Εάν κάτι είναι γνωστό είναι ότι οι πυρηνικές βόμβες του Ισραήλ υπολογίζεται ότι είναι γύρω στις 90. Διαχρονικά, οι κυβερνήσεις της Ιερουσαλήμ σκόπιμα υιοθετούν ασαφείς θέσεις. Για παράδειγμα, το παραδέχονται εμμέσως πλην σαφώς δηλώνοντας ότι στην Μέση Ανατολή το Ισραήλ δεν θα χρησιμοποιήσει πρώτο πυρηνικά όπλα. Αυτή είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια εξεζητημένη αποτρεπτική στάση που αφορά το έσχατο συμφέρον επιβίωσης του κράτους. Είναι μια εξεζητημένη στρατηγική η οποία επειδή αφορά την κρατική επιβίωση, θυμίζει την γνωστή και με σύγχρονους όρους βαθύτατων προεκτάσεων φράση του Σαμψών «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Πάντως, για να είμαστε ρητοί και σαφείς αυτό είναι, βασικά και ουσιαστικά, το στρατηγικό δόγμα των άλλων πυρηνικών δυνάμεων. Εξ ου και οι συμφωνίες την δεκαετία του 1970 SALT/ABM και των υπόλοιπων που ακολούθησαν με τις οποίες κεντρικός κοινός σκοπός ήταν η αποφυγή έναρξης ενός πυρηνικού πολέμου που αναπόδραστα οδηγεί σε πλανητικό πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Η «αμοιβαία καταστροφή» (Mutual Assured Destruction) ήταν στον πυρήνα της αποτρεπτικής στρατηγικής εκατέρωθεν και οι αθυροστομίες περί χρήσης πυρηνικών όπλων με αφορμή τον πόλεμο της Ουκρανίας θεωρείται από κάθε σοβαρό αναλυτή της στρατηγικής ως μεγάλη παθογένεια. Βασικά και ουσιαστικά, το κύριο ζήτημα του ορατού μέλλοντος είναι στα πεδία κοινών κινδύνων όπως ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος να υπάρξει διεθνούς διακυβέρνησης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων αλλά και όλων των υπόλοιπων κρατών.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές «ένα είναι σίγουρο, ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο»:
Δεν είναι βέβαιο ότι οι πυρηνικές δομές του Ιράν μπορούν να εκμηδενιστούν ολιστικά και οριστικά από το Ισραήλ ενώ ακόμη περισσότερο δεν είναι σίγουρο (ακόμη και εάν οι ΗΠΑ εμπλακούν). Πιο ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ σημαίνει κλιμάκωση αλλά δεν μπορεί να προβλεφθεί που θα οδηγήσει και που θα καταλήξει.
Δεν είναι σίγουρο πως θα διαμορφωθεί η «κόκκινη γραμμή» του Ισραήλ μετά από την οποία η χρήση των πυρηνικών του όπλων θα ενεργοποιηθεί.
Δεν είναι σίγουρο το πως θα διαμορφωθούν (ως προς το θέμα αυτό) οι θέσεις των άλλων πυρηνικών δυνάμεων οι οποίες λογικά και ορθολογιστικά δεν θα ήθελαν έναρξη πυρηνικών ανταλλαγών.
Δεν είναι σίγουρο κατά πόσο το Ισραήλ αποδυναμώνοντας το Ιράν θα κατορθώσει να ανατρέψει το καθεστώς όπως πρόσφατα έγινε σαφές ότι σκοπεύει (αλλά και εάν αλλάξει κατά πόσο η νέα εξουσία θα αποστασιοποιηθεί από τον σκοπό απόκτησης πυρηνικών όπλων)
AdvertisementΔεν είναι σίγουρη η στάση και η θέση της Τουρκίας, των άλλων Αραβικών κρατών αλλά πλέον και πλήθος ανεξέλεγκτων ομάδων πολλές από τις οποίες «εθίστηκαν» σε τρομοκρατικές μεθόδους.
Δεν είναι σίγουρο το πως συμπλέκονται και το πως θα εξελιχθούν αλλά και πως ενδεχομένως θα αλλάξουν οι σκοποί και οι εξισορροπητικές στρατηγικές στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων αλλά και πολλών περιφερειακών δυνάμεων στην ζώνη που αρχίζει από την Ευρώπη και φθάνει στην Άπω Ανατολή.
Τα πιο πάνω είναι ένα πρώτο σχόλιο για την ρευστότητα του πολέμου που μόλις άρχισε στην Μέση Ανατολή. Όπως γίνεται φανερό ερωτήματα τέθηκαν και θα μπορούσαν να τεθούν πολλά άλλα. Ο προσανατολισμός είναι πλέον ολοφάνερος, οι προϋποθέσεις που εκκολάπτονται δύσκολο να προβλεφθούν και καθώς οι τάσεις θα σταθεροποιούνται προκαλώντας αποτελέσματα θα μπορούν να γίνονται σταθμίσεις και εκτιμήσεις που δεν μπορούν παρά να είναι βαθύτατων προεκτάσεων.
Αυτό επειδή το Ισραήλ είναι ένα στρατηγικά πολύ οργανωμένο και πανίσχυρο κράτος. Χαρακτηριστικά, όπως έγραψε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον η CIA είναι περίπου παιδική χαρά μπροστά στις μυστικές υπηρεσίες του κράτους του Ισραήλ. Παρόμοια, ένας άλλος πρόεδρος, ο Ρήγκαν, όταν ρωτήθηκε για τις συχνά ανεξάρτητες των ΗΠΑ πρωτοβουλίες του Ισραήλ, απάντησε ότι το Ισραήλ ασκεί στρατηγική εποπτεία στην περιφέρειά του εξ ου και αποτελεί και απαραίτητη συμμαχία για την Αμερική.
Τέλος αλλά όχι το τελευταίο, σε μελέτη του υπογράφοντος αλλά και άλλων το συμπέρασμα είναι ότι, όπως και η Τουρκία, το Ισραήλ με όρους ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων, με έσχατο συμφέρον την επιβίωση του κράτους, αναπτύσσει πολύ αποτελεσματικές στρατηγικές συναλλαγών με «συμμάχους», «εχθρούς» και «φίλους».
Έχουμε λοιπόν μια πολύ σημαντική εξέλιξη, ένα σε κάθε περίπτωση πολύ επικίνδυνο πόλεμο και μια διένεξη που θα επιταχύνει ρευστές και εναλλασσόμενες εξισορροπητικές στρατηγικές προσεγγίσεις. Όσα κράτη υπνώττουν είναι προγραμματικά ζημιωμένα ή και «χαμένα».
