Τουρκία
Θα είμαι ξεκάθαρος: η Τουρκία για να αντέξει ως ενιαία χώρα, συγκροτημένη σε κράτος, πρέπει να αποκτήσει οπωσδήποτε πρόσβαση σε ενεργειακούς πόρους. Ειδάλλως δεν θα μπορέσει να ταίσει και να ζεστάνει τα 100 περίπου εκατομμύρια πληθυσμού της το έτος 2050. Αν δεν αποκτήσει πρόσβαση σε ενέργεια, η Τουρκία θα καταρρεύσει. Θα διαλυθεί. Ακριβώς το ίδιο ρίσκο αντιμετωπίζει η Κίνα (μαζί με τη διαφθορά και το περιβαλλοντικό).
Αυτή τη συμφωνία δείχνει να «φοβάται» ο κ. Ερντογάν και τοποθετεί ως αντιστάθμισμά της στο τραπέζι τη Συνθήκη της Λωζάνης. Δε θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης από πλευράς Ερντογάν: η ομιλία Ερντογάν βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του αναθεωρητισμού και του νεο-Οθωμανισμού. Από το 2001 είχε αναγνωρισθεί το γεγονός πως από τη στιγμή που μία περιοχή αποκτά την ιδιότητα της εν δυνάμει πλουτοπαραγωγικής (resource potential) τότε αυτόματα η περιοχή αυτή, ίσως, μετατραπεί σε εστία συγκρούσεων (resource wars).
Και αν η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είναι ξεκάθαρη, οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν, το χρωστούν στην ταλαίπωρη χώρα και τον (ας μη γελιόμαστε, όχι και τόσο άμοιρο ευθυνών για την ίδια του την ταλαιπωρία) λαό που εκπροσωπούν, να αναλογιστούν και να προβλέψουν κατά το δυνατόν με ποιους όρους και σε ποια συγκυρία ("timing", για όσους προτιμούν τα άπταιστα αποικιακοελληνικά) θα εκδηλωθεί και στο ζήτημα αυτό η τάση εταίρων προς την φίλτατή τους Realpolitik (γιατί φίλη μεν η Ελλάδα, η όποια, εν τέλει, Ελλάδα, φιλτάτη δε η εταιρεία και οι μεγάλοι μέτοχοί της) και να την προλάβουν, να είναι έτοιμοι να την αναχαιτίσουν με, πάλι κατά το δυνατόν, όμοιους και ίσους όρους.
