Πρόσφατα, τις προάλλες, με αρκετά χρόνια καθυστέρηση, η ΕΟΚ βράβευσε τον Νίκο Γκάλη για την μοναδική, τεράστια προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ.
Μετά από ένα εκπληκτικό standing ovation από τον κόσμο που φώναξε ρυθμικά το όνομά του, ο Νίκος Γκάλης είδε την φανέλα που φορούσε στην Εθνική να αποσύρεται και να ανεβαίνει στην οροφή του ΟΑΚΑ, εκεί όπου θα βρίσκεται για πάντα από εδώ και στο εξής.
Συγκινημένος, δακρυσμένος αυτός ο άνθρωπος από τον οποίο ζητούσαμε επί χρόνια να τους πάρει το κεφάλι («Νίκο Γκάλη, πάρτους το κεφάλι»), ο φαινομενικά απόκοσμος και ψυχρός εκτελεστής, ο επονομαζόμενος «γκάνγκστερ», στην διάρκεια της βράβευσής του, λύγισε, δάκρυσε και η ικανοποίησή του από την καθολική αναγνώριση, διατυπώθηκε ιδιαίτερα παραστατικά: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να σε βραβεύει η αθλητική σου οικογένεια…….Η μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη απευθύνεται στους φιλάθλους, στον κόσμο που πάντα με είχε στην καρδιά του, όπως κι εγώ εκείνους στη δική μου. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε… Σας ευχαριστώ!»
Έχω μια σύντομη ιστορία να αφηγηθώ, που δείχνει-νομίζω- την έκταση, το μέγεθος της ποιότητας, της εμβέλειας, της αναγνωσιμότητας αυτού του «γκάνγκστερ»:
Βρισκόμουν συχνά στο «μέσο του πουθενά», στο Αμπακάν της Σιβηρίας κατά την περίοδο 2008 – 2012 κι ένα βράδυ, σ’ ένα εστιατόριο, καθόμασταν μια παρέα από Ρώσους και Γάλλους συναδέλφους, ανάμεσά τους κι εγώ.
Καθώς κάναμε προπόσεις και έλεγε ο καθένας μας και δυο – τρεις λέξεις από την χώρα του: «Στην υγειά μας», «Στην συνεργασία μας» κλπ, από το διπλανό τραπέζι, ένας πελάτης ρώτησε τους Ρώσους, από ποια χώρα προέρχονται οι ξένοι.
Ένας συνάδελφος Ρώσος του εξήγησε πως ήμασταν, δύο Γάλλοι, κι ένας Έλληνας, δείχνοντάς μας και προσθέτοντας ότι πηγαινοερχόμασταν στο Αμπακάν για τις ανάγκες ενός ευρωπαϊκού προγράμματος Tempus.
Σηκώθηκε λοιπόν ο ντόπιος ερωτών από το διπλανό τραπέζι, με πλησίασε, μου έδωσε ένα χαρτί με τα στοιχεία επικοινωνίας του και μου λέει: «Όταν θα ξανάρθετε, σας παρακαλώ πολύ φέρτε μου μια φανέλα με το όνομα του Νίκου Γκάλη».
Και πρόσθεσε – το θυμάμαι σαν σήμερα – με έμφαση και γεμάτος συγκίνηση: «Αυτός ο άνθρωπος μας έμαθε μπάσκετ».
Λάτρης του μπάσκετ πρωτίστως και σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση Παοκτζής, εκπλήρωσα την επιθυμία του εκ Σιβηρίας θαυμαστή του ανθρώπου που μας έμαθε μπάσκετ.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής