Του Δρα. Ευάγγελου Βενέτη, ειδικού σε θέματα Ισλάμ και Μέσης Ανατολής
Καθώς ο πόλεμος στην Λωρίδα της Γάζας έχει εισέλθει στον τέταρτο μήνα η εξέλιξη του διαγράφεται αμφίρροπη. Οι Ισραηλινοί έχουν αεροπορική υπεροπλία που στην πράξη αναλώνεται σε γενοκτονία αμάχων και καταστροφή αστικών υποδομών. Η υπεροπλία αυτή είναι υπερφίαλη, αφού δεν αρκεί για να νικηθεί ο παλαιστινιακός στρατός. Ενώ οι Ισραηλινοί ελέγχουν υπέργεια την βόρεια και μέρος της κεντρική Λωρίδας, από την πλευρά τους οι Παλαιστίνιοι ελέγχουν την κεντρονότια Λωρίδα ενώ η υπόγεια υποδομή τους παραμένει άθικτη, κάτι που τους επιτρέπει να επιφέρουν σημαντικές απώλειες στους Ισραηλινούς.
Ενώ το μέτωπο παραμένει, λοιπόν, στατικό, η ισραηλινή ανακοίνωσε το σχέδιό της για την μεταπολεμική Γάζα. Το ισραηλινό σχέδιο προβλέπει τον πλήρη στρατιωτικό, πολιτικό κι οικονομικό έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, την διασυνοριακή συνεργασία της Αιγύπτου και την σύμπηξη διεθνούς ομάδας κρατών για την ανοικοδόμηση της Λωρίδας της Γάζας.
Το σχέδιο είναι μαξιμαλιστικό όπως και η ρητορική του Νετανιάχου και του Γκαλλάντ για το μέλλον της Παλαιστινιακής Αντίστασης στην αρχή του πολέμου. Η ανακοίνωση του σχεδίου αποβλέπει στο να αποκρύψει το αδιέξοδο του Ισραήλ σε αυτό τον πόλεμο.
Να, λοιπόν, το αδιέξοδο: Αφενός αν επιχειρήσει να εκδιώξει τους Παλαιστινίους από την Λωρίδα τότε κινδυνεύει να εμπλακεί σε έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο στην περιοχή με τέσσερις αραβικές χώρες, με δύο από τις οποίες έχει κοινά σύνορα (Συρία, Λίβανος). Αφετέρου αν το Τελ Αβίβ δεν προβεί σε εκτοπισμό των Παλαιστινίων από την Λωρίδα, τότε δεν θα μπορέσει να νικήσει την Χαμάς, καθώς η υπόγεια ισχύς της Χαμάς δεν αντιμετωπίζεται χωρίς την προηγουμένως υπέργεια μετακίνηση αμάχων, οι οποίοι όμως δεν έχουν που να πάνε εντός της Λωρίδας.
Επομένως οι επιλογές του Τελ Αβίβ είναι δύο: είτε να επεκτείνει τον πόλεμο πέραν της Παλαιστίνης προσδοκώντας να μεθοδεύσει τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από την Λωρίδα για να πλήξει την Χαμάς, ελπίζοντας να την νικήσει, είτε να δεχθεί την Χαμάς ως ισάξιο συνομιλητή του σε ένα σχέδιο ειρήνευσης για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων εκατέρωθεν και την ανοικοδόμηση της Λωρίδας.
Και οι δύο επιλογές είναι επώδυνες, χρονοβόρες κι αβέβαιας έκβασης για το Ισραήλ: Ενώ στην δεύτερη επιλογή η Χαμάς αναδεικνύεται νικήτρια αλλά διατηρώντας εν πολλοίς το υφιστάμενο status quo, δεν ισχύει το ίδιο για την πρώτη επιλογή. Σε έναν περιφερειακό πόλεμο οι Παλαιστίνιοι και το Μέτωπο της Αντίστασης θα έχουν αυξημένες πιθανότητες να αλλάξουν το status quo σε περίπτωση νίκης τους ή να απολέσουν τα κεκτημένα τους στην Παλαιστίνη και την περιοχή εάν ηττηθούν. Το ίδιο ισχύει για το Ισραήλ. Προφανώς η πρώτη επιλογή είναι υψηλού ρίσκου για το Τελ Αβίβ διότι εκλύει δυνάμεις ανεξέλεγκτες κι απρόβλεπτες που θέτουν το status quo εν αμφιβόλω. Εν πάσει περιπτώσει, η επιλογή που θα κάνει το Ισραήλ θα δείξει κατά πόσο είναι διατεθειμένο να ριψοκινδυνεύσει κεκτημένα οκτώ δεκαετιών σε λίγους μήνες ή να συμβιβασθεί προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο.