Τελικά μία ελπίδα απλά ήταν και πάει, πέταξε. Μία ακόμα μεγάλη διοργάνωση στην οποία θέλαμε, αλλά μάλλον δεν μπορούσαμε θα την παρακολουθήσουμε τηλεοπτικά χωρίς την παρουσία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Κατάρ.
Η ήττα από την Ισπανία με 0-1 τελείωσε τις ελπίδες ή μάλλον καλύτερα το κρυφό όνειρο που είχαμε για να διεκδικήσουμε μία θέση στο Παγκόσμιο κύπελλο έστω και μέσω των μπαράζ. Φυσικά η πρόκριση δεν χάθηκε στον αγώνα με τους Ισπανούς, αλλά στα ματς με Γεωργία και Κόσοβο που τελείωσαν ισόπαλα.
Αλήθεια ποιοι είμαστε εμείς, ποδοσφαιρικά, που θέλαμε να νικήσουμε την Ισπανία. Ξέρω θα μου πείτε στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται. Ναι στο ποδόσφαιρο, με μία ομάδα που θα μπορεί να διεκδικήσει, ποδοσφαιρικά μία πρόκριση. Και μην μου πείτε ότι υποτιμώ την Ελλάδα. Δυστυχώς είμαστε κατώτεροι πως να το κάνουμε. Δεν είναι ωραίο, δεν είναι επιθυμητό, αλλά είναι η αλήθεια. Αυτή πρέπει να γίνει οδηγός μας για τη συνέχεια.
Για πείτε μου ποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, θυμάστε την Ισπανία να μη συμμετέχει σε μία μεγάλη διοργάνωση δηλαδή σε Πανευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο κύπελλο. Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι.
Για να πούμε όλη την αλήθεια οι παίκτες μας στον αγώνα με την Ισπανία πάλεψαν. Έτρεξαν όσο ίσως δεν έχουν τρέξει σε δύο ή τρια ματς μαζεμένα, έδωσαν μάχη, έπεφταν με αυτοθυσία στην μπάλα, αλλά μέχρι εκεί.
Η Ισπανία είναι ανώτερη δύναμη ποδοσφαιρικά και μόλις ο Πολωνός διαιτητής έδωσε ελαφρά τη καρδία το πέναλτι και προηγήθηκαν, έφεραν το ματς στα μέτρα τους. Οι Ισπανοί δεν αδιαφόρησαν για το ματς. Δεν έδωσαν δικαιώματα στην Ελλάδα, την αντιμετώπισαν σοβαρά και έδειξαν ότι σε καμία περίπτωση δεν είχαν τη διάθεση να μας αφήσουν ελπίδα στο…όνειρο. Ίσως είναι λίγο σκληρά αυτά που γράφω, όμως είναι η αλήθεια. Δεν πρόκειται να καταλογίσω ευθύνες σε κανένα, απλά πρέπει να μας έχει γίνει μάθημα, ότι τα παιχνίδια με τους λεγόμενους βατούς αντιπάλους δεν γίνεται να μην τα παίρνουμε. Όταν νικάς τη Σουηδία στην έδρα σου και παίρνεις ισοπαλία εκτός από την Ισπανία δεν γίνεται να μην παίρνεις τους τρεις βαθμούς στην έδρα σου με τη Γεωργία και εκτός με το Κόσοβο. Είναι αυτοκτονία.
Οι Ισπανοί πριν την έναρξη του χθεσινού αγώνα έμαθαν ότι η Σουηδία έχασε στη Γεωργία και ήξεραν ότι με νίκη επί της Ελλάδας θα περνούσαν στην πρώτη θέση. Τι λέτε. Θα άφηναν να τους ξεφύγει η ευκαιρία. Όχι δεν θα το έκαναν. Νίκησαν λοιπόν πέρασαν στην πρώτη θέση με 16 βαθμούς και με ισοπαλία στην έδρα τους εναντίον της Σουηδίας θα πάνε απ’ευθείας στο Κατάρ.
Και όμως η Ελλάδα πάλεψε θα πω πάλι. Ειδικά στο δεύτερο μέρος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να «πεθάνει» αλλά με το κεφάλι ψηλά και δίνοντας μάχη. Και αυτή τη φορά είχε και αρκετό κόσμο στο πλάϊ της. Πάνω από 15.000 πήγαν στο ΟΑΚΑ για να την ενισχύσουν και αυτοί έδωσαν τη δική τους μάχη για να σπρώξουν τους παίκτες μας.
Δεν συνηθίζω να μιλάω για τους διαιτητές, αλλά ο Ματσίνιακ, έδειξε εύκολα πέναλτι στον Γιαννούλη επί του Σαράμπια. Έχω την εντύπωση ότι νωρίτερα η μπάλα βρίσκει στο χέρι του παίκτη της Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, ο οποίος έχω δει ότι σπρώχνει έξυπνα τον Γούτα που πέφτει πάνω στον Μασούρα. Θα μου πείτε τι ψάχνω τώρα. Ισπανία είναι αυτή και εμείς Ελλάδα. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Όμως είναι διαφορετικό να σου δίνει πέναλτι και προβάδισμα στο σκορ στο 26’ και άλλο να εξελίσσεται το ματς με 0-0 και να ξέρουν οι Ισπανοί ότι ένα γκολ θα τους ρίξει νοκ άουτ. Πόσο μάλλον όταν το ένα αυτό γκολ που πρήλθε από το πέναλτι, ήταν και το μοναδικό του αγώνα.
Δεν ξέρω τι θα γίνει και αν θα παραμείνει ο Φαν’τ Σχιπ. Είναι σοβαρός άνθρωπος, αλλά πρέπει και αυτός να καταλάβει ότι δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει εκτός ομάδας κάποιους παίκτες για το «γινάτι». Οι παίκτες είναι παιδιά όσο και αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε. Σαν καλός δάσκαλος οφείλει να νουθετεί και όχι να τιμωρεί. Η τιμωρία έχει προεκτάσεις και στην ομάδα. Τέλος πάντων δεν είναι μόνο αυτό που φταίει για έναν ακόμα αποκλεισμό. Όμως όλα πρέπει να μπουν στο τραπέζι και να συζητηθούν και κυρίως να αναθεωρηθούν αρκετά πράγματα. Κάποια στιγμή αυτό το Ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να αποκτήσει και πάλι κάτι από εκείνο που είχε το 2004. Τι ήταν αυτό; Δεν θα πω εγώ. Είναι γνωστό. Αν δεν το ξέρουν κάποιοι ας ρωτήσουν τους διεθνείς ή τον Ρεχάγκελ. Δεν είναι δύσκολο.