Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να τεθεί το αυτονόητο ερώτημα: πέφτει, στην πραγματικότητα, λόγος στους ανήσυχους γονείς που ομόφωνα αποφάσισαν για το συγκεκριμένο ζήτημα; Προφανέστατα: όχι. Δεν έχει σημασία αν έλαβαν μια απόφαση ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία ή αν έγινε μαγείρεμα στην ψηφοφορία. Δεν έχει καμία υπόσταση, δεν αφορά και δεν επηρεάζει κανέναν πέραν των ιδίων και των παρεών τους ίσως, αφού πρόκειται για μια απόφαση σε σχέση με κάτι στο οποίο η άποψή τους ούτε ζητήθηκε, ούτε θα ληφθεί υπόψιν.

Θυμάμαι λοιπόν από μικρός, να εισέρχομαι στο αυτοκίνητο των γονιών μου, γεμάτος ανεκδιήγητο ενθουσιασμό για τη νέα μας εξόρμηση, να τοποθετώ τη ζώνη μου και να αναχωρούμε για τον προορισμό μας. Στην διαδρομή λοιπόν, συναντούσαμε διάφορα αγωνιστικά, των οποίων η ταχύτητα θα καθιστούσε κάθε δύσπιστο Θωμά βέβαιο πως το περιβόητο Μεσογειακό Grand Prix της Δραπετσώνας βρισκόταν εν εξελίξει. Ωπ φανάρι, κόκκινο απολιτίκ! Ακούς τα φρένα γύρω σου, σκούζουνε σαν νεογνά. Μερικοί ωστόσο επιμένουν γκάζι και διασχίζουν με το «αναποφάσιστο» πορτοκαλί τον δρόμο ως άλλοι «νικητές» χωρίς το χειροκρότημα.

Θα μπορούσε εύλογα όμως να αναρωτηθεί κανείς αν ένα αιματηρό γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ανάλογο με τον ερχομό μιας - για πρώτη φορά - αριστερής κυβέρνησης στη χώρα. Προφανώς και όχι. Όμως, τι γίνεται σε περιόδους οξείας πολιτικής κρίσης και οικονομικής κατάρρευσης σαν αυτή που βιώνουμε; Ιδιαίτερα, αν αναλογιστεί κανείς πως αυτή η κυβέρνηση μέσα σε μόλις 12 μήνες έχει εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στα συμφέροντα και την επιβίωση των ελεύθερων επαγγελματιών. Ουσιαστικά εκείνων δηλαδή, που βρίσκονται περισσότερο κοντά στις φιλελεύθερες ιδέες και δεν έχουν καμία εξάρτηση από τον εναγκαλισμό με το κράτος.

Έχει ιδιαίτερη και αυτόνομη αξία για κάθε ευνομούμενη σύγχρονη κοινωνία να βρίσκεται με τις θεσμικές της εγγυήσεις, μπροστά και όχι πίσω από τις πραγματικές ανάγκες ρύθμισης της κοινωνικής συμβίωσης. Και συνιστά υποχρέωση της πολιτείας να εγγυηθεί την ισότιμη απόλαυση των δικαιωμάτων για όλους, ως θεμελιώδη αρχή του εσωτερικού, διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα μιας σύγχρονης έννοιας δημόσιας τάξης.