Μόλις έναν χρόνο πριν. Σείστηκε απ’ άκρου εις άκρον, το ακριτικό νησί. Ο εγκέλαδος, σα φίδι, σύρθηκε σφυρίζοντας απειλητικά και ρηγμάτωσε άναρχα τα φιδογυριστά του αποτυπώματα. Πίσω του άφησε μόνο συντρίμμια, καταστροφή, τρόμο μα και θάνατο.
Τα δύο παιδιά της Σάμου, η Κλαίρη κι ο Άρης, που αγκαλιασμένα αντάμωσαν του Εγκέλαδου τα φθονερά χτυπήματα, δεν είχαν τη δική τους ευκαιρία στη ζωή. Μαζί διάβηκαν εκείνα τα παλιά σκαλάκια λίγα μέτρα πιο πέρα από το σχολείο τους. Κι εκείνο το στενό, ήταν το πέρασμά τους στην Αχερουσία…
Δε θα ξαναδούν το λάγνο φως του πρωινού να χρυσαφώνει το λιμένα Βαθέος. Στον αυλόγυρο του σχολείου, θα λείπει πάντα το φωτεινό τους χαμόγελο και των ματιών τους η γλύκα. Τα πειράγματά τους δε θα χαρίζουν γέλιο στους συμμαθητές τους, ούτε οι δάσκαλοι τάχα μου αυστηρά, μα θαυμάζοντας τη νεανική ορμή τους, θα τους επαναφέρουν στην τάξη. Επόμενα γενέθλια δεν είχαν, για να σταθούν δίπλα-δίπλα να φωτογραφηθούν, με την ομορφιά των νιάτων τους να ξεχύνεται σα δροσοσταλίδα. Και το φιλί τους, δε θα ναι το βάλσαμο στην κούραση της μέρας για κείνους τους χαροκαμένους γονείς που μέτρο, δεν έχει ο πόνος τους…
Δεν έχει απώλεια πιο σκληρή, μήτε ρήγμα ζωής πιο μεγάλο από αυτό! Τσουνάμι πιο δυνατό, που πήρε και σήκωσε τρεις γενιές. Πιο απρόσμενο και αναίτιο θανατικό, πιο γοερός θρήνος, συνολικός.
Ένα χρόνο μετά, η Σάμος σείεται ξανά. Από οργή. Από δίκαιη αγανάκτηση. Γιατί, για κείνους που αφήνουν τους τόπους και τους ανθρώπους να πορεύονται μόνοι τους, δεν υπήρξε μήτε ίχνος σεβασμού για τα παιδιά που χάθηκαν, πριν καν προλάβουν να ζήσουν! Μήτε για τους γονείς τους, μήτε για ολάκερη την κοινωνία.
Ήρθαν στη Σάμο πριν από έναν χρόνο τα λυκόρνια της πολιτικής για να προσφέρουν ψιχία «συμπαράστασης» προς άγραν ψήφων και να δώσουν τις γνωστές, χιλιοειπωμένες υποσχέσεις που -πάντα μα πάντα- μένουν χωρίς αντίκρισμα.
Κλιμάκια, μηχανικοί, επιτροπές, κίτρινοι και κόκκινοι «σταυροί» στις προσόψεις, μαύρες πλερέζες στις καρδιές των νησιωτών. Αλουμινένια «οδοφράγματα» γύρω από ετοιμόρροπα σπίτια, κατεδαφίσεις των επικίνδυνων που γίνονται… στάγδην, σύνταξη φακέλου που απαιτεί τις οικονομίες μιας ζωής, σεισμοδάνεια με διαδικασίες πλήρως αποτρεπτικές για το μέσο πολίτη, υποσχέσεις για δωρεάν συνδρομή-έπεα πτερόεντα. Ένας κυκεώνας γραφειοκρατίας, κρατικής αδιαφορίας στα όρια της αναλγησίας και αισχροκέρδειας των εκάστοτε καραδοκούντων «αρμοδίων».
Σάμος, ΕΝΑΝ ΟΛΑΚΕΡΟ ΧΡΟΝΟ μετά. Οι σεισμόπληκτοι περιμένουν ακόμη το πρώτο τρίμηνο επιδότησης ενοικίου. Πολλά από τα «κίτρινα» σπίτια, ξανακατοικούνται.
Οι υπερήλικες κάτοικοι δεν έχουν μήτε το κουράγιο, μήτε τους πόρους να παλέψουν με τον αδηφάγο, ανεπαρκή στα όρια της ανικανότητας, κρατικό «μηχανισμό». Ένα χαρμπότ κι ένα χοντρό νάιλον στη στέγη, ξυλοπολτός στο μισογκρεμισμένο τοίχο κι ένα γεροντάκι ξυλιασμένο που καταριέται τη μαύρη του μοίρα. Εκείνη η έρμη άδεια της ΔΑΕΦΚ, έχει φορτωθεί πάνω σε χελώνα… «καρτέρα-καρτέρα» για να περάσει τα κύματα του Αιγαίου και της βραδυπορούσας γραφειοκρατικής υποστελέχωσης.
Τα «κόκκινα», ετοιμόρροπα σπίτια χάσκουν σαν πεινασμένα στόματα. Με την πρώτη καταιγίδα θα αρχίσουν να ξερνούν μπετόβεργες και μπάζα στους ρηγματωμένους δρόμους και στα κεφάλια των περαστικών. Κουφάρια. Και οι ψυχές των καθημαγμένων Σαμίων σεισμόπληκτων και τα σπίτια.
Το μικρό «έχειν» των ακριτών, για το οποίο οι ακριβοθώρητοι ανίκανοι, μόνο να υπόσχονται ξέρουν. Και να ’ρχεται στον ακρογωνιαίο λίθο της Ευρώπης, τη Σάμο, ο Πρωθυπουργός της Χώρας κι ένα πλήθος των εκάστοτε ετερόκλητων κυβερνητικών κηφήνων για να «καμαρώσουν» το δυσθεόρατο, καινουριοχτισμένο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων. Και να μαστε, όλοι εμείς οι Σαμιώτες, πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο! Βλέπετε, τούτο το νησί, έχει λιγότερα… «ψηφαλάκια» σε σχέση με την Κρήτη.
Ένα χρόνο μετά, με την ακριτική Σάμο ακόμη στο στόχαστρο του ανήσυχου γαιοσείστη, το πιο ΜΕΓΑΛΟ ΣΕΙΣΜΙΚΟ ΡΗΓΜΑ τελικά, είναι αυτό ανάμεσα στον πολίτη… και το κράτος!