Στην Ελλάδα, εκτός της περίπτωσης του Πρίνου (Πρίνος και Ν. Καβάλα: 120 εκατ. βαρέλια σε παραγωγή από το 1980), στην Καβάλα, δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία εξορυκτική δραστηριότητα πετρελαίου ή φυσικού αερίου με αποτέλεσμα να υπάρχει σε μεγάλο βαθμό άγνοια των περιβαλλοντικών κινδύνων που εγκυμονούν οι γεωτρήσεις αυτού του τύπου. Η πληροφόρηση της πλειοψηφίας των κατοίκων της χώρας για το θέμα είναι μάλλον ελλιπής.
Θα είμαι ξεκάθαρος: η Τουρκία για να αντέξει ως ενιαία χώρα, συγκροτημένη σε κράτος, πρέπει να αποκτήσει οπωσδήποτε πρόσβαση σε ενεργειακούς πόρους. Ειδάλλως δεν θα μπορέσει να ταίσει και να ζεστάνει τα 100 περίπου εκατομμύρια πληθυσμού της το έτος 2050. Αν δεν αποκτήσει πρόσβαση σε ενέργεια, η Τουρκία θα καταρρεύσει. Θα διαλυθεί. Ακριβώς το ίδιο ρίσκο αντιμετωπίζει η Κίνα (μαζί με τη διαφθορά και το περιβαλλοντικό).
Αυτή τη συμφωνία δείχνει να «φοβάται» ο κ. Ερντογάν και τοποθετεί ως αντιστάθμισμά της στο τραπέζι τη Συνθήκη της Λωζάνης. Δε θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης από πλευράς Ερντογάν: η ομιλία Ερντογάν βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του αναθεωρητισμού και του νεο-Οθωμανισμού. Από το 2001 είχε αναγνωρισθεί το γεγονός πως από τη στιγμή που μία περιοχή αποκτά την ιδιότητα της εν δυνάμει πλουτοπαραγωγικής (resource potential) τότε αυτόματα η περιοχή αυτή, ίσως, μετατραπεί σε εστία συγκρούσεων (resource wars).
Τον Απρίλιο του 2009 ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Καραμανλής και η τότε Υπουργός των Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη μεταβαίνουν στην Αλβανία. Μετά από 2,5 χρόνια κοπιαστικών διαπραγματεύσεων Ελλάδα και Αλβανία είναι έτοιμες να υπογράψουν την συμφωνία για την ΑΟΖ στην θαλάσσια περιοχή που τις ενώνει. Οι Υπουργοί των Εξωτερικών βάζουν τις υπογραφές και σε μία πανηγυρική εκδήλωση Έλληνας Πρωθυπουργός εκφωνεί για πρώτη φορά λόγο στο Αλβανικό Κοινοβούλιο.