Οι ηλίθιοι το αναπαράγουν διότι σκέπτονται πως δεν είναι ηλίθιοι ζητιανεύοντας likes από τους ηλιθίους που «την πατάν» λέγοντας «κοίτα το κομμάτι τι μόνταρε! Είμαστε πέραν του συνοφρυωμένου (λόγω παραμέλειας έτι πλέον) πλεμποειδούς πολτού!». Ξαφνικά σε πυρήνες μεταπρατικά ποιούντων το επαναλαμβάνουν ανερυθρίαστα ως αυλοκόλακες των περιούσιων ιδίων αυτών αφεντιών.

Το φαινόμενο αυτό, το οποίο σχηματικά και μόνο λέω εδώ «πρωτοφασισμό των προαστίων», έχει αθώο προσωπείο. Δεν αμφισβητεί άμεσα τον κοινοβουλευτισμό. Δεν μουτζώνει τη βουλή. Ο πρωτοφασισμός των προαστίων αμφισβητεί απευθείας την μόνη πηγή νομιμοποίησης οποιασδήποτε μορφής δημοκρατίας: ο λαός είναι εκείνος που είναι ηλίθιος, αμόρφωτος, ανιστόρητος, ανορθολογικός, κακός στη ράτσα του, λειψός στην ιστορία του, «Ελληνάρας». Η απαξίωση αυτή αναπαράγεται πότε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πότε σε επιστημονικοφανείς αναλύσεις, πότε σε διαλέξεις αυτοαποκαλούμενων φιλοσόφων. Και είναι ιδαίτερα επίφοβη.

Σε ένα ιστορικό άρθρο του στην Repubblica, ο Έκο προσπαθεί να διασαφηνίσει τι ακριβώς ορίζει και διαχωρίζει την τέχνη από την πορνογραφία. Κατ' επέκταση (δικιά μου παρατήρηση) τον δοκιμιακό λόγο από το χυδαίο στραπάτσο. Για τον Έκο, η διαφορά έγκειται αποκλειστικά στα δρώμενα του υλικού αυτού που στερείται κάθε σεξουαλικού περιεχομένου.

Ας ξαναδιαβάσουμε σήμερα Το Όνομα του Ρόδου για να θυμηθούμε ότι οι τρελάρες που θα έφταναν να σκοτώσουν για ένα βιβλίο με θέμα την κωμωδία, το γέλιο και την ευχαρίστηση (αυτή είναι η αστυνομική πλευρά της πλοκής του μυθιστορήματος) δεν ανήκουν αποκλειστικά σε μια και μόνη θρησκεία. Ας διαβάσουμε Τα όρια της ερμηνείας για να δούμε τι σημαίνει να είναι κανείς ένας πραγματικά εμβριθής λόγιος που θα μας πάρει από το χέρι να μας καθοδηγήσει με τον ενθουσιασμό ενός έφηβου παππού. Αλλά κυρίως για να καταλάβουμε τούτο το στοιχειώδες: οι (εξάλλου απολαυστικές κάποτε) ασυνταξίες διαφόρων ηρώων της ποπ κουλτούρας δεν είναι το αδιάψευστο σημάδι της παρακμής του σύγχρονου πολιτισμού.