Από τον Ιούνιο του 2023 δεν έχουν περάσει παρά μόνο δύο χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έλαβε στις εκλογές του Ιουνίου 2023 17,83%. Η Νέα Δημοκρατία που είχε κερδίσει τις εκλογές 40,56%. 22,73% διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα.

Κάποιος θετικά προσκείμενος στον κ. Αλέξη Τρίπρα μπορεί να πει ότι “o Αλέξης Τσίπρας στα χειρότερα του έλαβε 17,83%». Κάποιος αρνητικά προσκείμενος μπορεί να πει “μα που θέλει να πάει με το 83% των πολιτών εναντίον;”. H αλήθεια είναι ότι μοιάζουν όλα να είναι θέμα οπτικής γωνίας.
H θρυλούμενη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου – άρα πρακτικά δεν έφυγε ποτέ, είναι ένα ακόμη μέρος ενός πολιτικού έργου στην εγχώρια πολιτική σκηνή που ξεκίνησε να παίζει μετά τη νίκη Ντόναλντ Τραμπ και συνεχίζει απτόητο τις παραστάσεις του.

Δεν αφορά μόνο στον Αλέξη Τσίπρα ή/και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέμνει κάθετα το πολιτικό σύστημα. Είναι το έργο της πολιτικής σύγχυσης. Ή αλλιώς το έργο της πολιτικής ταραχής.

Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ έκαναν τη στροφή προς το Άγνωστο και ξαναγράφεται η πολιτική πραγματικότητα της Δύσης το δικό μας πολιτικό σύστημα που έζησε τις κρίσεις με το τσουβάλι, επιβίωσε επί δικαίω κι αδίκω και πορεύεται με βάση την πεπατημένη περασμένων δεκαετιών, έχει χάσει εντελώς τα πατήματα του στη νέα πολιτική πραγματικότητα και προσπαθεί να βρει το ρόλο του στη νέα πολιτική τάξη της Ισχύος.

Οι δασμοί του Ντόναλντ Τράμπ, η εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στη γειτονική Ουκρανία, η επεκτατική οικονομική πολιτική του Σι Τζινπίνγκ έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο απειλεί λογικές και πρακτικές δεκαετιών. Σε αυτό το μείγμα εμείς είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω του γεγονότος ότι οι άνω των 40, που διαδραματίζουν το βασικό ρόλο στη κέντρα λήψης αποφάσεων, είναι παιδιά ενός κόσμου που διαχωριζόταν με βάση ιδεολογικές αρχές και αξίες έχουμε βρεθεί στο μεταίχμιο μιας κατάστασης.

Ήδη υπογράψαμε μια συμφωνία και συμβάλαμε στη βάφτιση μιας νέας χώρας με το όνομα Βόρεια Μακεδονία απόρροια πρωτίστως του γεγονότος ότι κατά την εποχή της συμφωνίας ήμασταν μια αδύναμη χώρα. Και ήδη βλέπουμε στη διεθνή πολιτική σκακιέρα να έχουμε σαφέστατη μικρότερη ισχύ από τότε που ο γεωπολιτικός μας ρόλος ήταν ισχυρός και η οικονομία μας ζηλευτή.

Στην πολιτική ταραχή μας αποδεχόμαστε ιδέες που δεν αντέχουν να περάσουν την πόρτα της πρακτικής λογικής όπως για παράδειγμα εξεταστική για φερόμενο σκάνδαλο της τελευταίας πενταετίας με έναρξη ημερομηνίας έρευνας πριν από είκοσι επτά χρόνια, διαχείριση ανθρώπινων ψυχών με όρους εισβολής εχθρού, συστηματικοποίηση ομάδων κρούσης αριστερής ή δεξιάς απόχρωσης, αποδοχή πολιτικών προσωπικοτήτων με ευθεία αποχή από την πραγματικότητα ή/και με την ελάχιστη ουσιαστική δημοκρατική αντίληψη. Και παρατηρούμε σχεδιασμούς στο όνομα της δικαιοσύνης, της ελευθερίας γενικά στο όνομα όλων όσων καταφέραμε τους τελευταίους αιώνες ώστε οι άνθρωποι να είναι ισότιμοι στην ευκαιρία και ελεύθεροι στην επιλογή, οι οποίοι γίνονται στις κλειστές πόρτες ενός γραφείου χωρίς την παραμικρή αντιληπτική ικανότητα των σύγχρονων αγωνιών κι επιθυμιών της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Είναι γεγονός ότι στην εποχή της Ισχύος δεν έχει κανένα νόημα να περπατάς ως μοναχικός καβαλάρης. Κρατάς το ρητό ότι πάντα χορεύεις ανάλογα με το τραγούδι και προσπαθείς να πορευτείς με την πιθανή εμμονή στους αλγορίθμους και την όποια διεισδυτική ματιά καταφέρνεις στην ζώσα πραγματικότητα. Η επιβίωση, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τη δημιουργία. Και η δημιουργία δεν θα έρθει ποτέ αν βασίζεται σε υποβόσκουσες θέσφατες αντιλήψεις που απέχουν παρασάγγας από την απλή αλλά πρακτική καθημερινότητα.