Η εικόνα είναι τραβηγμένη με το κινητό μου, απόγευμα της Κυριακής 15 Μαρτίου, σε ένα δρόμο της Αμαλιάδας.
Η πρώτη αντίδραση είναι ένα νευρικό γέλιο. Δεν το περιμένεις, δεν σου έχει ξανασυμβεί και ως εικόνα είναι σουρεαλιστική.
Σε ένα στενό δρόμο μίας μικρής πόλης της ελληνικής περιφέρειας, πολύ σπάνια μπορεί να χωρέσει τόσο ένταση σε ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο. Συγκρίνεις ενστικτωδώς τα καρέ με κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, προσπαθώντας να θυμηθείς... Πού το έχω ξαναδεί αυτό;
A ναι...σε κάποιο θρίλερ με ποπ κορν στο χέρι και πριν από μερικές εβδομάδες σε φωτογραφίες από την αγορά της Γουχάν!
Ενα αγροτικό ημιφορτηγό με ένα μεγάλο ντεπόζιτο στην καρότσα και δύο άνδρες ντυμένοι με λευκές στολές, να ψεκάζουν τα πεζοδρόμια και το οδόστρωμα - ακόμα και κάτω από σταθμευμένα ΙΧ.
Ο προληπτικός ψεκασμός έχει διπλή σημασία: Έστω και ένα κρούσμα λιγότερο, μετράει. Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι το μήνυμα, ότι υπάρχει ένας μηχανισμός που πασχίζει να λειτουργήσει, έστω με υποτυπώδη υποδομή. Γιατί όταν παρακολουθείς την σκηνή αυτή - πιστέψτε με - δεν είναι εύκολο να παραμείνεις «χαλαρός» ή να θεωρήσεις «υπερβολές» τις οδηγίες που καλούμαστε όλοι να εφαρμόσουμε.
Το γεωγραφικό τρίγωνο Πάτρα - Πύργος - Αμαλιάδα ορίζει την περιοχή, όπου κατοικούσαν οι περισσότεροι από τους 53 ταξιδιώτες του γκρουπ που ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους. Είναι το συμβάν που έχει καταγραφεί στο ημερολόγιο του κορονοϊού ως το πρώτο ομαδικό κρούσμα στην Ελλάδα και ως η πρώτη ανθρώπινη απώλεια.
Υπό άλλες συνθήκες, δεν θα βιαζόμουν να εξάγω συμπεράσματα. Ωστόσο, κάτω από τις σημερινές, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου και οφείλω να μοιραστώ μαζί σας τέσσερις σκέψεις με τις οποίες επέστρεψα.
1. Η ταχύτητα στις αποφάσεις και τα γρήγορα αντανακλαστικά μετράνε. Κάθε απόφαση που ακούγεται ως «επώδυνη», στην περίπτωση του κορονοϊού πρέπει να λαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Καλύτερα κλειστά σχολεία για δύο ημέρες παραπάνω, παρά ανοιχτά. Αν είναι να κλείσουν καταστήματα, ας κλείσουν όλα εκτός από τα απολύτως απαραίτητα, μία ώρα αρχύτερα. Και αν είναι να ληφθεί μία απόφαση στον τομέα της Υγείας, δεν χωράνε δισταγμοί.
2. Η διασπορά του ιού είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Διασπορά σημαίνει εξάπλωση - άρα καθένας από εμάς πρέπει να έχει αυτό στο μυαλό του: πως να μην διευκολύνει την εξάπλωση. Ένας από τους γιατρούς που έχουν περάσει ξάγρυπνοι τις περισσότερες νύχτες του Μαρτίου, συμπυκνώνει την ουσία σε ελάχιστες λέξεις: Να λέτε...Ευχαριστώ, αλλά δεν δέχομαι επισκέψεις στο σπίτι - και Ευχαριστώ, αλλά δεν κάνω επισκέψεις αυτές τις μέρες σε άλλα σπίτια.
3. Δεν χρειάζεται να κάνετε υποθέσεις για το πότε είναι σοβαρή η κατάσταση της υγείας ενός δικού σας ανθρώπου. Ενημερώστε τηλεφωνικά στον γιατρό σας, με την προσοχή σας σε δύο στοιχεία: Υψηλός πυρετός και δυσκολία στην αναπνοή. Αυτό είναι το καμπανάκι.
4. Από εμάς τους ίδιους εξαρτάται πόσο γρήγορα θα αφήσουμε πίσω την περιπέτεια του κορονοϊού. Με όσο περισσότερη σοβαρότητα, προσήλωση στην εφαρμογή των μέτρων και αυτοπειθαρχία λειτουργήσουμε, τόσο συντομότερα θα φανεί φως στον ορίζοντα. Είναι απλή αριθμητική.