Υπερασπίσου τα πιστεύω σου
γιατί οι πιο σκληρές επιθέσεις
γίνονται εναντίον
των πιο δυνατών οχυρών
Βασιλική Πετρούδη, Defend…
Δεν κατανοώ τις ενστάσεις έγκριτων και έντιμων αριστερών διανοητών για τις εξελίξεις στα εσώτερα [και εσώψυχα;] του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο-πολύ προ-διαγράφουν το ”τέλος της Αριστεράς”. Προφανώς αναφέρονται ”στη δική τους Αριστερά”, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία όση έχει η κοντή κι εκλεκτική μνήμη.
Εξηγούμαι:
- η Αριστερά δεν έχασε την αξιοπιστία της όταν η Ανανεωτική της εκδοχή [;], εκφραζόμενη δια της ΔΗΜΑΡ, έκανε διπλά και τριπλά παιχνίδια κάτω από το τραπέζι [τα οποία δεν θ’αργήσουν να δουν το φως της δημοσιότητας];
- η Αριστερά δεν έχασε την ιδεολογική της καθαρότητα [;],όταν ως κυβερνώσα, συνεργάστηκε ασμένως με τους ΑΝΕΛ και αργότερα ”συγχώνευσε” πολλούς εξ αυτών στην κοινοβουλευτική της ομάδα;
- η Αριστερά δεν απώλεσε το ηθικό της πλεονέκτημα [;] όταν ευθέως ή πλαγίως [ενίοτε και υπούλως] αποκαθήλωνε τον Αλέξη Τσίπρα για ν’ανα-δείξει τους άμωμους [sic] επιγόνους του;
Μ’αυτά και με άλλα πολλά παρόμοια θέλω να πιστεύω, ότι ανεξάρτητα από το μέλλον της νέας ηγεσίας, οι κλαυθμοί και οδυρμοί για το ”πάθημα της Αριστεράς” [προσέξτε:όχι από τις αλλεπάλληλες ήττες, με κανέναν από τους διαδόχους αμέτοχο κι αθώο] δεν σχετίζεται τόσο με τον εκλεγέντα πρόεδρο [που στο κάτω-κάτω αριστεροί ψηφοφόροι τον ψήφισαν], όσο με την απώλεια ταυτότητας ορισμένων και καρέκλας αρκετών.
Αυτό όμως είναι το κεντρικό θέμα αναστοχασμού των αριστερών πολιτών κι όχι το αντικείμενο συνεχών ανα-λύσεων των φρουρών της παλαιάς κοπής Αριστεράς [τους] [οι οποίοι αναζητούν άφεση αμαρτιών κι αυτοδικαίωση καταγγέλοντας τους μη-ομοιάζοντες].