Η Μαρία Λαγκαρίτα είναι διδάκτωρ αρχιτεκτονικής του ETSA Μαδρίτης και διδάσκει αρχιτεκτονικά έργα στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ο Βίκτορ Ναβάρο είναι επίσης διδάκτωρ αρχιτεκτονικής και εργάζεται σήμερα ως λέκτορας αρχιτεκτονικών έργων στο Universidad Europea de Madrid, ενώ το 2015 υπήρξε λέκτορας στο Harvard Graduate School of Design.
Συνεργάζονται από το 2005 στο αρχιτεκτονικό στούντιο Langarita-Navarro. Το έργο τους έχει αναγνωριστεί με την Ειδική Μνεία του βραβείου Mies van der Rohe το 2013, καθώς και με το βραβείο της XII Ισπανικής Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας, το βραβείο FAD 2012, το βραβείο AR+D για την Αναδυόμενη Αρχιτεκτονική 2012 και το βραβείο COAM 2013. Η καριέρα τους έχει επίσης τιμηθεί με το βραβείο Νέος Αρχιτέκτονας της Χρονιάς 2014 και το βραβείο AD Nuevos Valores 2013. Το έργο τους έχει δημοσιευτεί σε διάφορες εκδόσεις και έχει επιλεγεί για τη μονογραφία του περιοδικού 2Gmagazine. Το έργο τους έχει επιλεγεί για να εκτεθεί σε διάφορους χώρους και εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένης της 6ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας της Shenzhen 2015 και της XI Biennale di Venezia το 2014 και το 2008.
Υπήρξαν διευθυντές των θερινών μαθημάτων XII BEAU - Universidad Menended Pelayo και επιλέχθηκαν ως κριτές για την Μπιενάλε του Σάντο Ντομίνγκο.
Παρότι το γραφείο των Langarita-Navarro είναι σε υπόσκαφα κτίριο, και στις δύο πλευρές του zoom call ιδρώναμε από τη ζέστη.
«Ευτυχώς μας περιβάλλει ένας κήπος ενώ το μισό του κτιρίου είναι κάτω από το έδαφος. Το γεγονός αυτό μας κρατά σε μια θερμοκρασία που είναι 4 βαθμοί χαμηλότεροι από τη συνηθισμένη», είπε στα αγγλικά η Μαρία Λαγκαρίτα. Της εξήγησα πως αυτό το είδος κτιρίου στα ελληνικά λέγεται «υπόσκαφο» και επανέλαβε τη λέξη στα ελληνικά χωρίς ίχνος προφοράς. Πολλοί εντοπίζουν ως αφετηρία της αγάπης της Λαγκαρίτα για την αρχιτεκτονική το γεγονός ότι στα 12 της διάβαζε τις βιογραφίες αρχιτεκτόνων όπως ο Λε Κορμπυζιέ και Φρανκ Λόιντ Ράιτ. Στην συνέντευξη μας, όπως είπε, αυτό που πυροδότησε το πάθος της για την αρχιτεκτονική ήταν κάτι που συνειδητοποίησε στις καλοκαιρινές διακοπές, με την οικογένεια της, όπου νοίκιασαν ένα διαμέρισμα στη μεσογειακή ακτή της Ισπανίας. «Το διαμέρισμα είχε μια εντελώς διαφορετική διαρρύθμιση από το σπίτι μας, ήμουν μόλις 8 ή 9 ετών και απολάμβανα την αρχιτεκτονική του, έτσι όπως ήταν χωρισμένο στα δύο, τη θέα που είχε προς τη θάλασσα κλπ. Μετά διαπίστωσα ότι η σύνθεση του κτιρίου άνηκε σε έναν γνωστό αρχιτέκτονα από τη Μαδρίτη, τον Ρικάρντο Ρόκα».
Οι γονείς της δεν είχαν σχέση με την αρχιτεκτονική. Ούτε έχει συγγενείς και οικογενειακούς φίλους που ήταν αρχιτέκτονες. Η οικογένεια της είχε ένα μεγάλο σπίτι που την έκανε περίεργη για την κατασκευή του.
