Δημοσιογραφική επιμέλεια Αδάμας Γεροσίδερης
Πέθανε η Brigitte Bardot, στα 91 της χρόνια. Η γυναίκα που έγινε συνώνυμο μιας εποχής και αργότερα, ενός άλλου είδους δημόσιου πάθους ως ακτιβίστρια για τα ζώα, έφυγε στη Νότια Γαλλία.
Και κάπου εδώ μπαίνει η Ελλάδα: όχι ως «μεγάλη» βιογραφική υποσημείωση, αλλά ως εκείνη η μεσογειακή διαδρομή που πάντα χωρούσε μέσα στον μύθο της. Τα νησιά που έγιναν σκηνικό για σταρ, μια Ριβιέρα που έζησε το δικό της glamour, μια Ύδρα που δούλευε σαν μαγνήτης για καλλιτέχνες και, ίσως πιο απτά απ’ όλα, μια συνεργασία με έναν Έλληνα συνθέτη που έγραψε μουσική για να την τραγουδήσει η ίδια.
1) Μύκονος: το “τότε” που έφτιαξε το “τώρα”
Όταν σήμερα μιλάμε για τη Μύκονο ως παγκόσμιο προορισμό, συχνά ξεχνάμε το «πότε» άρχισε να γίνεται ο μύθος. Η αφήγηση του νησιού ως jet-set προορισμού χτίζεται πολύ δυνατά στα 60s, με τον κύκλο Ωνάση/Τζάκι Ο να λειτουργεί σαν επιταχυντής: «ήρθαν εκείνοι και μετά ήρθαν όλοι». Σε αυτό το νήμα, η Bardot εμφανίζεται σταθερά ως ένα από τα ονόματα-σύμβολα της εποχής.
Και υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο “σήμα κατατεθέν” αυτής της αφήγησης: Το Mykonos Theoxenia, ένα ξενοδοχείο που σε διεθνείς ταξιδιωτικές αναφορές παρουσιάζεται ως μέρος όπου «κάποτε» διασκέδαζαν/σύχναζαν μεγάλες φιγούρες των 60s, ανάμεσά τους και η Bardot.
2) Αθήνα – «Ριβιέρα»: οι ιστορίες που μεγάλωσαν το glamour
Αν η Μύκονος είναι το εξώφυλλο, η Αθηναϊκή Ριβιέρα ήταν για δεκαετίες το «κρυφό» κεφάλαιο της κοσμικής Ελλάδας. Σε ρεπορτάζ του National Geographic για την αναβίωσή της, η Bardot εμφανίζεται όχι ως τεκμηριωμένο δρομολόγιο με ημερομηνίες, αλλά ως αστικός μύθος/αφήγηση της εποχής. Ιστορίες για την BB με μπικίνι να χορεύει ξυπόλυτη σε παραλία της Γλυφάδας, μια εικόνα που λέει περισσότερα για το πώς ήθελε η Ελλάδα να θυμάται τον εαυτό της τότε, παρά για την ίδια.
3) Ύδρα: το νησί που έγινε “μuse” και οι θρύλοι που το ακολούθησαν
Η Ύδρα είναι διαφορετικό κεφάλαιο. Λιγότερο «νύχτα», περισσότερο «ατμόσφαιρα». Σε επίσημη τουριστική παρουσίαση της ANEK Lines, η προκυμαία της Ύδρας περιγράφεται ως βόλτα όπου περπάτησαν μεγάλα ονόματα, ανάμεσά τους και η Brigitte Bardot.
Ακόμη πιο κινηματογραφικό, αλλά και ξεκάθαρα αφηγηματικό/μαρτυρικό, είναι το κείμενο του Athens Insider για την Ύδρα, όπου γίνεται αναφορά ότι η Bardot είχε βρεθεί στο νησί με τον τότε σύντροφό της Gunter Sachs, μέσα σε ένα σχέδιο αγοράς παραλιακών εκτάσεων που τελικά «ναυάγησε» μετά από μεταξύ τους ρήξη.
4) Η πιο καθαρή ελληνική «γέφυρα»: Brigitte Bardot τραγουδά Γιάννη Σπανό
Εδώ η σύνδεση πατάει σε κάτι χειροπιαστό. Η Brigitte Bardot τραγούδησε τραγούδι του Γιάννη Σπανού στην ταινία Vie Privée (Louis Malle, 1962). Το κομμάτι είναι το “Sidonie” και μάλιστα βασίζεται σε ποίημα του Charles Cros (όπως καταγράφεται σε ελληνικά και διεθνή μουσικά αρχεία/αναφορές).
Κι αν θέλουμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, βάσεις δεδομένων καταγράφουν κι άλλα τραγούδια που συνδέουν τα ονόματα Bardot–Spanos, όπως το “Les amis de la musique” (1963) και το “Une histoire de plage” (1964).
Μικρή ειρωνεία της Ιστορίας: Ο Σπανός θα επιστρέψει για να γίνει κεντρικός στο ελληνικό «Νέο Κύμα». Και πριν απ’ αυτό, μια ελληνική μελωδική γραφή είχε ήδη περάσει, έστω για μια στιγμή, από τη φωνή της πιο διάσημης Γαλλίδας του καιρού της.
5) Η Bardot ως ελληνικό “συνώνυμο”
Στην Ελλάδα, το “Bardot” έγινε λέξη-συντόμευση: για το sex symbol, για το βλέμμα, για το «σκάνδαλο που γίνεται στυλ». Δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική ποπ κουλτούρα βάφτισε ακόμη και δικές της φιγούρες ως «Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό». Χαρακτηριστικά η περίπτωση της Γκιζέλας Ντάλι, όπως θυμίζουν αφιερώματα στον ελληνικό Τύπο.
Κι έτσι, με έναν παράξενο τρόπο, η BB έζησε και εδώ. Όχι μόνο σε φωτογραφίες διακοπών και κοσμικές ιστορίες, αλλά και σαν μέτρο σύγκρισης για το πώς μια κοινωνία βλέπει τη θηλυκότητα όταν αυτή αρνείται να χωρέσει σε “σωστές” λέξεις.
