BLOGS
Αν και δεν είμαι ειδικός γλωσσολόγος, απορώ. Σε ένα θέμα που η διεθνής επιστημονική κοινότητα ερίζει, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, επίσημο και ανεπίσημο, έχει υιοθετηθεί μια άποψη που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει μάλλον αίολη. Διδάσκεται, εξετάζεται και τιμωρούνται όσοι δεν γνωρίζουν και δεν αναπαράγουν το λάθος. Σκεφθείτε όμως την περίπτωση: πέρα από όσους συνέδεσαν το «ἐσθλός» με άλλες λέξεις, εκτός του «εἰμί», ίσως να τιμωρηθεί και κάποιος μαθητής που γνώριζε την διαφωνία των γλωσσολόγων και επέλεξε να μην απαντήσει. Ποιος θα δικαιώσει άραγε αυτόν τον άγνωστο μαθητή, τον άριστο, που γνώριζε κάτι παραπάνω;
Και αν η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είναι ξεκάθαρη, οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν, το χρωστούν στην ταλαίπωρη χώρα και τον (ας μη γελιόμαστε, όχι και τόσο άμοιρο ευθυνών για την ίδια του την ταλαιπωρία) λαό που εκπροσωπούν, να αναλογιστούν και να προβλέψουν κατά το δυνατόν με ποιους όρους και σε ποια συγκυρία ("timing", για όσους προτιμούν τα άπταιστα αποικιακοελληνικά) θα εκδηλωθεί και στο ζήτημα αυτό η τάση εταίρων προς την φίλτατή τους Realpolitik (γιατί φίλη μεν η Ελλάδα, η όποια, εν τέλει, Ελλάδα, φιλτάτη δε η εταιρεία και οι μεγάλοι μέτοχοί της) και να την προλάβουν, να είναι έτοιμοι να την αναχαιτίσουν με, πάλι κατά το δυνατόν, όμοιους και ίσους όρους.
Το Matcha είναι υψηλής ποιότητας ποικιλία πράσινου τσαγιού σε μορφή σκόνης. Παράγεται από θάμνους των οποίων τα φύλλα ονομάζονται tencha. Η συγκομιδή γίνεται με το χέρι για να εξασφαλιστεί η ποιότητα των φύλλων. Σε αντίθεση με άλλες ποικιλίες πράσινου τσαγιού, τα φύλλα tencha περνάνε από ατμό για να διατηρηθεί η γεύση και το θρεπτικό περιεχόμενο. Ακολουθεί άλεσμα των φύλλων σε μύλους από γρανίτη και έτσι παράγεται η πράσινη σκόνη που είναι η πρώτη ύλη για το τσάι Matcha.
Οι Κεφαλονίτες τυροκόμοι αισθάνονται ιδιαίτερα ενοχλημένοι που η πασίγνωστη στο Πανελλήνιο φέτα Κεφαλονιάς δεν κατοχυρώθηκε ως ΠΟΠ φέτα (από την νησιωτική Ελλάδα μόνο η Λέσβος μπορεί να παράγει φέτα) και δεν μπορούν να εννοήσουν πώς γίνεται, αυτοί που -όπως ισχυρίζονται- διδάξαν στους άλλους Έλληνες από τις αρχές του περασμένου αιώνα την τέχνη του να παράγουν φέτα να μην έχουν ακόμη πετύχει από την επίσημη Πολιτεία την αναγνώριση του προϊόντος τους!
Ας απαλλάξουμε τα σχολεία και τα φροντιστήρια από την έπαρση της αυθεντίας. Πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη και τη στάση μας απέναντι στα λάθη των μαθητών. Για τη διαχείριση των λαθών τους εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Εμείς δημιουργούμε τον τρόπο αντίδρασης των νέων απέναντι στα μελλοντικά τους σφάλματα. Τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική εκπαίδευση πρέπει να δημιουργήσουν το πλαίσιο για δημιουργικά λάθη. Έχουμε ανάγκη τα λάθη των νέων, γιατί έχουμε ανάγκη τη δράση τους. Πρέπει να στοιχειοθετήσουμε έναν οδηγό αντιμετώπισής τους, ένα λογικό κύκλο αντίδρασης προσέχοντας τη φαυλότητα τους.
