καθημερινά προβλήματα, αλλά παράλληλα μας δίνεται η ευκαιρία να προσέξουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας, τρώγοντας σωστά και κάνοντας πράγματα που μας ευχαριστούν.
-Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια εάν πιεζόμστε, τόσο από τον σύντροφο μας και τα μέλη της οικογένειας μας, όσο και από κάποιον ειδικό.
Με πληροφορίες από HuffPost UK
