Το όνειρο της Ευρώπης τελείωσε για τον Ολυμπιακό και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο από τη μεριά της Αταλάντα η οποία δεν συγχώρησε τα λάθη που έγιναν και όχι απλά νίκησε, αλλά «τελείωσε» την ομάδα του Πειραιά με το πολύ βαρύ σκορ 0-3.
Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι βλέπει ο Μαρτίνς στον Ονιεκούρου και τι περιμένει από αυτόν, επιμένοντας να τον χρησιμοποιεί στην αρχική ενδεκάδα ενός τόσο κρίσιμου αγώνα, ούτε γιατί η ομάδα που έπαιζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο με 4 παίκτες στην άμυνα, αγωνίζεται πλέον με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, αφαιρώντας στην ουσία έναν παίκτη από το κέντρο που ήταν η δύναμή της.
Η Αταλάντα έδωσε χώρο στον Ολυμπιακό και έπαιξε στις αντεπιθέσεις, αλλά και με ανελέητο πρέσινγκ, ακόμα και στο δεύτερο μέρος, που υποτίθεται ότι έχει αρχίσει η κούραση να βαραίνει τα πόδια των ποδοσφαιριστών. Ο Ολυμπιακός δεν είχε λύσεις, στη δημιουργία και ξεκινώντας από αυτό το γεγονός πως μπορούσε να φτιάξει ευκαιρίες. Έχουμε καιρό να δούμε την ομάδα του Πειραιά να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής με ουσία και κυρίως δημιουργία από όλες τις πλευρές της αντίπαλης άμυνας.
Δεν γίνομαι μετά χριστόν προφήτης, αφού αυτά που γράφω πιο πάνω, τα έχω επισημάνει καιρό τώρα. Και μπορεί στην Ελλάδα η διαφορά ποιότητας κάποιων ποδοσφαιριστών να φέρνει νίκες έστω και με ένα γκολ διαφορά, στην Ευρώπη τα λάθη δεν συχγωρούνται. Λάθη όπως αυτό το εγκληματικό που έκανε ο Λαλά στο πρώτο γκολ, όταν προστατεύοντας τη μπάλα και έχοντας βάλει το σώμα του μπροστά από τον αντίπαλο, αντί να την διώξει κόρνερ ή πλάγια, την άφησε να είναι μπροστά του και ο Μέλε έβαλε το πόδι του και άνοιξε το σκορ. Επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί ο Ελ Αραμπί, έχει γίνει παίκτης πάγκου. Ίσως γιατί δεν έχει ανανεώσει και σκέφτεται να φύγει. Μα ας τον εκμεταλλευτούμε όσο βρίσκεται εδώ. Καλός είναι ο Τικίνιο δεν λέω, αλλά όχι σαν τον Μαρονικό. Το να έρχεται από τον πάγκο ο Ελ Αραμπί, από τον οποίο ξεκινούσε η ενδεκάδα του Ολυμπιακού και να λέμε δεν αποδίδει, είναι τεράστιο λάθος.
Τέλος πάντων. Τα πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο και αφού χάθηκαν 60 λεπτά όταν βγήκε επιτέλους ο Ονιεκούρου, δεν καλυτέρευσαν. Οι Ιταλοί βρήκαν κενά στην άμυνα, όταν οι γηπεδούχοι βγήκαν στην επίθεση να ισοφαρίσουν και χτυπώντας στην κόντρα σημείωσαν δύο γκολ με καταπληκτικά ισάριθμα σουτ, του Μαλινόφσκι στο 66’ και το 69’ και φυσικά τα πάντα τελείσαν για τον Ολυμπιακό, ο οποίος πλέον στρέφεται στο πρωτάθλημα και το κύπελλο.
Έχω γράψει άπειρες φορές εγκώμια για τον Πέδρο Μαρτινς που είναι εξαιρετικός προπονητής, αλλά σε αυτό το χρονικό σημείο (ίσως αργά), πρέπει να αναθεωρήσει κάποιες απόψεις του για παίκτες και συστήματα στην ομάδα του.
Αυτή είναι η ταπεινή άποψή μου. Φοβερή κίνηση έκανε ο Μαλινόφσκι, ο οποίος μετά το δεύτερο γκολ, μάζεψε τους συμπαίκτες του να προσευχηθούν για την πατρίδα του την Ουκρανία φορώντας μία φανέλα μέσα από αυτή της ομάδας του, που έγραφε «Όχι στον πόλεμο στην Ουκρανία».
Η Αταλάντα ήταν μία κλάση καλύτερη από τον Ολυμπιακό και προκρίθηκε δίκαια. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε.