Μπορεί κανείς να διαφωνήσει σε χίλια δυο πράγματα με τον Βαρουφάκη. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ακριβώς αυτό που δεν είναι επιθυμητό είναι οι «κεντρώες, μετριοπαθείς, ενδοσυστημικές και ευρωπαϊκές αντιπροτάσεις», ότι ακόμα και η αποδοχή τους θα σήμαινε συνέχιση μιας ευρύτερης καταστροφής αναπόφευκτης δίχως ρήξη (δεν μπορεί όμως κανείς να ισχυριστεί πως αυτές δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν δοκιμάστηκαν).

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Ανταγωνιστικότητας, την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα έπεσε από τη θέση 65 στη θέση 86 της παγκόσμιας κατάταξης. Την ίδια περίοδο (2007-2017) η ανταγωνιστικότητα της Κύπρου έπεσε από την 49η θέση στην 83η θέση. Σε ένα μόνο χρόνο η ανταγωνιστικότητα της Κύπρου διολίσθησε από την 65η θέση το 2016 στην 83η θέση το 2017. Οι επιδόσεις της Ελλάδας και της Κύπρου στον δείκτη-κλειδί «ικανότητα για καινοτομία» (capacity for innovation) είναι επίσης πολύ χαμηλές (98η και 119η θέση αντίστοιχα στην παγκόσμια κατάταξη για την περίοδο 2016-2017).

Σ' αυτή την κατάσταση η πολιτική μοιάζει συνέχεια να αποδυναμώνεται. Και το πολιτικό σύστημα αρέσκεται να βρίσκει ένα κοινό εχθρό παρά να βρίσκει βιώσιμες, πρακτικές κι αξιόπιστες λύσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ο εχθρός. Ούτε καν ότι δεν υπάρχει συνειδητοποίηση ότι στην πράξη δεν υπάρχει εσωτερική κατανάλωση. Ό,τι λέμε μέσα (στην πατρίδα μας) το λέμε ταυτόχρονα κι έξω (στο παγκόσμιο χωριό). Το πρόβλημα είναι γιατί δεν υπάρχει κατανόηση ότι πρωτίστως αυτό που μας λένε οι σύμμαχοι, δανειστές, ο Σόιμπλε εάν θέλετε, είναι απλά «δεν σας εμπιστευόμαστε», «δεν σας πιστεύουμε».