Μετά χαθήκανε
κι εγώ ακόμα ψάχνω
να τους βρω ανταμωμένους
Π. Γ. Κριμπάς, Μάλωμα και Ignis fatuus
Ένα από τα παλιοκαιρισμένα, και πλέον ανούσια, κλισέ-παγίδα των πολιτικών κομμάτων, είναι τα ψευτοδιλήμματα περί [αυτοδίκαιου] Καλού και [αυταπόδεικτου] Κακού.
Με βάση αυτή τη “λογική” παρα-θέτω κάποια ερωτήματα:
- όταν η Δημοκρατία πάσχει, ο λαϊκισμός πανηγυρίζει;
- όταν ο “λαοφιλής” σοσιαλισμός χάνει, σημαίνει ότι κερδίζει ο “λαομίσητος” καπιταλισμός;
- όταν η ηγεσία κάνει λάθη, τα πληρώνουν μόνον οι άλλοι;
- όταν η σκοπιμότητα κυριαρχεί, η εντιμότητα κρύβεται;
-όταν ο κομματικός τηλεοπτικός επικοινωνισμός εξαντλείται σε άκαιρα συνθήματα, φταίνε τα μεροληπτικά ΜΜΕ;
- όταν οι αδιάφοροι πολίτες απέχουν ή ρίχνουν “λευκό”, πρέπει να χρεώνονται εξ ολοκλήρου οι ίδιοι την εκλογική τους στάση και ν’ απαλλάσσονται οι καταρτίζοντες τα ψηφοδέλτια;
- όταν ορισμένοι επικαλούνται τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αναφέρονται αποκλειστικά στους αντιπάλους κι όχι στο δικό τους χώρο;
- όταν η [αυτοδύναμη;] επιτυχία θεωρείται επικίνδυνη για την υγεία του λαού, η [αδύναμη;] αποτυχία συνιστάται ως θεραπευτική αγωγή;
- όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων επιλέγουν την ”κανονικότητα”, τούτο συνεπάγεται ότι γεμίσαμε φοβισμένους κυρ-Παντελήδες;
- όταν κάποια κόμματα, [αυτο]χαρακτηριζόμενα “χρήσιμα”, υποχωρούν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι “άχρηστοι” μας κυβερνούν;
Επειδή όλα τα παραπάνω συνιστούν πλαίσιο σκέψεων και αναστοχασμών που οι κομματικοί αρνούνται να κάνουν κι επειδή η ομίχλη με τον ήλιο βρίσκονται σε συνεχή εναλλαγή, θέλω να ελπίζω ότι οι πολίτες δεν θ’ αποφύγουν τις απαντήσεις, ό,τι κι όποιον ψηφίσουν στις εκλογές της 25ης Ιουνίου...