Σε μια ευνομούμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία  το κόμμα ή τα κόμματα της κυβέρνησης διαχειρίζονται την εξουσία και το κόμμα ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης ασκούν τον προσήκοντα έλεγχο στις δράσεις της κυβέρνησης και συσπειρώνονται προκειμένου να διεκδικήσουν την εξουσία στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. 

Σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση η οποία μέρα με τη μέρα ολισθαίνει προς την ήττα, οψέποτε γίνουν εκλογές, και είναι ήδη μειοψηφούσα (και μάλιστα με ποσοστά κατάρρευσης) στο εκλογικό σώμα, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Και μια αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα) που ακολουθεί παράλληλη απαξιούμενη πορεία με την κυβέρνηση.

Τα κόμματα, ένθεν κακείθεν του κυβερνώντος, επιτίθενται αλλήλων αλλά και εντός τους αποσυντίθονται.

Στο αποπασοκοποιημένο ΚΙΝΑΛ ο πρόσφατα επανεκλεγείς αρχηγός και οι συναυτώ είναι σε μια αδιάκοπη τραμπάλα μεταξύ του αστυφύλακος (ΝΔ) και του χωροφύλακος (ΣΥΡΙΖΑ) και η οπλαρχηγός Διαμαντοπούλου έχει μεν ένα αίσθημα με τον αστυφύλακα, αλλά ο ευειδής Γερουλάνος ρέπει προς τον χωροφύλακα.

Στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ η άοσμος και άχρωμος ηγεσία του ομνύει στον όνομα μιας αοράτου Αριστεράς και στέλνει μηνύματα σ´αυτούς που δεν θέλουν η δεν μπορούν να τα ακούσουν. Όσοι δε αποχώρησαν η εκδιώχθηκαν από την Κουμουνδούρου αναζητούν φταίχτες εκτός από τους ίδιους και καταριούνται τον εν Αμερική παρεπιδημούντα Αλέξη Τσίπρα.

Οι περί τον Τσακαλώτο ονειρεύονται μια ελληνική Τιέν Αμέν ο δε Κασσελάκης ακόμα σκέφτεται αν έπρεπε να γίνει ζενπρεμιέ του σινεμά ή ζενπρεμιέ πρωθυπουργός.

Η δε Ζωή είναι ήδη πρωθυπουργός εν αναμονή χωρίς υπουργικό συμβούλιο. Άλλωστε τι το χρειάζεται. Για να τσακώνεται με τους υπουργούς;

Και οι δυστυχείς πολίτες αυτής της χώρας βρίσκονται φεύ μπροστά σε κάτι που ουδέποτε περίμεναν. Ποιούς να κλοτσήσω και ποιούς να φασκελώσω…

Δη δει γαρ ηγετών και ουχί ποδηγετών. Όταν μάλιστα δίπλα μας παραμονεύει ο αδίστακτος σουλτάνος. 

Ώρα να θυμηθούμε πως κανοναρχούσαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά αυτά μετά την Ανάσταση, θεού θέλοντος.