Μελετώντας τις εξελίξεις στο Ναγκόρνο Καραμπάχ έπεσα τυχαία επάνω σε παλαιότερη ανακοίνωση του ΓΕΣ για τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδος- Αρμενίας ( 2022) και αναρωτιέμαι, πέραν του εθιμοτυπικού και στιγμιαία ψυχολογικού ενισχυτικού, είχε ή έχουν ουσία τέτοιες συμφωνίες; Η Αρμενία δεν μας κάλεσε σε βοήθειά της, αφού αποφάσισε να παραδώσει το Αρτσάχ.
Να υποθέσω πως αν την καλούσαμε, θα αδυνατούσε να έρθει σε βοήθειά μας; την ίδια στιγμή που η Τουρκία βοήθησε τους Αζέρους, κάνει εξαγωγή οπλικών της συστημάτων - άρα έχει εισοδήματα - κατά 25% στην Ιταλία , 20% στην Ισπανία ( σύμμαχές μας χώρες σε ΕΕ και ΝΑΤΟ ) 20% από το Κατάρ, 19% από Ρωσία , 17% από Η.Α.Ε, 13% από Ομάν κ.ά.
Υπάρχουν άρθρα που ”χρυσώνουν το χάπι” της αναίμακτης ήττας / υποχώρησης, λέγοντας πως, υποχώρησε μεν η Αρμενία, αλλά ήδη αναβαθμίζεται γεωπολιτικά και τα οφέλη έρχονται, χωρίς να θρηνήσει νεκρούς. Εν τούτοις, όταν οι τρίτοι σε πιέζουν και αμέσως υποχωρείς, παρότι τους κάνεις τη δουλειά, ενδόμυχα δεν σε εμπιστεύονται για το μέλλον. Σε θεωρούν αδύναμο κρίκο, που σπάει εύκολα και στο μέλλον θα αφήσεις και αυτούς ( τους τρίτους ) όπως εν προκειμένω άφησες τους δικούς σου, δηλαδή τον εαυτό σου, χωρίς να πέσει ντουφεκιά για την τιμή των όπλων. Χωρίς ενεργοποίηση των στρατιωτικών συμφωνιών σου.
Άραγε γιατί γίνονται αυτές; αφού μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα, τα πάντα υποχωρούν• και η εθνική συνείδηση.