Εξακόσια πενήντα εκθέματα σε ένα χώρο 10.000 τετραγωνικών μέτρων. Και μεταξύ αυτών 250 φωτογραφίες, 40 βίντεο και 65 κομμάτια μόδας, προσκλήσεις, εφημερίδες και σκίτσα σκηνικών και φωτισμού.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί με αριθμούς η έκθεση για το θρυλικό θρυλικό νεοϋορκέζικο νάιτ κλαμπ Studio 54 που φιλοξενείται στο Μουσείο του Μπρούκλιν με τίτλο «Studio 54: Night Magic» η οποία μελετά την ιστορία του και την επιρροή του.
Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, εν μέσω του κινήματος απ′ άκρου εις άκρον των ΗΠΑ για πολιτικά δικαιώματα των αγώνων ισοτιμία των LGBTQ αλλά και τα δικαιώματα του γυναικείου φύλου, μια, σχεδόν χρεοκοπημένη, πόλη της Νέας Υόρκης βρέθηκε διψασμένη για κοινωνικό και δημιουργικό μετασχηματισμό, καθώς και για μια αίσθηση χαρούμενης γιορτής μετά από χρόνια διαμαρτυρίας και αναταραχής. Τα χαμηλά ενοίκια προσέλκυσαν μια ποικιλία καλλιτεχνών, σχεδιαστών μόδας, συγγραφέων και μουσικών, καταλύοντας την εφεύρεση νέων μορφών τέχνης, συμπεριλαμβανομένων μουσικών ειδών όπως πανκ, hip-hop και ντίσκο. Σε μια σπάνια κοινωνική αλλαγή, άτομα από διαφορετικά σεξουαλικά, κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά στρώματα αναμειγνύονταν ελεύθερα στα νυχτερινά κέντρα της Νέας Υόρκης. Κανένα μέρος δεν καθρέφτισε περισσότερο αυτή την κατάσταση από το Studio 54.
Στις 26 Απριλίου του 1977 άνοιξαν το Studio 54 οι συνιδρυτές Steve Rubbel και Ian Schrager. Λειτούργησε για 33 μόνο μήνες και έκλεισε τον Φεβρουάριο του 1980. Αφότου πωλήθηκε στον Mark Fleischman, ξανάνοιξε και πάλι για σύντομο χρονικό διάστημα μέσα στη δεκαετία του 1980, αλλά η συγκεκριμένη έκθεση εστιάζει μόνον στους 33 μήνες της πρώτης φάσης λειτουργίας του.
Η σημασία του Studio 54 γίνεται αντιληπτή μόνο αν το τοποθετήσει κανείς στο ιστορικό περιβάλλον του. «Για δύο δεκαετίες, η Νέα Υόρκη δεν είχε αυτού του τύπου εμπειρία νάιτ κλαμπ» εξήγησε, μιλώντας στο Rolling Stone, ο Μάθιου Γιοκομπόσκι επικεφαλής επιμελητής στο Μουσείο του Μπρούκλιν. Και συνέχισε: «Παλαιότερα, μέσα στον 20ό αιώνα, υπήρξαν νάιτ κλαμπ σαν το Stork Club, το El Morocco, το Cafe Society και το Peppermint Lounge. Στην δεκαετία του 1960, δεν υπήρχε στην πραγματικότητα, αυτή η εμπειρία του μεγάλου νάιτ κλαμπ». Την δεκαετία του 1970, η πόλη της Νέας Υόρκης έφτασε κοντά στο να δηλώσει χρεοκοπία, «και, κατά συνέπεια, θεωρώ ότι το Studio 54 έφτασε σε μια περίοδο που η Νέα Υόρκη ήταν γκρίζα και είχε φαλιρίσει. Στα αλήθεια, έφερε πίσω το γκλάμουρ. Εξαιτίας αυτής της αλλαγής, για δεκαετίες ο απόηχός του ήταν ο απόηχος ενός συμβόλου που μπορεί να είναι λαμπερό κι εντυπωσιακό ακόμα και σε δύσκολους καιρούς».
Ο ίδιος αφιέρωσε δύο χρόνια στην έρευνα της ιστορίας του Studio 54 ο οποίος προηγουμένως είχε εργαστεί για τη μεγάλη έκθεση «David Bowie Is» . Ένα τμήμα της έκθεσης είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στο «πλήρωμα» του Studio 54: τον Ράμπελ και τον Σράγκερ, τους μπάρμεν, αυτούς που δούλευαν στην ιματιοθήκη, τους πορτιέρηδες.
«Κάποια στιγμή είπα “Νομίζω ότι το Studio 54 είναι η Μέριλιν Μονρόε των νάιτ κλαμπ”» ανέφερε ο Γιοκομπόβσκι. «Όταν ζούσε η Μέριλιν, την δόξαζαν, αλλά κυκλοφορούσαν γι′ αυτήν φήμες και κουτσομπολιά... Με το πέρασμα των χρόνων, η δημοφιλία του Studio 54 μεγάλωσε. Επανέρχεται ξανά και ξανά. Νομίζω, επειδή όταν ο κόσμος κοιτάει αυτές τις φωτογραφίες ενθουσιάζεται, με τον ίδιο τρόπο που ενθουσιάζεται όταν βλέπει μια φωτογραφία της Μέριλιν. Υπάρχει μια μαγεία, υπάρχει μια ενέργεια».
Η έκθεση ολοκληρώνεται στις 8 Νοεμβρίου 2020.
Με πληροφορίες από: brooklynmuseum.org , ΑΠΕ