Θα ήταν η πρώτη φορά που στη μάχη δύο πολιτικών προσώπων για εκλογή Προέδρου ενός κόμματος θα είχαμε δύο νικητές άσχετα ποιος-α θα επικρατούσε. O κ. Κασσελάκης αν κέρδιζε θα είχε εδραιώσει τη θέση του στο κόμμα και θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του. Αν έχανε θα είχε χάσει από τον κ. Τσίπρα κι όχι από την κ. Όλγα Γεροβασίλη και θα είχε χάσει με ένα πέπλο αδικίας να τον σκεπάζει. Θα ήταν πάντοτε το «παιδί που δεν τον άφησαν να προσπαθήσει». Η κυρία Γεροβασίλη αν κέρδιζε θα είχε δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη χαμένη του ταυτότητα και θα είχε καταφέρει να τον φέρει στην -κατά τη γνώμη της- σωστή βάση. Αν έχανε δεν θα έχανε η ίδια απαραίτητα αλλά θα είχε χάσει περισσότερο και πάνω απ’ όλους ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Και θα είχε παραμείνει μια βουλευτής της Άρτας, πιστή στις αρχές και τις αξίες της.
Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο φαβορί θα ήταν ο κ. Στέφανος Κασσελάκης. Με τη φόρα του νικητή-έκπληξη πριν από λίγους μήνες και τη στήριξη στελεχών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ (Παππάς, Δούρου εμφανώς, Φάμελλος και Πολάκης δια της πλαγίας οδού) θα έφθανε μια συναισθηματική καμπάνια για να κερδίσει τις εκλογές.
Από την άλλη η κ. Όλγα Γεροβασίλη είναι αντικειμενικά μια από τις πλέον σοβαρές προσωπικότητες στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική της οντότητα δεν συγκρίνεται με αυτή του κ. Κασσελάκη. Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής εμπειρίας. Είναι θέμα πολιτικής οξυδέρκειας. Είναι σαφέστατα πολιτικά πιο ολοκληρωμένη, με υψηλότερη πολιτική ευφυία και κυβερνητική γνώση. Ο ελάχιστα αντικειμενικός κριτής θα το έβλεπε αυτό. Αλλά το πλέον πιθανό θα ήταν να έχανε τη συγκεκριμένη μάχη ακόμα και στην περίπτωση που ο κ. Αλέξης Τσίπρας τη στήριζε εμφανώς και με δήλωση υπέρ της. Δεν ήταν αδύνατο να κερδίσει, ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
Ωστόσο οι παραδοξότητες που ακολουθούν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν. Οι πιο ψύχραιμοι ή οι πιο διπλωματικά πονηροί ζήτησαν να μην γίνουν εκλογές για νέο Πρόεδρο. Έγινε μια επίσημη πρόταση από τρεις (Φάμελλος, Νίκος Παππάς, Γιώργος Τσίπρας). Οι σύνεδροι ψήφισαν υπέρ της πρότασης να μην γίνουν εκλογές (αν και κανείς ποτέ δεν κατανόησε πως ολοκληρώθηκε η διαδικασία) κι όλοι (;) συμφώνησαν να προχωρήσουν μπροστά. Το θέατρο του παραλόγου.
Πρακτικά, όμως, η αλήθεια είναι ότι η αναβολή των εκλογών δεν έχει σημασία. Τις τελευταίες μέρες γράφεται ο επίλογος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει αλώβητος απ’ αυτό που συνέβη. Η μάχη ήταν αδυσώπητα σκληρή. Κι η θεωρητική εκεχειρία δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί εύθραυστη. Το θέμα πλέον είναι αν θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στην (πολιτική) ζωή. Θυμάμαι την καταπληκτική καμπάνια «Κοιτάξτε μας στα μάτια και Ψηφίστε» του Συνασπισμού το 1996 που του είχε δώσει ένα ποσοστό 5,2% και του είχε εξασφαλίσει μια επιστροφή του στο Κοινοβούλιο κι αναρωτιέμαι ποιος από τους σημερινούς πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επικαλεστεί αυτή τη φράση. Ο επίλογος του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δημιουργεί ένα κενό. Και κυρίως δημιουργεί ένα μεγάλο κίνδυνο.
Η αγωνία κάθε σκεπτόμενου πολίτη που κατανοεί την αξία της πολιτικής ισορροπίας πρέπει σήμερα να είναι τι θα γεννηθεί μέσα από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν θα γεννηθεί μια νέα πραγματικότητα στο χώρο της Κεντροαριστεράς τότε το μεγάλο ερώτημα είναι το ΠΑΣΟΚ. Με τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη να κάνει μέχρι σήμερα μια ανούσια κι άοσμη επικοινωνιακή πολιτική και τους Βουλευτές του να δείχνουν να μην τον σέβονται (δεν είναι μόνο ο νόμος πλέον για τα ομόφυλα ζευγάρια, είναι η αντίδραση ορισμένων βουλευτών για τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια) μοιάζει (πάντα με βάση τα σημερινά δεδομένα) το σενάριο το ΠΑΣΟΚ να ξαναπάρει τα ηνία του χώρου αδύναμο. Πρέπει σίγουρα άμεσα ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης να διαβάσει ορθά την ανθρωπογεωγραφία της χώρας, να συνομιλήσει με την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική της ελίτ, να ισχυροποιήσει τους ανθρώπους της επικοινωνιακής του ομάδας, να αποκτήσει σύγχρονο και καινοτόμο, ελληνικής έμπνευσης, πρόγραμμα, να ανακοινώσει ένα οδικό χάρτη και να δείξει πυγμή κι αποφασιστικότητα μέσα στον πολιτικό του χώρο. Σήμερα κανένα άλλο από τα κόμματα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας κι από την Μέρα25 μέχρι τη Νέα Αριστερά, πέρα του ΠαΣοΚ δεν είναι ικανό να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν θα γεννηθεί μια νέα κομματική ομάδα στα δεξιά της κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας, που είτε είναι υπερδεξιά είτε ακροδεξιά και η οποία ως κατάλοιπο ή κακέκτυπο της εποχής ΣΥΡΙΖΑ (Αλέξη Τσίπρα) – ΑΝΕΛ (Πάνος Καμμένος) αποκτήσει μια εκλογική βάση πέρα και πάνω από Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες τότε μπαίνουμε ως χώρα και πολιτικό σύστημα σε αχαρτογράφητα νερά. Είναι ο μεγάλος κίνδυνος που πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγουμε.