Όσο η σωρηδόν παραγωγή πτυχίων συνεχίζεται, το αντίκρυσμά τους γίνεται περισσότερο αβέβαιο. Σε κάποια αντικείμενα υπάρχει μαζική μετανάστευση πτυχιούχων, όπως στην ιατρική, όπου η χώρα έχει περισσότερους ιατρούς ανά πληθυσμό παγκοσμίως (7 ανά 1000 κατοίκους) μαζί με την Κούβα. Παράλληλα ο πληθωρισμός ιατρών εξελίσσεται σε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ενώ υπάρχουν ελλείψεις σε σημαντικές ειδικότητες, οι περισσευούμενοι ασκληπιάδες θα ασκήσουν συχνά αχρείαστη, επιβλαβή ιατρική λόγω βιοπορισμού ή αθέμιτης κερδοσκοπίας. Π.χ. παρά την οικονομική κρίση κάνουμε 3300% περισσότερες αξονικές τομογραφίες ανά 1000 άτομα από ότι η Νέα Ζηλανδία.
Ως κοινωνία λοιπόν, δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στους σχολικούς βαθμούς, αλλά, και εδώ βρίσκεται το οξύμωρο του θέματος, μετά το τέλος της τυπικής εκπαίδευσης στην αγορά εργασίας κάνεις δεν ασχολείται με το τι βαθμούς είχε κάποιος στο δημοτικό ή στο λύκειο. Κανείς δε θα «χτυπήσει» την πλάτη κανενός λέγοντας του «πολύ καλή δουλειά, σου βάζω 18». Το αντίθετο μάλιστα, αυτό που θα κάνει το άτομο να αναδειχθεί ουσιαστικά σε κάποιο τομέα είναι οι κοινωνικές του δεξιότητες. Προφανώς, η δημιουργικότητα, η ενσυναίσθηση, η συνεργασία, η περιέργεια, η αναλυτική σκέψη, δε μπορούν να βαθμολογηθούν, διότι εμπεριέχουν υποκειμενισμό, αλλά σίγουρα μπορούν και πρέπει να αναπτυχθούν, να αναδειχθούν και οπωσδήποτε να επιβραβευτούν μέσα από τις σχολικές δράσεις.