Έχουν σχέσεις οι δηλώσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή Γ΄ περί «αποβρασμάτων» που δεν πληρώνουν στα ΜΜΜ, με την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να διορίσει την Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη επικεφαλής της επιτροπής Ελλάδας 2021 που είναι επιφορτισμένη με τους εορτασμούς των 200 χρόνων από την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης;
Έχουν στο ότι δείχνουν ότι πρωθυπουργός και υπουργός δείχνουν να μην θέλουν να καταλάβουν τι έχει συντελεστεί και τι συντελείται στην Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία, και ότι προτιμούν να ομφαλοσκοπούν μαζί μ′ ένα μέρος του αστικού κόσμου.
Για τον Καραμανλή, τα πολλά λόγια είναι περιττά, το «αποβράσματα» αντανακλά έναν μακρονικό κοινωνικό ρατσισμό απέναντι στα κατεστραμένα μεσοστρώματα, και τους φτωχούς, τέτοιον που στην Γαλλία πυροδότησε τα “κίτρινα γιλέκα”. Αν θέλουν οι της ΝΔ να μπλέξουν σε τέτοια ιστορία, πολύ ευχαρίστως να συνεχίσουν, να ξεσκουριάσουμε κι εμείς λιγάκι.
Για τον Μητσοτάκη, η επιλογή του έχει πιο σοβαρές επιπτώσεις, και γι′ αυτό σηκώνει περισσότερο ανάλυση.
Η τοποθέτηση της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη στην συγκεκριμένη θέση, προφανώς έγινε για να διακηρύξει ο πρωθυπουργός μια συνέχεια με την υποτιθέμενη «Ελλάδα των επιτυχιών», αυτήν της Αθήνας του 2004, θέλοντας να δείξει ότι η κυβέρνηση αφήνει πίσω της την Ελλάδα της κρίσης κ.λπ., κ.λπ. Εντούτοις η Ελλάδα που αποθέωναν τότε διαδοχικά ο Σημίτης και ο Καραμανλής, ήταν εκείνη η ευρωπαρασιτική Ελλάδα του μπραζιλέρο και της αρπαχτής που χρεοκόπησε στις αρχές της δεκαετίας του 2010.
Το να γιορτάσει κανείς, όμως, 200 χρόνια (σχετικώς ελεύθερου) εθνικού βίου τοποθετώντας ως επικεφαλής των εορτασμών μια φιγούρα η οποία συμβολίζει την συλλογική τύφλωση εκείνη που μας έφερε ενώπιον μιας βαθιάς κρίσης επιβίωσης, με τον κομπασμό της ψευδοευημερίας, με το κυνήγι της εφήμερης επιτυχίας, με μιαν αβάσταχτη χαζοπαγκοσμιοποιητική ελαφρότητα που έκλεινε τα μάτια σε όλους τους κοινωνικούς και εθνικούς κινδύνους οι οποίοι συσσωρεύονταν για να σκάσουν στα μούτρα μας λίγα χρόνια μετά, δείχνει απλούστατα ότι «δεν καταλαβαίνεις που πατάς και που πηγαίνεις» όπως έλεγε και ο Νιόνιος. Ή μάλλον, ότι παρά την “αβάντα ηγεμονίας” που σου έδωσε ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, εσύ επιμένεις να αποτελείς μέρος του προβλήματος, ούτε καν ουδέτερος διαχειριστής της κατάστασης.
Δεύτερον, με την επιλογή της Αγγελοπούλου τίθεται ένα ζήτημα σοβαρότητας εν γένει του πολιτικού συστήματος της χώρας. Πραγματικά, έχουν καταλάβει όχι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση τι σημαίνουν αυτά τα 200 χρόνια εναγώνιου ελληνικού βίου, και τι σηματοδοτούν τώρα που η επιβίωση του λαού μας παίζεται πραγματικά μέσα στον 21ο αιώνα; Αντιλαμβάνονται ότι αυτή η κοινωνία παραδέρνει εδώ και χρόνια μέσα στον μηδενισμό, δίχως συλλογικούς στόχους και όραμα για το μέλλον, αντικαθιστώντας απλά το κοινό της νόημα μ′ έναν ξαναζεσταμένο, μπαγιάτικο, αλλά καταστροφικό εμφύλιο; Καταλαβαίνουν ότι το 2021 (αλλά και το 2022 ως τα 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή) είναι το τελευταίο “δώρο” που μας κάνει η ιστορία, προκειμένου να αναστοχαστούμε τον εαυτό μας κριτικά και δημιουργικά ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της αναγκαίας πολιτισμικής αναγέννησης;
Όχι. Ο Μητσοτάκης, ως επικεφαλής μιας παράταξης που κάποτε είχε να επιδείξει στους κόλπους της πνευματικές φιγούρες σαν τον Τσάτσο ή τον Κανελλόπουλο, βάζει την Γιάννα να τα διαχειριστεί όλα αυτά. Και, αντιπολίτευση κάνει ο Αντώνης Λιάκος στην Εφημερίδα των Συντακτών, κατακεραυνώνοντας ως εθνικιστική την ιδέα περί Ελλάδας 2021, θέλοντας επί της ουσίας να πει ότι θα ταν καλύτερο η οποιαδήποτε κυβέρνηση να έβαζε τους «νέους ιστορικούς» να «γιορτάσουν» το 1821, επισημοποιώντας την προπαγάνδα τους πως δεν επρόκειτο περί επανάστασης αλλά περί «πρωτόγονης ανταρσίας» (sic!), πως οι επαναστατημένοι δεν είχαν συνείδηση ελληνική αλλά μόνο στομάχι που του έλειπε το ψωμί και το λάδι, και πως η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια εξωτική, «ανοιχτή» πολυπολιτισμική πολιτεία με αξιοσημείωτη ταξική κινητικότητα και φωτισμένους Σουλτάνους για διαχειριστές της. Πως δεν σηματοδότησε έναν μεσαίωνα μέσα στους νεώτερους χρόνους αλλά μια κληρονομιά για το μέλλον μας.
Εν τέλει φαίνεται πως παρά τις μικροδιαμάχες και τις κοινοβουλευτικές “τρικυμίες μέσα σ΄ ένα ποτήρι νερό”, το «κόμμα της γελοιότητας» παραμένει μεγάλο και κραταιό στην Ελλάδα του 2020.