Langarita In Athens
H Μαρία Λαγκαρίτα θα έρθει στην Αθήνα όπου θα εμφανιστεί στο συνέδριο αρχιτεκτονικής και design ΕΣΩ που κλείνοντας τα δέκα του χρόνια γίνεται πιο διεθνές από ποτέ αφού φέτος διοργανώνεται με την επιμέλεια του ιδρύματος Mies Van De Rohe. «Στην Αθήνα θα μιλήσω για την επανάχρηση παλαιών χώρων, που είχαν άλλες λειτουργίες στο παρελθόν, όπως αποθήκες, δεξαμενές νερού με υλικά που τα αποκαλούμε “soft materials”, μη ορυκτά, ούτε πέτρα ή τζάμι».
Προσπαθώντας να εξηγήσει την επιτυχία τους και το βραβείο Mies Van De Rohe που κέρδισαν το 2013 μίλησε για την ισπανική κρίση της εποχής: «Ήταν κάτι που συνέβη την κατάλληλη στιγμή. Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης, όχι σαν την ελληνική, αλλά που δεν υπήρχε κατασκευαστική εργασία, δεν υπήρχαν αναθέσεις έργων για αρχιτέκτονες, δεν υπήρχαν διαγωνισμοί, οι τιμές των ακινήτων έπεφταν και μέχρι το 2011 ο κόσμος είχε πέσει σε κατάθλιψη. Δηλαδή ο κόσμος είχε βαρεθεί πλέον να αντιστέκεται σε αυτό το συναίσθημα και είχε πλέον κουραστεί. Πλέον οφείλαμε να κυνηγάμε τα ίδια έσοδα με πριν, αλλά κάνοντας ταξίδια σε διαφορετικά σημεία του κόσμου. Φτάναμε μέχρι και Ιαπωνία».
Χαρακτηριστικό των έργων τους όπως το Casa Hernandez, ή το μουσικό εργαστήριο της Red Bull (για το οποίο πήραν την ειδική αναφορά του βραβείου Mies Van De Rohe το 2013) για το οποίο χρησιμοποίησαν όπως λένε οι ίδιοι φτηνά και οικολογικά υλικά ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσης του έργου ήταν εξαιρετικά σύντομος. Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι στην ιστοσελίδα τους:
«Από πολλές απόψεις αυτό το έργο μοιράζεται τη λογική μιας ρωσικής κούκλας matryoshka. Όχι μόνο με την πιο κυριολεκτική, φυσική έννοια, κατά την οποία το ένα πράγμα ενσωματώνεται άμεσα στο άλλο, αλλά και με μια χρονική έννοια, κατά την οποία το ένα προέρχεται στην πραγματικότητα μέσα στο άλλο».
Το άλλο στοιχείο που εντυπωσιάζει στην περίπτωση του ισπανικού αρχιτεκτονικού γραφείου είναι ο συνδυασμός υψηλών αποδόσεων σε ακαδημαΐκό και επαγγελματικό επίπεδο.
«Η ακαδημαϊκή εμπειρία είναι καύσιμο για την πρακτική της άσκηση ως αρχιτεκτονικό γραφείο για να ολοκληρώσουμε τα έργα. Η απλή πραγματικότητα δεν αρκεί για να το ‘ταΐσει’».
Κι επίσης η ακαδημαϊκή έρευνα χρειάζεται όπως και η πρακτική του επαγγέλματος, ομαδική εργασία για να υλοποιηθεί. Στην ακαδημαϊκή έρευνα όμως τα αποτελέσματα έρχονται πιο γρήγορα. H πραγματικότητα της πρακτικής άσκησης του επαγγέλματος πέφτει πολύ βαριά και δεν είναι αρκετή από μόνη της για την επιστήμη. Για αυτό για εμένα και τον Βίκτορ είναι πολύ σημαντικό να ερευνούμε παραμένοντας δραστήριοι ως σχεδιαστές»..
Αναρωτήθηκα ποιοι αρχιτέκτονες την επηρέασαν.
Η Μαρία Λαγκαρίτα θαυμάζει τη Σαρλότ Περιάντ. Όπως επίσης τον Ρίτσαρντ Ρότζερς και τη σχέση του με τη φύση. Της αρέσει ο Τζουλιάαν Λάμπενς από το Βέλγιο. Στη συνέντευξη μας είπε καταλήγοντας: «Η εμπνευσμένη αρχιτεκτονική εμφανίζεται στον κόσμο σα θαύμα».
Εισιτήρια εδώ .