Κορονοϊός και η διπολική σχέση μεταξύ παγκοσμιοποίησης και έθνους – κράτους.

Είτε η ολοκλήρωση του κύκλου του πολιτικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης θα οδηγήσει στην ύβρη του τεχνο-φασισμού, είτε σε μια εκδοχή της ανθρώπινης απελευθέρωσης.

Επανερχόμαστε σε μία ανάγκη θεώρησης των τοπικών κοινωνιών ως κυττάρου ενός παγκόσμιου οργανισμού. Οι διαφορές μεταξύ των κατά τόπους κοινωνιών δεν μπορεί παρά να είναι ο τρόπος με τον οποίον νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους και ιεραρχούν τις προτεραιότητες του βίου των μελών τους. Διαφορές που εξ' αιτίας της αναπόφευκτης παγκοσμιοποίησης τους -ασχέτως αν αυτή η παγκοσμιοποίησή τους είναι ευκταία ή απευκταία- δεν μπορούν παρά να μειώνονται. Οι κοινωνίες θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να αποδεχτούν πολιτιστική, πολιτική και οικονομική συνύπαρξη, που σημαίνει συνεργασία, αλλά και σε κάποιο βαθμό συναντίληψη περί του τρόπου ύπαρξης τους.

Δυστυχώς ο εθνικισμός βρήκε βάση και έδαφος στη μεγάλη αγάπη του λαού μας για τα κοινά του, το δήμο του, το Γένος του και αυτήν την αγάπη τη μετέστρεψε, τη μεταμόρφωσε, τη διαστρέβλωσε πλήρως. Δυστυχώς επίσης μετά από δύο αιώνες το ρεύμα αυτό απέκτησε ρίζες και διαμόρφωσε παράδοση. Στρεβλή παράδοση που όμως διατηρείται μέχρι τις μέρες μας και στα χρόνια της κρίσης ίσως ενισχύεται και πάλι.

Το ζήτημα που πράγματι τίθεται με τις τρεις πρόσφατες λαϊκές ετυμηγορίες δεν είναι τόσο η αποπομπή των ελίτ από την εξουσία, όσο κυρίως η αλλαγή πλεύσης. Εάν η παγκοσμιοποίηση αποτελεί κάποιον αξεπέραστο ορίζοντα, τα Κράτη Έθνη και τα δημοκρατικά συστήματα δεν ειναι λιγότερο αξεπέραστα, καθότι τα τελευταία αποτελούν τους αναγκαστικούς και απαρακάμπτους πυλώνες, άνευ των οποίων κανένα παγκόσμιο σύστημα δεν εξασφαλίζει την σταθεροποίηση του. Αυτή η στοιχειώδης διαπίστωση δεν αποδυναμώνει τα δημοκρατικά συστήματα, αλλά αντιθέτως τα ενισχύει απέναντι στις επερχόμενες υποχρεώσεις τους.