Ζούμε σε μία χώρα στην οποία πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι θέλει να επιστρέψει, γιατί του έλειψε η ενεργός πολιτική. Ο άνθρωπος αυτός είναι αυτή τη στιγμή βουλευτής, οπότε αυτό που είπε είναι εντελώς οξύμωρο. Πολιτικά πρόσωπα από αντίθετες παρατάξεις έσπευσαν να σχολιάσουν το αυτογκόλ με περίσσια ικανοποίηση. Τα παραπάνω γεννούν πολλά ερωτήματα.
Καταρχάς, το αυτονόητο, πως κάποιος δηλώνει ότι απέχει από την ενεργό πολιτική, ενώ έχει βουλευτική ιδιότητα;
Ουσιαστικά, το πρόσωπο αυτό παραδέχτηκε απροκάλυπτα μέσα στην έξαψη του ονείρου κάποιας μεγαλειώδους επιστροφής ότι όλον αυτόν τον καιρό πληρώνεται από τους Έλληνες πολίτες, αλλά απέχει από τη δουλειά του.
Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, που βγήκαν τώρα με χαρά και μας λένε ότι μας κοροϊδεύει, τόσο καιρό που δεν τον είδαν στη Βουλή τι έκαναν; Γιατί κανείς δεν είπε τίποτα; Είναι λοιπόν κάτι συνηθισμένο κάποιοι βουλευτές να μην ασκούν τα καθήκοντά τους, που δεν θεωρείται άξιον απορίας ή σχολιασμού; Έπρεπε να βγει να το πει μόνος του για να το συνειδητοποιήσουν;
Τα δύο αυτά ερωτήματα μας οδηγούν σε άλλα ερωτήματα. Τι διασφαλίζει σε αυτή τη χώρα τη σωστή λειτουργία της Βουλής; Ποιος ελέγχει αν τα καθήκοντα των βουλευτών ασκούνται όπως πρέπει;
Στον κόσμο των πολιτών οι απουσίες έχουν πάντα συνέπειες. Αν ένας εργαζόμενος δεν πάει στη δουλειά του για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θα απολυθεί. Στον ιδιωτικό τομέα ακούμε για υπαλλήλους που δεν τους έδωσαν άδεια για να πάνε στην κηδεία της γιαγιάς τους. Τις προάλλες, όταν κάποιοι υπάλληλοι σε φαρμακείο για καρκινοπαθείς έλειψαν, έγινε σάλος. Η κυβέρνηση με τρομερή χαρά μας έλεγε πέρυσι ότι δεν επιτρέπει πια στους μαθητές λυκείου να κάνουν κοπάνες, γιατί θα ενημερώνονται οι γονείς τους αμέσως με κάθε απουσία. Ακόμη και ένας εφτάχρονος αν κάνει πολλές απουσίες, θα μείνει στην ίδια τάξη!
Στην Ελλάδα όμως η εικόνα μιας Βουλής με άδεια έδρανα είναι απλώς άλλη μια Τετάρτη βράδυ. Δεν μας εντυπωσιάζει καν αυτό το έρημο τοπίο, γιατί δεν έχουμε καμία απαίτηση και καμία ελπίδα πια.
Άρα, σε αυτό το κράτος που λέγεται Ελλάδα φαίνεται πως από έναν πρώην πρωθυπουργό και νυν βουλευτή περιμένουμε λιγότερα πράγματα από αυτά που περιμένουμε από ένα νήπιο, ακόμη και τριών ετών, όταν το ξυπνάμε το πρωί και του λέμε:
«Έλα, σήκω. Πρέπει να πας στον παιδικό σταθμό».
Τα παραπάνω θα ήταν σίγουρα πολύ αστεία, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και τόσο θλιβερά.
Γιατί είναι θλιβερό το πόσα λίγα περιμένουμε από τον Έλληνα πολιτικό σήμερα, και ειδικά τον «ενεργό» και το πόσα θεωρούμε ενοχλητικά, εξοργιστικά μα ωστόσο αυτονόητα.
.
