Ο Υπουργός Προεδρίας του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, αποφασίζει να μεταφέρει το στρατιωτικό κανάλι τής ΥΕΝΕΔ στο Υπουργείο του και να το ονομάσει ΕΡΤ 2. Μου ζητάει να τού περιγράψω το περιεχόμενό του, για το νομοσχέδιο που θα υπογραφεί. Το κάνω και βλέπω ότι ο δημοσιευμένος νόμος είχε μία φράση: «Η λειτουργία του καναλιού θα καθοριστεί με υπουργικό διάταγμα». Ή κάπως έτσι. Γιατί το έκανες αυτό, τον ρωτάω, γιατί στο δημόσιο χρειάζεται σκληρό χέρι, μου λέει, σου προτείνω το Πρόγραμμα του καναλιού. Έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις, τού λέω. Έλα για 6 μήνες, μόνο, να αρχίσουμε σωστά, μου λέει.
Ολοκλήρωσα ένα μοντάζ που είχα και επέστρεψα. Κυρίως γιατί στην Υπηρεσία Προγράμματος είχα δύο φίλους απόλυτα έμπιστους και ικανότατους. Στην ΕΡΤ-1 δεν γνώριζαν ότι είχα έρθει μόνο για 6 μήνες και – μάλλον για να με απομακρύνουν από το δικό τους κανάλι – μου πρότειναν να γυρίσω ένα σήριαλ στα... Ιεροσόλυμα, στο Κάϊρο και στην Αλεξάνδρεια! Τις Ακυβέρνητες Πολιτείες από την Τριλογία του Στρατή Τσίρκα.
Ήξεραν ότι δεν θα έλεγα όχι. Είναι το μόνο σήριαλ που θα μπορούσα να γυρίσω, γιατί δεν είμαι φίλος του είδους των σήριαλ. Η χρηματοδότηση της ΕΡΤ ήταν αρκετά χαμηλή και χρειάστηκε μια συμπαραγωγή με την Γαλλική Τηλεόραση. Ευτυχώς, γιατί στην Γαλλία μεταδόθηκε... 50 φορές! Ποτέ ένα σήριαλ δεν έχει μεταδοθεί πάνω από δύο φορές. Σε καμιά Τηλεόραση, απ΄ όσο ξέρω.
Το γύρισμα αυτό κατέληξε να γίνει μια ιδιωτική παραγωγή. Η ΕΡΤ1 αρνήθηκε να κάνει εσωτερική παραγωγή και με ανάγκασε να πάρω δάνειο από την Εθνική Τράπεζα – ευτυχώς χάρις στον Ανδρέα Παπανδρέου – δηλαδή να κάνω και τον παραγωγό!
Στο γραφείο μου λοιπόν τής παραγωγής, αφού αποχώρησα από την ΕΡΤ 2 στο τέλος του εξαμήνου, ετοιμάζουμε το γύρισμα στα Ιεροσόλυμα. Αλλά θα μεσολαβήσει ξαφνικά ένας ελληνικότατος και βασιλικότατος εφιάλτης. Πολύ βρώμικος, πολύ δολοφονικός και δεν έχω το δικαίωμα να τον αποκρύψω. Ο Εφιάλτης ήταν κάτι σαν θεατρικό έργο. Και είχε 5 πράξεις, όπως τα μελοδράματα του 19ου αιώνα.
Πράξη Πρώτη :
Στην Εθνική Οδό Αθήνα-Θεσσαλονίκη, γίνεται ένα τρομερό δυστύχημα και σκοτώνεται ο Νίκος Αλευράς, Δ/της Τηλεόρασης. Τρομερό το χτύπημα στο δικό μας χώρο.
Πράξη Δεύτερη:
Τι το φυσικότερο να τηλεφωνήσω αμέσως στον Γενικό να του εκφράσω την λύπη μου και την συμπαράστασή μου, σε ότι χρειαστεί. Η γραμματέας του μου λέει είναι χάλια, και δεν είναι ικανός να μιλάει στο τηλέφωνο. Έστω, της λέω, διαβιβάστε τα στον Γενικό.
Πάξη Τρίτη :
Ως συνήθως, έπαιρνα καθημερνά τις περισσότερες απογευματινές εφημερίδες. Ήταν Πέμπτη 20 ή Παρασκευή 21 Οκτωβρίου του 1983 όταν ανοίγω την Ελευθεροτυπία και τι βλέπω; Στη στήλη για την Τηλεόραση το κάτωθι δημοσίευμα: «Πρώην στέλεχος της ΕΡΤ σε διευθυντική θέση και μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ-2, δεν περίμενε καν να κηδευτεί πρώτα ο Νίκος Αλευράς κι′ έσπευσε να ζητήσει τη θέση του»! Μάλιστα. Ή κάπως έτσι, γιατί δεν τα θυμάσαι όλα στους εφιάλτες. Θυμάμαι όμως την υπογραφή: Μαίρη Πρωτογήρου. Ήμουν χωρίς αμφιβολία «φωτογρα-φημένος», όπως λένε. Τέλος πάντων, ανοίγω την Απογευματινή και τι βλέπω; Την ίδια είδηση, με το ίδιο κείμενο! Ακριβώς το ίδιο: «Πρώην στέλεχος της ΕΡΤ, κλπ, ακόμα δεν κηδεύτηκε ο Αλευράς έσπευσε να ζητήσει τη θέση τη θέση του»! Υπογραφή: Τ.Π. (γνωστός ο συντάκτης). Ανοίγω γρήγορα και το Έθνος, τα ίδια! Ίδιο κείμενο.! Εδώ ανυπόγραφο. Μόνο στα «Νέα», δεν είχε τέτοια.
