Το 2025 κλείνει με την κυβέρνηση να κουβαλά ένα συσσωρευμένο βάρος κρίσεων, συμβόλων και καθημερινών πιέσεων. Κι αν το Μαξίμου επιχειρεί να αλλάξει ατζέντα, με επικοινωνιακά τρικ, η ίδια η πραγματικότητα επιμένει να τη φέρνει πίσω στα δύσκολα. Στην κοινωνική οργή, στην οικονομική ασφυξία και στη διάχυτη αίσθηση ότι «κάτι δεν πάει καλά». Όχι σε ένα μέτωπο, αλλά σε πολλά ταυτόχρονα.
Το θέμα των Τεμπών παραμένει ανοιχτό στην κοινή συνείδηση, όχι μόνο ως τραγωδία αλλά ως διαρκές ερώτημα για ευθύνες, κράτος και λογοδοσία. Οι συγκλονιστικές συγκεντρώσεις, πανελλαδικά και σε κοινότητες ομογενών, που έγιναν τέλη Φεβρουαρίου και κρατάει ακόμα ψηλά στην δημοσιογραφική ατζέντα, δείχνουν ότι η υπόθεση δεν «κλείνει» επικοινωνιακά. Αντίθετα, ανακυκλώνεται ως συλλογικό τραύμα και ως πολιτικό αίτημα: Δικαιοσύνη χωρίς αστερίσκους.
Παράλληλα, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και όσα ακούγονται γύρω από «κωδικούς», περίεργες πρακτικές και πρόσωπα που έγιναν σχεδόν λαϊκά παρατσούκλια («φραπέδες», «χασάπηδες») τροφοδοτούν το αίσθημα κυνισμού. Και όταν η απάντηση έρχεται με μια Εξεταστική Επιτροπή που μοιάζει να παράγει περισσότερο θόρυβο παρά κάθαρση, το γνωστό έργο παίζεται ξανά. Διαφορετικά κομματικά πορίσματα, κανένα οριστικό συμπέρασμα και η υποψία συγκάλυψης να αιωρείται.
Στο δρόμο, οι αγρότες έδειξαν ότι μπορούν να δημιουργήσουν πολιτικό και οικονομικό κόστος. Όμως η κυβέρνηση — όπως λένε πολλοί — δεν κράτησε τον διάλογο όταν ξεκινούσε, για να τον αναζητήσει κατόπιν εορτής, όταν η κινητοποίηση είχε ήδη πάρει διαστάσεις. Και μέσα στις γιορτές, με μετακινήσεις εκδρομέων και καθημερινή πίεση στα δίκτυα, η ένταση δεν κρύβεται κάτω από το χαλί.
Την ίδια ώρα, η ακρίβεια στα ράφια και στα ενοίκια λειτουργεί σαν μόνιμος πολλαπλασιαστής θυμού. Όσο κι αν ανακοινώνονται μικρές διορθώσεις σε φόρους, μισθούς ή συντάξεις, για πολλούς μοιάζουν «ψίχουλα» μπροστά στο βουνό που αντιμετωπίζουν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και οι δημοσκοπήσεις, που καθηλώνουν την κυβερνητική πρόθεση ψήφου μακριά από σενάρια άνετης αυτοδυναμίας, συμπληρώνουν το κάδρο αβεβαιότητας.
Το ερώτημα δεν είναι αν το 2026 θα είναι δύσκολο. Είναι ποιο από τα πολλά μέτωπα μπορεί να γίνει ο καταλύτης για ακόμα χειρότερη εξέλιξη στο πολιτικό πεδίο, όταν μάλιστα καταγράφεται μια ανύπαρκτη και ανεύθυνη αντιπολίτευση. Η κοινωνική κόπωση; Η οικονομική πίεση; Μια νέα αποκάλυψη; Ή ένα διεθνές περιβάλλον που κάθε άλλο παρά βολικό προμηνύεται; Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος για τον πρωθυπουργό μοιάζει στενός και δύσκολος. Και η κοινωνία, λιγότερο πρόθυμη να «ξεχάσει».
