Προ ολίγων ημερών ξεκίνησε από τους πλείστους μετανεωτερικούς πολιτικο-ιδεολογικούς μηχανισμούς της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού, που τεχνηέντως υποκρύπτονται πίσω από τα ανθρωπιστικά προσωπεία/κατασκευάσματα της συμφεροντολογικής φιλανθρωπίας προς άγραν οπαδών και τα οποία μοχθούν νυχθημερόν και με υποκριτική δεινότητα για την προάσπιση των πολυφορεμένων «Human Rights», μία συντονισμένη προσπάθεια εξοστρακισμού της κλασικής λογοτεχνίας από τα αμερικανικά σχολεία.
Πράγματι, αυτή η βλασφημία απέναντι στις ρίζες του δυτικού κόσμου, ήτοι η μαζική και καθ’ όλα οργανωμένη επίθεση προς την Ιστορία, λαμβάνει εσχάτως σάρκα και οστά στις ΗΠΑ, υπό το εργαλειοποιημένο Κίνημα «DisruptTexts» και ελέω του ξενόφερτου “political correctness”, που εξακολουθεί να γοητεύει τις μάζες ανά τον κόσμο.
Είναι γεγονός ότι πλέον μαστιζόμαστε από την αρρώστια του «πολιτικά ορθού». Βαλλόμεθα πανταχόθεν από την ύπαρξη ενός πραγματικού εκφοβισμού, μίας Ιερής Εξέτασης που ασκείται εκ μέρους ενός σώματος προοδευτικών «διανοουμένων» που έχουν βαλθεί να συμβάλουν τα μέγιστα στην εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικής «απολυταρχίας», μέσω της α λα καρτ ερμηνείας των γενομένων και της εγκαθίδρυσης μιας ευρέως αποδεκτής, «ανθρωπιστικώς» λογοκριμένης νόρμας. Φυσικά, όσοι δεν συμβαδίζουν με τα δήθεν προοδευτικά/ανθρωπιστικά κελεύσματα της πνευματικής αυτής ελίτ, που διακατέχεται από στοιχεία προτεσταντικής νοησιαρχίας περί «απόλυτης διάνοιας», γνωρίζουν με τον πιο σκληρό τρόπο την βάσανο της ορθοπολιτικής κριτικής, τιθέμενοι πραξικοπηματικά στο κοινωνικό, πολιτικό και ακαδημαϊκό περιθώριο. Η Δύση, η οποία έχει παλέψει σύσσωμη ανά τους αιώνες για την ελευθερία σκέψης και έκφρασης. τώρα είναι η ίδια που συστηματικά και μεθοδευμένα αυτοαναιρεί τα κεκτημένα της, προς τέρψη του κοινού.
Συνεπώς, γνωρίζοντας με τί έχουμε να κάνουμε από εδώ και στο εξής και δεδομένης της παροχής αθρόας υποστήριξης από το σύνολο του συστήματος προς εξυπηρέτηση πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, ομολογώ ότι τέτοιες ειδήσεις δεν με εκπλήσσουν. Κάθε άλλο, πιστεύω ότι στο προσεχές μέλλον θα αναγκαστούμε να έρθουμε αντιμέτωποι και με άλλου είδους... «ευτράπελα» βαπτίσματος κλασικών έργων ως «ρατσιστικών και σεξιστικών». Μόνο ένα γεγονός είναι εκείνο που με λείπει οικτρά• η ανύπαρκτη αντίδραση από την Ακαδημία Αθηνών προς τα όσα ανήκουστα προσάπτουν εμμέσως οι προοδευτικοί ταγοί στον Διαμορφωτή αυτού που σήμερα ονομάζεται Παγκόσμια Διανόηση, τον οποίο χαρακτηρίζουν ασεβώς ως... ρατσιστή και σεξιστή! Θου Κύριε!
Φοβούμαι πως αργά η γρήγορα θα ορισθεί η άνωθεν «επιβεβλημένη» απομάκρυνση και ο κατόπιν συνοπτικών διαδικασιών εξοβελισμός των έργων του και από τα εγχώρια εκπαιδευτικά προγράμματα. Δεν πιστεύω ότι η πραγμάτωση του σεναρίου αυτού θα αργήσει. Άλλωστε, η απαλλαγμένη από ιδεολογικά στεγανά ανάγνωση της ιστορίας αποδεικνύει περίτρανα ότι ο κόσμος, έτσι και το ελλαδικό κράτος των Αθηνών -όντας η παρασιτική και άκριτα μιμητική «απόφυση» της Δύσης- έχει πληρώσει ουκ ολίγες φορές ακριβά τις μανιχαϊστικές, χιλιαστικού τύπου φαντασιώσεις της Ουάσιγκτον, οι οποίες αποτυπώνονται εύστοχα στη λακωνική φράση «Η Αμερική είναι ο πυρσός που φωτίζει τον κόσμο». Πράγματι, πόσα είναι τα έθνη ανά την οικουμένη που έχουν υποστεί τα αποτελέσματα της, κατά Huntington, «δυτικής παγκοσμιότητας» του προπαγανδιστικού αμερικανικού έθνους, τα «τέκνα» της οποίας έχουν λάβει αξιωματικές έως και δογματικές προεκτάσεις, δίχως να αποτολμάται η παραμικρή άσκηση κριτικής και αμφισβήτησης επ’ αυτών;
Εν κατακλείδι, οφείλω προς τον κάθε φίλο αναγνώστη να προβώ σε μία παραδοχή, η οποία κατά την γνώμη μου θα διαφωτίσει την προαναφερόμενη περίπτωση, η οποία και στάθηκε αφορμή για την σύνταξη της παρούσας συνοπτικής παρέμβασης. Το απαράδεκτο γεγονός της αποπομπής των ομηρικών επών από τη διδακτέα ύλη σε σχολείο της Μασαχουσέτης με την κίβδηλη πρόφαση περί «κινδύνου προώθησης ξεπερασμένων και επικίνδυνων κοινωνικών αντιλήψεων», όπως αναφέρει το σχετικό άρθρο στην εφημερίδα “Wall Street Journal”, έρχεται να καταδείξει την νέα πραγματικότητα στην οποία ο κόσμος εισέρχεται. Βιώνουμε πρωτίστως μία ακατάσχετη κρίση αξιών, με το κάθε τι «παλαιό» να βρίσκεται υπό καθεστώς άκρατου διωγμού, όπως συμβαίνει, επίσης, με τις θεμελιώδεις αρχές του δυτικού/χριστιανικού πολιτισμού διά της συνεχούς προσπάθειας αφανισμού και αντικατάστασής των από «καινά» στερεοτυπικά κατασκευάσματα ευρείας αποδοχής.
Το μόνο δεδομένο είναι ότι, για τον Νέο Κόσμο, που μεθοδικά οικοδομείται με την αρωγή πλείστων υπερκρατικών παραγόντων, η εκπορευόμενη από τα έργα του Ομήρου προγονική διδαχή του Νόστου και της Σωτηρίας του Ανθρώπου διά της αλληγορικώς κοπιώδους του μετάβασης από την Ύλη στο φως της Σοφίας, την προσωπική του Ιθάκη, ήτοι της τελικής λύσης και διάρρηξης των προκαθορισμένων δεσμών ενός φαινομενικά ιδανικού, επίπλαστου, όμως, κόσμου που αφθονεί σε φοβίες, πάθη και εξαρτήσεις, είναι μετά περισσίας βεβαιότητας όχι μόνο «εκτός ύλης» αλλά και επικίνδυνος παράγοντας αφύπνισης και ξεσηκωμού.
Ίσως, το μακρύ αυτό ταξίδι των ηρώων του Ομήρου προς τον Πυρήνα της Ψυχής και την Αθανασία του Πνεύματος, με μοναδικό αυτοσκοπό του Ανθρώπου την προσωπική του «Θέωση», έχει κριθεί πλέον όχι μόνο ακατόρθωτο, ένεκα των πλείστων εμποδίων της σύγχρονης καθημερινής ζωής, αλλά και περιττό, σε έναν υπερφίαλο και επιδερμικό κόσμο που έχει απωλέσει προ πολλού την τελεολογική του φύση και που το όνειρο είναι κενό περιεχομένου, καθώς θυσιάζεται απερίσκεπτα προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων.
Δύστυχε Όμηρε, τι σου ’μελλε να πάθεις!