Κάποια «χούντα» θα έδωσε το κείμενο σε πολλά αντίτυπα, σε όλες τις εφημερίδες. Λέω «χούντα» γιατί κάτι ανάλογο είχα δει σε μια Βολιώτικη εφημερίδα, την εποχή της Χούντας. Ήταν η επέτειος της 21ης Απριλίου. Καμιά δεκαπενταριά σύλλογοι του Βόλου και Κοινότητες των γύρω χωριών, έστειλαν ευχετήριο τηλεγράφημα στην εφημερίδα. Αλλά το κείμενο ήταν το ίδιο! Ήταν προφανές ότι η Χούντα τους παρέδωσε το κείμενο με εντολή να το δημοσιεύσουν.
Πράξις Τέταρτη :
Τηλεφώνημα σε τρεις μέρες από την Μαίρη Πρωτογήρου (δυναμική δημοσιογράφο, ομολογώ). ”Θα ήθελα μια συνέντευξη για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες”. Ευχαρίστως, αύριο γιατί μετά φεύγουμε για γύρισμα.
Πράξις Πέμπτη :
Άφιξη της Πρωτογήρου. Της δείχνω τις εφημερίδες. Πώς είναι δυνατό να θέλω τη θέση του «Διευθυντή τηλεόρασης» που είναι η 10η στην ιεραρχία ενώ εγώ ήμουν στην πρώτη. Όταν πήρα το ΕΙΡΤ και το έκανα ΕΡΤ. Το ξεχάσατε; Κάποιος άλλος στην ΕΡΤ φοβήθηκε ότι θα ζητούσα τη θέση του. Εσύ θα μου πεις ποιος. Και θα σου δώσω αποκλειστική συνέντευξη. «Θα σας πω γιατί αυτός ήταν μαζί μας όταν η γραμματέας τού Γενικού μας είπε αυτά που μας είπε για σας - μου λέει Πρωτογήρου – ότι θέλατε να πάρετε τη θέση του Αλευρά. Ήμασταν στο γραφείο της όλοι μαζεμένοι, μαζί και ο Μπαζίλ, τον ξέρετε, ο υπεύθυνος ου Προγράμματος. Ο οποίος μόλις το άκουσε αυτό μας λέει «πάμε στο γραφείο μου». Εκεί βάζει την Ε.. έναν πολύ δικό του, μπροστά σε μια γραφομηχανή να γράψει αυτό το κείμενο. Και έδωσε στον καθένα μας ένα αντίγραφο. Έτσι την πατήσαμε όλοι μας».
Δεν μπορεί, της λέω. Ο Μπαζίλ μου οφείλει πολλά. Ποιον εξυπηρετούσε να τα γράψει αυτά και να θέλει να δημοσιευθούν ; «Τον Μπαζίλ. Ποιον άλλον ;» μου λέει. «Φοβάται, τώρα το συνειδητοποιώ».
Φοβάται τι; «Μήπως του πάρετε τη θέση. Όχι του Αλευρά, αλλά τη δική του!».
Τέλος, το άλλο που έγινε είναι ότι, ύστερα από ένα μήνα, με πήρε στο τηλέφωνο ο φίλος του Μπαζίλ που είχε δακτυολογραφήσει το κείμενο. ″Σε πήρα να σου ζητήσω συγνώμη” μού είπε.
Εδώ τελειώνει ο Εφιάλτης. Αναρωτιέμαι αν τόσα χρόνια μετά άξιζε να φέρω στο φως όλους τους επικίνδυνους εφιάλτες που έχω υποστεί. Ο φίλος στον οποίον αφηγήθηκα τον εφιάλτη, μου είπε: ”Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Εφιαλτική ! Ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του αλλουνού. Που συνήθως είναι ο διπλανός του!». Τελικά, ο εφιάλτης μου έμοιαζε με μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι.
-Ο Χ. προσπαθούσε να μη χάσει τη θέση του.
- Η Φ. ήθελε να ανοίξει δρόμο στην ΕΡΤ-2 για να διοριστεί εκεί Πρόεδρος ο καλός της που μόλις είχε απολυθεί από ένα άλλο πόστο!
- Ο Ψ.. που είχε διορισθεί επί Χούντας, ήταν στην παραγωγή. Και απ’ ότι έμαθα πλήρωνε τακτικά τους παραγωγούς όταν του επέστρεφαν ένα 5%. Ίσως - χάρη σ’ αυτόν; - εγώ έλαβα από την ΕΡΤ τα χρήματα της αποπληρωμής του σήριαλ εκ μέρους της ΕΡΤ με καθυστέρηση που κράτησε (κρατηθείτε !) δέκα χρόνια!... 10 χρόνια μετά! Κανείς δεν το πιστεύει. Μπορείτε να το ελέξετε.
Ένας Εφιάλτης ήτανε. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος