Η γενιά της μεταπολίτευσης δεν έχει βιώσει πόλεμο ή σφοδρή αποστέρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Την ίδια στιγμή δεν έχει γευτεί το βίωμα μετά από κατοχή ή δικτατορία να βγαίνει στους δρόμους κρατώντας σημαίες, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο και γιορτάζοντας την επανάκτηση της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
Το μεσημέρι της 25ης Μαρτίου το κέντρο της Αθήνας μύριζε Ελευθερία. Μυρίζει η Ελευθερία;
Η ευωδιά σκέπαζε ακόμη και τις ανθισμένες νεραντζιές. Νέοι, γονείς με τα τσολιαδάκια τους, πρεσβύτεροι, είχαν κατακλύσει το Σύνταγμα να δουν και να ακούσουν τον ελληνικό στρατό να παρελαύνει.
Γιατί παρέλαση;
Γιατί πατρίδα είναι η μνήμη των πατέρων που θυσιάστηκαν.
Γιατί κανείς αγαπά μονάχα εκείνο που γνωρίζει, και γνωρίζει μονάχα εκείνο που βλέπει ή μπορεί να δει.
Γιατί δημοκρατία είναι το πάνδημο καρδιοχτύπι.
Γιατί μόνο με το βλέμμα του άλλου υπάρχει κανείς. Στρατιωτικοί, πολίτες, πολιτικοί.
Τα άρματα, τα άρβυλα και οι ξιφολόγχες, οι μπρούτζινοι σταυροί των σημαιοφόρων, τα αεροσκάφη, όλα είχαν γυαλιστεί και λαμποκοπούσαν. Όταν περνούσαν τα τεθωρακισμένα σειόταν η γη.
Όταν πετούσαν τα μαχητικά σείονταν οι ουρανοί.
Κι όταν παρέλαυναν οι εύζωνοι και πρασινοσκούφηδες σείονταν οι καρδιές.
Ο Αριστοτέλης έγραφε ότι η ουσία είναι η μορφή. Η παρέλαση είναι άσκηση ετοιμότητας για τους ένστολους. Είναι άσκηση ψυχική για τους πολίτες. Η συνείδηση αναδιπλώνεται και αναλογίζεται. Τι είναι η ελευθερία και πόσο μπορεί να κοστίζει.
Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ο Δήμαρχος Αθηναίων παρακολουθούσε την παρέλαση μαζί με τα παιδιά του. Στον πρώτο πολίτη της πόλης δεν έφτανε να δει ο ίδιος τα στρατεύματα, η αγωνία του ήταν να τα δουν τα παιδιά του, που όλο εκείνος τα μάζευε γύρω του, και όλο κάποιο ξέφευγε.
Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη παρακολουθούσε την στρατιωτική παρέλαση ο πρωθυπουργός. «Άψογο το πρόγραμμα, άψογο το πρόγραμμα», επαναλάμβανε στον υπεύθυνο. Όταν πια αποχώρησε και η στρατιωτική μπάντα, τα πιτσιρίκια έτρεξαν για μία selfie με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένας πατέρας με τον μπόμπιρά του αγκαλιά ψέλλισε κάτω από τον ήλιο:
- Μπορούμε να βγούμε μία φωτογραφία γιατί ο μικρός έχει βαλαντώσει;
- Εδώ είμαι, και δεν πρόκειται να πάω πουθενά, εκείνος απάντησε ξεστομίζοντας μία-μία τις λέξεις. Τι θα μου ευχηθείς; Ρώτησε τον μικρό που εντωμεταξύ χαμογελούσε και κουνούσε το σημαιάκι του.
Χρόνια πολλά σε εκείνους που δίνουν τη ζωή τους για να είναι η πατρίδα ελεύθερη. Γιατί παρέλαση; Για να σείονται οι καρδιές των ζώντων και να πάλλονται οι ψυχές των τεθνεώτων.