Σήμερα, η κατάσταση παράγινε σε όλα τα επίπεδα. Και το σημαντικότερο; Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ελληνικό. Η Εθνική Ομάδα απαρτίζεται από Έλληνες (ή Ελληνοποιημένους) παίκτες που σε ποσοστό 75-80% αγωνίζονται σε ξένες ομάδες, σε πρωταθλήματα με άλλες φιλοσοφίες, άλλα συστήματα και άλλη κουλτούρα και - το χειρότερο- σχεδόν δε γνωρίζονται πια ο ένας με τον άλλον. Και οι ομάδες των «μεγάλων κατηγοριών», κυρίως της λεγόμενης Super League, δεν έχουν παρά ελάχιστους Έλληνες στις αποστολές τους. Κι αυτοί, ελάχιστα παίζουν.

Δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ την ιδεολογική βλάβη που έγινε στους νέους αν δεν γινόταν το καταστροφικό δημοψήφισμα. Τότε ο ύπνος της αδιαφορίας έδωσε για ακόμα μία φορά την θέση του στον φανατισμό. Πρώτη φορά συναντούσε κάνεις το φαινόμενο της βίαιης και γρήγορης πολιτικοποίησης. Εκείνη την περίοδο επήλθε η μεγαλύτερη ζημιά διότι μονιμοποιηθήκαν τα πάθη και ο ιδεολογικός ανορθολογισμός έγινε μόνιμος σύντροφος μας.

Mια τρίτη προσέγγιση εξαντλείται στην άκριτη δαιμονοποίηση μια ολόκληρης κοινότητας ανθρώπων με βάση το θρήσκευμά τους. Η ολιστική αυτή προσέγγιση δεν μπορεί παρά να τσουβαλιάζει ανόμοιες περιπτώσεις και να στρέφεται επί δικαίων και αδίκων. Την Δύση δεν την απειλεί κάποια παγκόσμια κοινότητα, αλλά μια μεμονωμένη, ολιγάριθμη, πλην όμως δυσανάλογα επώδυνη ως προς το μέγεθος της δράκα φανατικών. Μια ομάδα που μην ξεχνούμε άλλωστε πως οδήγησε στην προσφυγιά εκαττομύρια εκ πρώτης όψεως ομόθρησκους τους. Θα είναι εξαιρετικά ολισθηρό η Ευρώπη και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να επινοήσουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Οι ίδιοι, που εμφανίζονται βέβαιοι πως στις φλέβες τους ρέει το αίμα των Ελλήνων που έζησαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, που περηφανεύονται πως δεν υπήρξε η παραμικρή αλλοίωση στους καιρούς του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, φοβούνται εκείνους που με οργή και αγανάκτηση παρακαλούν: αφήστε μας να αδειάσουμε την ταλαιπωρημένη σας γωνίτσα. Εκείνους που πια γνωρίζουμε όλοι από τι κόλαση έρχονται και μόλις πριν λίγες ημέρες, δύο εξ αυτών, επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν στη Βικτώρια, γιατί δεν τους επιτρεπόταν να συνεχίσουν την πορεία τους προς τον τόπο που ονόμασαν προορισμό και, ίσως, ανακούφιση- το ίδιο έκανε σήμερα στην Ειδομένη μια γυναίκα.

Αυτές τις ημέρες τα άρθρα του διεθνούς Τύπου και οι αναλύσεις των ειδικών πλημμυρίζουν δύσκολα ερωτήματα. Πώς υπηρετείς την ασφάλεια των χωρών μας χωρίς να τις μετατρέψεις σε έμφοβες, σιδερόφρακτες κοινωνίες περιορισμένης ελευθερίας; Πως θα αντιμετωπίσεις την απειλή των φανατικών της τρομοκρατίας χωρίς να ενισχύσεις τις δυνάμεις της ξεονοφοβικής ρατσιστικής και εξ ίσου φανατικής αρκοδεξιάς στην Ευρώπη; Πώς να χτυπήσει η Δύση το κακό στην ρίζα του, εκεί όπου το Ισλαμικό Κράτος βρήκε έδαφος, πόρους και προορισμό, στην Συρία, χωρίς να επαναλάβει τα λάθη της στο Ιράκ, που γέννησαν αυτό το τέρας; Πώς να διαχειριστούμε, ιδίως εμείς εδώ, στην Ελλάδα, τα κύμματα των προσφύγων, με ασφάλεια και ανθρωπιά ταυτόχρονα; Όποιος έχει εύκολες τις απαντήσει, ας σηκώσει το χέρι.