Πιο απλά η παιδεία έχει καταντήσει εκπαίδευση στην πιο αγοραία μορφή της και χρησιμοποιείται εργαλειακά για την επίτευξη ατομικών στόχων. Η βιωματική υπόστασή της, η δια βίου διάστασή της, η εθνική και κοινωνική αποστολή της θεωρητικοποιείται στα επί μέρους κείμενα αλλά δε γίνεται πράξη. Ώστε τα παιδιά στις ευαίσθητες αυτές ηλικίες να μάθουν βασικές και σημαντικές γνώσεις που θα τους ακολουθούν στα επόμενα βήματα. Πώς γίνεται όμως ο διαχωρισμός παιδείας και εκπαίδευσης;
Το victim blaming είναι στην ουσία απλά ο τρόπος της κοινωνίας να αγνοήσει τα προβλήματα που βάλλουν κυρίως γυναίκες, όπως ο βιασμός και η έμφυλη βία, ώστε να τα φυσικοποιήσει και επομένως να τα καταστήσει αόρατα. Το μίσος όμως που ξερνάει το διαδίκτυο προς τις γυναίκες με κάθε ευκαιρία νομίζω ότι καθρεφτίζει την ευκολία μας να ξεσπάμε στις γυναίκες ως εξιλαστήρια θύματα. Ίσως να θυμίζει και τις μάγισσες που υποτίθεται έφταιγαν για κάθε κακοτυχία που έπληττε την κοινότητα.
Οι ταλαντούχοι εργαζόμενοι είναι παθιασμένοι. Το να τους προσφέρεις ευκαιρίες για να κυνηγήσουν το πάθος τους βελτιώνει την παραγωγικότητά τους και την ικανοποίηση που τους δίνει η δουλειά τους. Όμως πολλοί μάνατζερ θέλουν οι εργαζόμενοί τους να δουλεύουν σε ένα μικρό κουτί. Αυτοί οι μάνατζερ φοβούνται πως η παραγωγικότητα θα πέσει αν αφήσουν τους υπαλλήλους τους να συγκεντρωθούν και σε κάτι ακόμα κυνηγώντας το πάθος τους. Αυτός ο φόβος είναι αβάσιμος. Έρευνες έχουν δείξει πως οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να κυνηγήσουν το πάθος τους στη δουλειά, βιώνουν μια κατάσταση ευφορίας που τους κάνει πέντε φορές πιο παραγωγικούς.
Το εικονιζόμενο τσουρέκι φτιάχτηκε από τον Δημήτρη στο «Patisserie Ξωνίκη» στη Μεγάλη Παναγιά ένα χωριό στην προ του Άθω περιοχή. Απόφοιτος σχολής αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής ξεδιπλώνει την τέχνη του στα σιροπιαστά γλυκά, στις πάστες, στις τούρτες, στα κεράσματα και στα κουλούρια. Βέβαια σπεσιαλιτέ του 36χρονου Δημήτρη είναι τα τσουρέκια και τα γαλακτομπούρεκα.
Δεν ξέρω εάν το αντιληφθήκατε. Αλλά το επάγγελμα του νοσηλευτή εξελίσσεται σε ένα από τα επαγγέλματα με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Γεγονός που ήδη αντανακλάται στο μισθό αλλά και στις προσφερόμενες παροχές. Τουλάχιστον στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού. Όχι στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι πως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων νοσηλευτών και των επαγγελματιών υγείας δεν θα ήθελαν να ξενιτευτούν. Άλλωστε, τίποτα δεν συγκρίνεται με το φως, τη θάλασσα και το χρώμα της Ελλάδας. Τίποτα; Ούτε οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ούτε οι καλύτερες προοπτικές εξέλιξης ούτε ακόμη ένας πολύ καλός μισθός; Η ερώτηση είναι μάλλον ρητορική.
