Ο παραπάνω στίχος είναι από το τραγούδι των Active Member «Mission: New Orleans Wakes». Τον θυμηθήκαμε βλέποντας σχόλια για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ποντιοπιλατισμούς από τους γνωστούς... πασιφιστές, που αντιλαμβάνονται τον οποιονδήποτε πόλεμο ως σύγκρουση δύο κακών, ως μια κατάσταση από την οποία πρέπει όλοι να φεύγουν και να αφήνουν τους φαντάρους να σκοτώνονται.
Τον θυμηθήκαμε πιο έντονα, αντιλαμβανόμενοι τη «συναυλία ειρήνης» που θα πραγματοποιηθεί στα Προπύλαια των Αθηνών την Τρίτη 29 Μαρτίου. Δεκάδες καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μανώλης Μητσιάς, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Τάνια Τσανακλίδου, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Γλυκερία, η Πέγκυ Ζήνα ενώνουν τις φωνές τους σε ένα δρώμενο με υπέρτιτλο «Ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» και καμία αναφορά στη Ρωσία, στην εισβολή, στους βομβαρδισμούς, στην προσφυγιά.
Προφανώς, δεν επέλεξαν όλοι μαζί τα συνθήματα αλλά για τον ουκρανικό λαό η απάντηση στη ρωσική εισβολή δεν είναι «ειρήνη». Ούτε αισθάνονται έτοιμοι να συνάψουν ειρήνη, ούτε καν να το σκεφτούν, όταν προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους μέσα στα καταφύγια και στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στα χαρακώματα του πολέμου και στις ισοπεδωμένες πόλεις τους.
Είδαμε και στην Κύπρο παρόμοια συνθήματα, ως απάντηση στους 40.000 πάνοπλους Τούρκους στρατιώτες που απειλούν την ύπαρξή μας. Υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη; Πότε οι καλλιτέχνες θα τραγουδήσουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους;
Όμως, η ιστορία ξεπερνά τους καλλιτέχνες, που επιμένουν να φοβούνται την αλήθεια και να αγνοούν τις συνειδήσεις των λαών. Η ιστορία τους ξεπερνά γιατί πίσω από το κούφιο σύνθημα για «ειρήνη απ’ όπου κι αν προέρχεται», υπάρχουν οι ιδεοληψίες τους που δεν τους βοηθούν να σταθούν πραγματικά αλληλέγγυοι στον ουκρανικό λαό που αντιστέκεται σε μια εισβολή.
Κι αν θαρρούν πως, τοιούτω τρόπω, αντιστέκονται στη «δυτική προπαγάνδα», ισχύει ακόμα ο στίχος του Σαββόπουλου –«φιλότεχνοι κι αλλήθωροι προς κάποια δύση πάντα». Η δική τους δύση είναι όλα εκείνα που συνθέτουν την πολιτική ορθότητα, που εμφανίζεται, εν προκειμένω, ως «ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» ή μέσω μιας αόριστης αλληλεγγύης που δεν ξεχωρίζει θύτες και θύματα.
Δεν είναι τυχαίοι οι στίχοι που ακολουθούν –«την ώρα που το μέσα μας κοβόταν σαν διαμάντι, στου Καζαντζίδη τον λυγμό και του Παπαδιαμάντη». Διότι, υπήρξαν καλλιτέχνες που τραγουδούσαν τα πράγματα με τ’ όνομά τους και δεν θα απαντούσαν «ειρήνη» στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, στην ισοπέδωση της Μαριούπολης, στην πολιορκία του Κιέβου.
Δεν θα απαντούσαν «ειρήνη» στους νεοναζί που βασανίζουν τους ανθρώπους τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία και δεν θα απαντούσαν «ειρήνη» στον νέο τσάρο που αγνοεί την ταυτότητα και τη συνείδηση των Ουκρανών. Και δεν θα απαντούσαν «ειρήνη» στα τελεσίγραφα των Ιταλών, των Γερμανών, των Τούρκων, των Ρώσων επιδρομέων, όποιο κι αν ήταν το τίμημα.
Διότι η ελευθερία προηγείται της ειρήνης: «Μη μου λες πως σε κρατάει η αγάπη σου, έχεις ακόμα μαστιγιές στην πλάτη σου».